Extremiteiten zijn ok. Van Anal Cunt tot Infant Annihilator tot Haggus, het mag er zijn. Bloodbox is een Nieuw-Zeelandse band die mensenrechten enzo aan de kaak wil stellen. Want gloeiende, gloeiende, lieve mensen, met de mensenrechten is het niet best gesteld als we Bloodbox mogen geloven. Consumentisme, Covid 19, persoonlijke psychische gezondheid en het bedrijfsbezit van zaken die aan oorspronkelijke bewoners toebehoren. Ik hoop niet dat u nu ook de tranen in de ogen hebt staan. Ik niet, maar gelukkig is daar Post Human Disorder om alsnog de tranen in de ogen te bezorgen met weinig boeiende grindcore/breakcore/jungle.
One With Dirt gebruikt een sample van Caribbean Blue van Enya. Dit gebruik betreft alleen misbruik. Misschien dat u het wel accepteert, ik vind het heiligschennis. Alsof je een taart op de Mona Lisa gooit. Daar heeft deze band duidelijk schijt aan. Tooth For Tooth vervolgt met een beat die duidelijk is gejat van Firestarter van The Prodigy, vergezeld van een vuvuzela. Als dit de middeleeuwen waren was Bloodbox allang aan een paal gebonden om te branden. De jungle drums van The Prodigy blijken een blijvertje. Post Human Disorder is een extreem album, maar niet een bruut album. De blastbeats zijn extreem snel en de screams en grunts vaak zo vervormd dat er geen mens meer aan te herkennen is. Ik vind die vocalen maar vervelend. De grunts zijn eerder van de roepstijl, en de screams zijn regelrechte screamo. Beetje een vreemde keuze voor dit soort muziek.
Alleen extreem zijn is niet genoeg. Nergens zorgt de band voor een echte dikke pit, of ook maar de behoefte daaraan. De akkoordenprogressies zijn er te simpel en vlak voor en de vocalen zijn te matig in de mix gezet. Possession weet in elk geval nog impact te maken met een dikke groove en een aardige riff. Eat Rape Populate belooft wat qua titel. De uitwerking is breakcore over een deathmetalriff. Hoe extreem de band ook probeert te klinken, het komt zo aardig over. Op The Nightmare Continues glitcht de band vanuit een punkbeat ineens naar een electro beat, om vervolgens terug te keren naar de punk. De tekst is slechts een herhaling van de titel. Dit boeit nog wel enigszins, maar dat is vooral te danken aan de zo vaak herhaalde tekst dat het er memorabel van wordt.
Als je in de 90’s stond te raven op jungle en breakbeat en op zoek bent naar een band die daar blast beats, glitches en screamo doorheen gooit (Wie de fuck is daarnaar op zoek? Niemand.) dan is Bloodbox vast je ding. Een extreem ding, dat maar niet weet door te dringen, ondanks de verwoede pogingen om extreem over te komen. De complexiteit wint het hier van de extremiteit en kracht, en dat is jammer. De muziek mist draagvermogen: een goede riff, een echte harde break, een gevat loopje, ik heb het te weinig gehoord. Structure Against Self uit 2001 klonk nog alsof Anaal Nathrakh een mentale breakdown (pun intended) had: fucking lomp en kneitersnedig. Post Human Disorder is te goedaardig en heeft het daarom niet.
Score:
60/100
Label:
Headwound Recordingz, 2022
Tracklisting:
- Project 19
- One With Dirt
- Tooth for Tooth
- Turn the Tide
- Withered
- Possession
- Eat Rape Populate
- The Nightmare Continues
- Nothing Remains
- Problems
Line-up:
- CyZERNOBrG
- Megalith X
Links: