Burst, het debuutalbum van het Belgische Brutus, werd zowaar doodgeknuffeld in een half dozijn alternatieve mainstreammediakanalen in België en Nederland. Voor dit album verscheen had de band al alle grote Belgische zomerfestivals afgelopen en veel indruk gemaakt. Een pak namen zwierden door de lucht qua referenties en invloeden, gaande van Slayer tot Refused tot black metal. Stefanie Mannaerts, drummer en zangeres van deze band, maakte ondertussen haar opwachting in verschillende shows en is niet op haar mondje gevallen. Meer zelfs, het zette me aan deze plaat te reviewen.
Stefanie zet een grote stempel op dit album, met een za(n)gerige stijl die ergens tussen halfhees lamenteren en zuiver zingen in hangt. Doorleefd, als een Courtney Love met talent en zonder gedrogeerde stembanden. Instrumentaal is Burst een mengeling van nerveuze post-punk, atmosferische post-rock, emotionele grunge en hardere elementen, die zo nu en dan doen denken aan de hardere pu!nk/hardcore van Oathbreaker en heel even misschien zelfs aan een Wiegedood. Nu, bij momenten wordt de ‘post’-signatuur even goed catchy en proggie, zelfs technisch en ja, soms ook math(ematisch). Op deze manier wordt het dan ook lastig om te reviewen zonder dat je de lezer de indruk geeft dat je gewoon alle termen opnoemt die je kent. Ik zou beter zeggen wat dit Burst niet is. Power metal bijvoorbeeld, of industrial. Ik zou deze plaat trouwens niet onder metal catalogiseren. Zo what? Het is beter dan tachtig procent van alle metal die ik ooit hoorde.
Gewoon luisteren, het ganse album, bekijk het zelf maar. Het is in ieder geval de moeite.
Score:
82/100
Label:
Hassle Records, 2017
Tracklisting:
- March
- All along
- Not caring
- Justice de Julia II
- Drive
- Bird
- Crack / waste
- Looking for love on devils mountain
- Horde II
- Baby seal
- Child
Line-up:
- Stefanie – Drums, Keel
- Stijn – Gitaar
- Peter – Bas
Links: