Children of Bodom – Hate Crew Deathroll
Het was in maart van het jaar 1998, dat ik thuis kwam met het Duitse tijdschrift RockHard. Het was pas voor de tweede keer dat ik het magazine kocht, en erg goed was mijn Duits indertijd nog niet. Meest relevant was voor mij in die tijd de bijgesloten Dynamit-cd, met daarop die maand weer achttien tracks. Na het nieuwe nummer van Blind Guardian gehoord te hebben drukte ik door naar een nieuw stuk van Nocturnal Rites, een band waar ik al eens wat van gelezen had, en mij wel interessant leek. Wat ik hoorde was fenomenaal, maar strookte totaal niet met de beschrijving die ik van Nocturnal Rites had. Geschokt en geboeid door wat ik hoorde vergeleek ik het hoesje van de cd eens met het daadwerkelijk gespeelde nummer, en kwam tot de ontdekking dat ik naar “Deadnight Warrior” van de Finse formatie Children of Bodom zat te luisteren. Al headbangend stuiterde ik door de kamer onder dit muzikale genot. Vlijmscherpe gitaar-soli, keyboard-werk zoals ik dat toendertijd enkel van Stratovarius kende, en heerlijk black metal zangwerk. Dit was een adrenaline-stoot als nooit tevoren, en ik besloot fan te worden van deze band. Nutteloos te vermelden dat ik hier nooit meer van ben genezen.
Inmiddels zijn we vrijwel exact vijf jaar verder, en het nieuwe meesterwerk ‘Hate Crew Deathroll’ ligt in de winkels. Trillend van de zenuwen stopte ik, zodra ik thuis was, het glimmende schijfje in de cd-speler en drukte op play, om negenendertig minuten later met kramp in mijn nek en de klitten in mijn haar weer bij te komen. De jongens hebben het wederom geflikt om zichzelf te overtreffen.
“Needled 24/7” kende ik dit maal weer van de actuele Dynamit-schijf van RockHard, en dit nummer is dan ook weer typerend voor de Finse herrietrappers. Meestergitarist Alexi Laiho soleert er weer met zoveel vakmanschap op los dat een Yngwie Malmsteen er koud van zou worden, en de band klinkt bevlogener en agressiever dan ooit tevoren. Een pak van mijn hart nadat ik in een gerenommeerd Nederlands tijdschrift had moeten vernemen dat de band ietwat op tv-persoonlijkheid O. Osbourne was gaan lijken.
De eerstvolgende tonen van “Sixpounder” doen de adem echter stokken; ik heb toch verdomme de nieuwe Machine Head niet aangeschaft? Gelukkig blijft het niet lang twijfelen, en de band barst al snel op oorlogssterkte los. Feit blijft dat dit nummer klinkt zoals de titel doet vermoeden; log en zwaar, en even wennen.
“Chokehold (Cocked ‘n’ Loaded)” en “Bodom Beach Terror” klinken gelukkig weer ouderwets vertrouwd, agressief, snel en ijzersterk. Het zijn ook dit soort nummers die je als fan van deze formatie verwacht, en ze stellen dan ook absoluut niet teleur.
Het navolgende “Angels don’t Kill” is dan weer rustig; bijna loom. Dit nummer is echter voorzien van een vreselijk mooie gitaarlijn rondom het refrein, en de keyboard-partijen zijn erg pompeus. Erg indrukwekkend.
“Triple Corpse Hammerblow” is dan weer een typische live-track. Snel, dynamisch en met een refrein wat een ieder na twee keer horen mee kan en wil schreeuwen. Hetzelfde geldt voor het furieuze “You’re better off dead”.
Na “Lil’ Bloodred Ridin’ Hood” (geniale titel!!), met daarin een voorname rol voor de nu toch eindelijk langharige toetsenist Janne Warman, zijn we alweer toe aan het laatste (titel-)nummer. “Hate Crew Deathroll” doet de naam absoluut eer aan, want dit nummer klinkt heftiger en agressiever dan alle tracks daarvoor. Wederom klasse! Het is mij echter een wonder waarom hier nog DRIE MINUTEN STILTE achter zitten (aaarrrgghhhh!!!!!!)
Het moge duidelijk zijn; ‘Hate Crew Deathroll’ is mijn inziens met afstand het sterkste wapenfeit van deze Hate Crew tot nog toe, en is werkelijk geen zwak nummer op het album aan te wijzen! De neo-klassieke (black) metal op deze wereldplaat is wederom van het hoogste niveau!
Tracklist:
1 Needled 24/7
2 Sixpounder
3 Chokehold (Cocked ‘n’ Loaded)
4 Bodom Beach Terror
5 Angels don’t Kill
6 Triple Corpse Hammerblow
7 You’re better off dead
8 Lil’ Bloodred Ridin’ Hood
9 Hate Crew Deathroll