Blood Revolt – Indoctrine
Metal Blade Records, 2010
Zelden heb ik een plaat in mijn handen gekregen die zo moeilijk van een correct oordeel te voorzien is. Mijn mening is meerdere malen bijgesteld, en is helaas onlosmakelijk verbonden met mijn eindoordeel. Objectiviteit en subjectiviteit zijn bij deze plaat van elkaar afhankelijk omdat we te maken hebben met een muzikale combinatie die ik nog niet eerder heb gehoord, en naar ik vermoed jullie ook niet.
Bestaande uit leden van bands als Primordial en Axis of Advance kan je Blood Revolt bijna zien als een soort allstar band. De bovengenoemde bands geven al een soort indicatie van wat er komen gaat, maar toch is het even slikken als je Indoctrine zijn eerste rondjes laat draaien. Wat ik hoor is op zijn minst gezegd heel wat anders dan de “heavy metal” waar de promo sheet mij op wil voorbereiden. Na een rustige intro voorzien van geweerschoten en gesproken tekst breekt de hemel open en stort er een zwartgallige stortregen van rauwe death metal met blastbeats over je heen. Tot zover vrij extreem, maar niet bijster origineel. Tot onze Primordial vrind A.A. Nemtheanga in zijn beste traditie zijn scheur opentrekt om zijn karakteristieke klanken ten gehore te brengen. Wie bekend is met Primordial weet precies waar ik het over heb. De traploos van clean tot oerschreeuw rangerende vocalen van deze Ierse meneer zijn emotioneel geladen, bozer dan ooit en passen prima bij het nogal heftige onderwerp. Nemtheanga houdt zoals we vaker van hem horen zijn eigen gevoelsritme aan terwijl wat genre betreft ergens een paar kilometer verderop een drummer en gitarist (J. Read en Chris Ross van Axis of Advance) hun best doen om hun armen uit de kom te rossen. Het muzikale spervuur kent nagenoeg nergens oponthoud.
Hiermee leggen we meteen de vinger op de zere plek, de combinatie mag dan o zo origineel zijn, maar het voelt simpelweg op momenten alsof er iets niet klopt. De muzikanten en de vocalist trekken zogezegd hun eigen plan. Wat deze plaat zo moeilijk te beoordelen maakt is het feit dat dit gegeven went en groeit tot een bepaalde sfeer die naadloos aansluit bij het thema. Heel af en toe komen de muziek en de vocalen wel echt samen, en dan ontstaat er een kracht genoeg om je omver te blazen en je mee te sleuren in de duistere wereld van Indoctrine.
Deze duistere wereld bestaat uit politiek en religieus geweld in combinatie met innerlijke gevechten en is samengebonden tot het conceptalbum dat Indoctrine geworden is. De blastbeats zouden symbool kunnen staan voor de gevoelsmatige onrust en agressie terwijl de incidentele rustige stukken onzekerheid in de hoofdrolspeler zouden kunnen aanduiden. Deze rustige stukken maken mij vreemd genoeg ontzettend hongerig naar een doomproject met Nemtheanga, waar zijn stem volledig tot zijn recht zou kunnen komen.
Ik heb recensies gelezen die laaiend enthousiast zijn envenals recensies die deze plaat amper klanten gunnen. Gevoelsmatig neig ik ondertussen naar het eerste terwijl ik objectief gezien het tweede wel kan begrijpen. In dit geval luister ik naar mijn gevoel en raad ik eenieder aan om op zijn minst Indoctrine een kans te geven. Een uiterst intense plaat over hedendaags terrorisme en innerlijke strijd.
Tracklisting: 
- Salvation at the Barrel of a Gun
- Dead City Stare
- Bite the Hand, Purge the Flesh
- Gods Executioner, Praise Be
- My Name in Blood Across the Sky
- Indoctrine
- Year Zero
- The Martyrs Brigade
Line-up:
- Allan Averill (Nemtheanga) – Vocalen
- Chris Ross – Alle Gitaren
- J. Read – Drums
Links: