Blueneck – The Fallen Host
Denovali Records, 2009
Postrockbands willen nooit in een hokje geplaatst worden, maar gooien wel altijd met vergelijkingsnamen. Ieder die Life of Bryan gezien heeft kan mijn vergelijking met de “we’re all individual”-scene wel volgen. Negen van de tien bands is dan ook nog eens ronduit slecht, en zo ontstond ongeveer mijn afwachtende houding bij nieuwe postrockreleases.
Gelukkig is er eens in de zoveel tijd een band die tijdens het namedroppen ook nog wat goede muziek maakt, al verwacht ik niet dat ze zelf doorhebben wat ze onderscheidt van hun genregenoten. Over Blueneck gaat het deze keer, een Britse formatie die een inmiddels vrij onoriginele vorm van postrock speelt, die door een uitstekende uitvoering goed te genieten is. Soms blijft men minutenlang hangen in een minimalistisch strijkstuk dat doet denken aan Max Richter, soms bouwt men op naar een climax die niet komt, op een manier die Sigur Rós doet verbleken, en voor de rest van de speelduur speelt men vooral een beetje From the Sky en God Is An Astronaut na. Grootste troef van deze band is echter de zanger, die bij vlagen ijzingwekkend mooie tonen voortbrengt. Hij geeft deze band als voornaamste een eigen geluid mee, en samen met de sfeer, die dicht tegen die van All Is Violent, All Is Bright (God Is An Astronaut) aanligt, vormt dit een uitstekende soundtrack voor witte winterdagen. Die sneeuw had wel wat langer mogen blijven liggen.
Tracklisting:
- (Depart from Me, You Who Are Cursed)
- Seven
- Low
- The Guest
- Children of Ammon
- Weaving Spiders Come Not Here
- Lilitu
- Revelations
Line-up:
- Duncan Attwood
- Ben Paget
- Johnny Horswell
- Ben Green
- Michael Maidment
- Rich Sadler
Links: