Category 7 – Category 7

Geschreven door op 25-07-2024 om 18:55.

Category 7 is een term die ons in de Lage Landen in eerste instantie misschien niet zoveel zegt. Het is een hypothetische classificatie van windkracht boven de in de praktijk maximale ‘Category 5’ storm/orkaan uit de Saffir-Simpson Hurricane Wind Scale. Het zou dan gaan om een storm met windsnelheden vanaf ongeveer 350 kilometer per uur. Dat is wat een rondje internet leert. Het is ook de naam van een nieuwe band met daarin veel oude bekenden. In die zin betekent Category 7 de zeer welkome terugkeer van Armored Saint-zanger John Bush in thrashier vaarwater na zijn vertrek uit Anthrax. Verder op het winderige appel: Phil Demmel (die nu ook de meer melodieuze solo’s bij Kerry King verzorgt), Adrenaline Mob-gitarist Mike Orlando, bassist Jack Gibson (Exodus) en drummer Jason Bittner (onder andere Overkill en ex-Flotsam And Jetsam, maar vooral Shadows Fall). Nu zeggen namen in “supergroepen” niet altijd alles – zeker niet als die namen zich in hun hoofdbands niet al te zeer bemoeien met het schrijven van songs – maar hier valt dat alles mee.

Dat hoorde ook James Hetfield (moet ik het nog zeggen: van Metallica). Op de vraag om een nieuwe band te noemen waarvan hij onder de indruk was, zei hij dat hij een grote glimlach op zijn gezicht kreeg van de nieuwe single van Category 7 en de “awesome voice” van ‘freakin’ John Bush. Over wind in de zeilen gesproken! Ik vermoed overigens dat hij sprak over single en openingstrack In Stitches die toen een paar weken uit was en die is inderdaad erg fijn. Category 7 schiet lekker uit de startblokken met een vrij uptempo track, waarin felle gitaarsolo’s aan elkaar getimmerd worden door een verbeten Bittner die ook zijn voeten stevig laat spreken. Leuk riffje naar het einde toe ook! Ik snap wel dat juist James Hetfield dit leuk vindt.

De opener mag dan redelijk uptempo zijn, maar in weerwil van de bandnaam hoef je je niet te verwachten aan onbegrensde thrashrazernij met de woonkamer verwoestende kracht van een Dark Angel of een Sadus. We hadden het ook niet verwacht met Bush achter de microfoon. Nee, zijn magistraal dragende strot – die man wordt niet ouder! – krijgt alle ruimte in (kuiten)bijtende, maar toch vooral ook melodieuze thrash. Dat gaat overigens niet zover dat het wat grungy geluid van Sound Of White Noise de kop opsteekt. Nee, ook door het drijvende drumwerk van Bittner (complimenten!) blijft het allemaal scherp aan de wind met afwisselend felle en melodieuze solo’s in een knisperend geluid (dat daardoor misschien een heel klein beetje mist in het laag).

Favoriete songs noemen is eigenlijk geen beginnen aan, want elke track heeft wel een weerhaakje dat pakt. Beste voorbeeld is misschien nog wel de “Land I used to love” zanglijn van Bush in het gelijknamige nummer. Wanneer hij in het tweede deel van de track licht over zijn huig gaat, vraag ik me met licht kippenvel af of ik hem ooit eerder zo sterk heb horen zingen (en met zijn erelijst zegt dat heel wat!). Het zijn dit soort momenten – “Instead I’ll set a mousetrap and catch a rat” (met lekker drijvende bas) in Mousetrap is er ook één – die maken dat ik de plaat in de toekomst nog vaak zal opleggen.

Oké, een beetje gejokt, want inmiddels wordt mijn favoriet met de luisterbeurt duidelijker: Apple Of Discord. De song draait om een terecht vaak herhaald ijzersterk lang refrein met een uit volle borst mee te brullen “Here is one perspective, trust me I’ll be agressive”. Door de afwisselende thema’s en de gevarieerde gitaarsolo’s (van heavy metal naar thrash en terug) vliegen de vijfenhalve minuut voorbij. De hand gaat als vanzelf naar ‘nog eens afspelen’ maar we hebben nog zeven songs te gaan. Daartegenover staat dat Runaway Truck zowel in zanglijn als tekst “Like a runaway truck, who clearly don’t give a fuck” wel heel rechtlijnig en daarmee minder favoriet is. Het wat complexere (mooie drumpatronen ook) White Flags & Bayonets met zijn zwierende gitaarlijnen herpakt het hoge niveau daarna gelukkig zonder moeite. Het is overigens vooral Orlando die de muziek voor dit album heeft geschreven, daarbij gesteund door Demmel. Afgesloten wordt met een lange instrumentale track. Toch een bijzondere keuze als je zo’n goede zanger hebt, maar het geeft de muzikanten natuurlijk wel mooi de gelegenheid om hun kunnen nog eens in de verf te zetten. Dat doet als idee aan de ene jaren ’80 thrashmetalband denken, maar klinkt in de praktijk eerder ietwat in de richting van Megadeth hoewel er ook wat zwaarder shredden voorbij komt.

Er gebeurt niets nieuws op Category 7 en heel erg gelaagd is het allemaal ook niet, laat staan dissonant, maar dat is ook helemaal de bedoeling niet en juist daarom luistert het zo verschrikkelijk lekker weg. Category 7 slaagt er op het debuut in om in 2024 thrash metal met een 1990-sfeer (denk bijvoorbeeld aan die van Annihilator’s Never, Neverland maar dan rücksichtsloser gedrumd) te brengen zonder ook maar een moment oubollig te klinken. Dat het enthousiasme van de plaat afspat zal daar zeker bij helpen. En die zang van Bush hè… Ik wil dit maar wat graag live zien. Benieuwd of ze dan het onverslijtbare Only uit Bush zijn tijd bij Anthrax (wat een beretrack blijft dat) in een nieuw jasje brengen.

Score:

84/100

Label:

Metal Blade Records, 2024

Tracklisting:

  1. In Stitches
  2. Land I Used To Love
  3. Apple Of Discord
  4. Exhausted
  5. Runaway Truck
  6. White Flags & Bayonets
  7. Mousetrap
  8. Waver At The Breaking Point
  9. Through Pink Eyes
  10. Etter Stormen

Line-up:

  • Mike Orlando – Gitaar
  • Phil Demmel – Gitaar
  • John Bush – Vocalen
  • Jason Bittner – Drums
  • Jack Gibson – Basgitaar

Links: