Blues Pills – Blues Pills
Nuclear Blast, 2014
Een van mijn meest beluisterde bands van vorig jaar was Blues Pills, een jong gezelschap met leden met verschillende nationaliteiten. Mijn eerste kennismaking in de vorm van de Devil Man EP kwam pas in oktober, maar gelijk was ik er helemaal verzot op. Deze debuutplaat was dan ook een release waar ik echt naar uitkeek.
Het artwork van de plaat is van Marijke Koger-Dunham, een kunstenares uit The Fool. Dit was een designgroep die onder andere voor The Beatles en Cream werkte aan het eind van in de jaren ’60. In die muzikale tijdsgeest kun je Blues Pills plaatsen: toen Fleetwood Mac met Peter Green nog heerlijke blues speelde en in Nederland Shocking Blue met Venus een grote hit scoorde. Ook staat er met Gypsy een cover van Chubby Checker op deze plaat, een zanger die zich meer aan de Rhythm & Blues-kant bevindt. Op het origineel gaat de drummer helemaal los, Blues Pills heeft dit nummer een stuk rustiger en met wat meer psychedelica uitgevoerd, iets dat bij de teneur van deze plaat past. Vergeleken met de EP’s die zijn uitgekomen klinkt Blues Pills een stuk rustiger en meer gepolijst. De analoge productie van Don Alsterberg, die eerder bij labelgenoot Graveyard achter de knoppen zat, heeft de rauwe randjes eraf geschuurd. Blues Pills heeft zijn tracks een stuk gelaagder gemaakt, bijvoorbeeld met extra zanglijnen. Dat vind ik bij vlagen een beetje jammer, maar vooral op een aantal revisies van nummers van de eerste EP (Bliss) komt het de sound helemaal ten goede.
Er staan namelijk zes eerder uitgebrachte nummers op deze plaat (het Zweedstalige Bliss van de eerste EP is nu Engelstalig onder de naam Jupiter), maar ze zijn wel in een nieuw jasje gestopt. Tracks als Black Smoke en Little Sun gingen in de originele versie namelijk veel te hard te stapel, nu zijn ze prachtig geleidelijk aan opgebouwd. De vooruitgang van dit gezelschap is in deze verbeteringen duidelijk te horen. Elin Larsson heeft flink gedoseerd in haar soulvolle vocalen en let meer op dynamiek, maar gaat bij openingstrack High Class Woman lekker tekeer. Blues Pills gaat op deze track vrij rechttoe-rechtaan met een heerlijk vloeiende solo van Dorian Sorriaux die sowieso geweldig speelt op deze plaat. De blueskant van deze band komt op deze debuutplaat meer tot wasdom op tracks als No Hope Left For Me met dromerige gitaren en een losjes gespeelde shuffle van drummer Cory Berry.
Blues Pills levert een sterke debuutplaat af met nummers die simpelweg af zijn. Er is meer nagedacht over de sound en ik vind het een goede plaat, toch heb ik er wat minder een gevoel bij. Vooral de nieuwe versie van de track Devil Man, die het fenomenale zangintro van Elin Larsson weglaat en een stuk meer rock klinkt doet mij vrij weinig. Dit is ook het enige zwakke punt voor mij en deze plaat zal voor veel rockliefhebbers tot een van de hoogtepunten van het jaar gaan behoren.
Tracklisting:
- High Class Woman
- Ain’t No Change
- Jupiter
- Black Smoke
- River
- No Hope Left for Me
- Devil Man
- Astralplane
- Gypsy
- Little Sun
Line-up:
- Elin Larsson – Zang
- Dorian Sorriaux – Gitaar
- Zack Anderson – Bas
- Cory Berry – Drums
Links: