Nog drie doe ik er. Drie platen die in de tweede helft van december 2017 zijn verschenen. En dan is het jaar voor mijn part definitief afgesloten. De eerste is deze depressieve disc van Ofdrykkja. Het is hun tweede album. Debuutplaat A Life Worth Losing uit 2014 omschreef ik als ‘één van de betere platen voor de liefhebbers van deze vorm van palliatieve muziek‘. Daar heb ik geen spijt van.
Regen, een donderslag en een akoestische gitaar, we zijn overtrokken voor een spetterend uur weemoedige black metal. Niet al te strak, met een Lifelover/Vanhelga-geluid en een compleet onvermogen om de mondhoeken om te trekken. Deze band bestaat uit leden die dichter bij de dood gekomen zijn dan de meeste vaste klanten op de afdeling geriatrie en de bands waar ze voordien in speelden zijn meestal beëindigd omdat de ex-collega’s net iets te dicht in de buurt kwamen van Pietje met de zeis. Het is er dan ook aan te horen, je krijgt de indruk dat de bandleden in feite met extreem veel tegenzin aan het spelen zijn en liever in een crematieoven zouden kruipen, om zich een beetje op te warmen. Semi-lofi geruis, jammerende screams en variaties op kermen, akoestisch getokkel en nummers waarbij je halfweg niet meer weet hoe het in het begin klonk. Ideaal om je voor te bereiden op je nakend ontslag of de diagnose “Trigeminusneuralgie”.
Luistertip: Generations of Hurt.
Score:
75/100
Label:
Avantgarde Music, 2017
Tracklisting:
- Irrfärd
- En vandrares börda
- Generations of Hurt
- En fragmentarisk resa genom tidsrymden
- Mother Earth, Devour Me
- Ungdomssår
- Beneath a Starlit Sky
Line-up:
- Drabbad
- Pessimisten
Links: