Blood Runs Deep – Into the Void
Bret Hard Records, 2014
Een leuke digi ligt op me te wachten op de ontbijttafel, tevens de lunchtafel en avondmaaltafel. Handig als je vriendin de post opendoet en het overtollig papier in de papiermand gooit omdat ze het anders toch van tussen de broodresten moet halen. Even de promofiche uit de pizzadoos van gisteren halen die bovenop de stapel papier en karton ligt en de schijf in de gleuf duwen. Gothic-doom-metal uit Zwitserland dus, met de namen van de drie grote Britse pioniers als referentie. Toe maar.
Er zijn wel verwijzingen naar nieuwer werk van Paradise Lost, maar Into The Void heeft vooral veel weg van de band waarmee de band mee op tournee trok: A Pale Horse Named Death. Trage heavy doom met melodische gitaarinterventies en wat ondersteunende toetsen, met een vrij nasaal zingende frontman die overtuigend klaagt zonder echt te irriteren. Integendeel, de lusteloosheid werk aanstekelijk. Ik vind het allemaal best, luistermuziek die zijn sporen nalaat zonder echt alle aandacht op te eisen.
Benieuwd hoe gothic-/doomfans hier gaan op reageren. Voor mij is dit één van de betere releases op Bret Hard, en daarom een opsteker. Luister even een nummertje mee en wie weet volgt de rest gedwee.
Tracklisting:
- Nothing Ever Cured
- Tomorrow
- Low
- The Inner Gods
- Fading Away
- Everything Tunrs To Ashes
- Never Let Me Down
- Into The Void
- December Depression
- Lullaby
Line-up:
- Stefan Vida – Zang, Bas
- Chris Kuhn – Gitaar
- Josh Almus – Toetsen, Synths
- Simon Christ – Drums
Links: