Het Slowaakse duo Vilozof en Svjatogor is klaar om de wereld te veroveren met zijn debuut Outis. De twee noemen zichzelf Ceremony Of Silence, maar stilte is er zeker niet bij op deze uitermate drukke en volgepropte schijf. Dat klinkt wellicht negatiever dan ik bedoel. Het is bijzonder hoe de heren vanaf het eerste nummer Invocation Of The Silent Eye direct een brute wal van geluid weten op te trekken, zonder aan een immense techniciteit in te boeten, vooral op het gebied van drum- en gitaarwerk. De vrijwel onverstaanbare grunt staat wat meer achter in de mix en heeft een wat behoudend en meer ondersteunend karakter. Duistere, occulte death metal vol dissonantie met een technische inslag. Ja, hier ga ik wel hard op. Het heeft een bravoure op een manier van: “Hoor ons dit eens doen, wij zijn met ons debuutalbum in staat om het overgrote deel van de concurrentie rechtstreeks te degraderen.”. Na pakweg drie minuten tijdens de opener gooien de heren het speltechnisch ineens over een andere boeg. Met een kort overgangsmoment zijn ze in staat om een ‘Ruins Of The Beverast-achtig’ stuk in de muziek te integreren, met name het dikke basgeluid doet mij daaraan denken. Verbazingwekkend wanneer het drumwerk dan zonder enige moeite met een vrij militant tempo het nummer afsluit. En dit is dan pas het eerste nummer!
Trance Of Void is meer een nummer voor in de boksring of de pit tijdens een live concert. Met staccato drumwerk en bijpassende riffs heb je nauwelijks tijd om op adem te komen. Na enkele gitaarbrugmomenten en korte spacey onderbrekingen (geen breakdowns!) word je weer ongenadig hard in de hoek getikt. En die niet aflatende basgitaar heeft zoveel schwung in zich dat je noodgedwongen rechtop wilt blijven staan. Hier mag je geen moment van missen. Sterker nog, hier wíl je geen moment van missen.
Normaal gesproken zou je zeggen dat er sprake is van een dreigende sfeer, maar ik durf als uw redacteur te beweren dat hier sprake is van een bedreigende sfeer. Op uw fysiek, op uw gemoed… En nee, zelfs op uw gehele wezen. Upon The Shores Of Death vangt aan met wat kalm en desolaat tremolo gitaarspel en vormt een soort melancholisch intermezzo. Black Sea Of Drought barst weer uit zijn voegen met over-the-top technische uitspattingen op allerlei niveaus waarbij je vooral Ulcerate als referentie in gedachte kunt houden. Hier wordt ook een aantal meer uitgesponnen kalme momenten ingelast met name om de sfeer nog wat te versterken en ook om de impact van de echte klappen nog wat bruter over te laten komen. Arising Of No Man neemt weer een klein beetje gas terug en maakt vooral gebruik van een zeer sterke melodieuze baslijn en stuwende polyritmiek om vervolgens weer op een waanzinnig tempo op te schakelen. Dit is een repetitief proces waarbij een gillende solo voor de eindclimax zorgt. Into The Obscure Light mag dan dit bovengemiddelde debuut afsluiten en doet dat op overtuigende wijze met een aantal aardige hooks en variaties op de al eerder beschreven totaalformule.
Nou, ik zou willen zeggen tegen de organisatoren van obscure festivals, zoals Soulcrusher, vastleggen dit Slowaakse geweld! Ik kan niet wachten om dit eens live te aanschouwen.
Score:
85/100
Label:
Willowtip Records, 2019
Tracklisting:
- Invocation Of The Silent Eye
- Ceremony Of A Thousand Stars
- Trance Of Void
- Upon The Shores Of Death
- Black Sea Of Drought
- Arising Of No Man
- Into The Obscure Light
Line-up:
- Vilozof – Gitaren, basgitaar, grunts
- Svjatogor – Drums
Links: