Voor ik er iets anders over vertel: neen, het is geen nieuw album in de enge zin van het woord. Het is een album dat 20 jaar is blijven gisten op de plank van Akhenaten’s keuken, omdat To Embrace the Corpses Bleeding (ook bekend als To Embrace the Corspes Bleeding cd) voorrang moest krijgen – zijn beste plaat als je het mij vraagt. Er is weer heel wat gaande over de rechten en de authenticiteit en de belangen bij deze plaat op het internet, dus ik raad jullie in geen enkele zin aan om ze via een bepaald kanaal te bestellen, ik wil het bij deze enkel over de muziek hebben. Of neen, zelfs dat klopt niet. Blake Judd – Nachtmystium ja – en zijn achterban zitten de boel te verneuken (onwil of onkunde, dat is de vraag) want jawel, er is geld in het spel en dan heb je blijkbaar geen toestemming nodig om met je label een plaat van een ander uit te brengen (op 9/11) die onder een naald komt te liggen van vele fans zodat je je eigen naald nog eens kunt zetten. Daarom staat er ook geen label bij onderaan deze review. Over de uitvoerder kunnen we het eens zijn: Akhenaten.
Goed, waar hebben we het over. Judas Iscariot. De eenmansband die wat mij betreft qua kult ende necro-vvaarde naast Darkthrone geplaats kan worden. Akhenaten kan met moeite drummen, zijn baslijnen hangen soms met meer haken en ogen aan elkaar dan de gebreide onderbroeken van mijn tweede crush Marie (naam gewijzigd, haar naam was Joke) toen ik 15 was (1995) en het is zó analoog dat het anaverteldedewaarheid wordt. Desondanks regeert dit virtuele schijfje. Er zijn geen zoekwoorden voldoende voorhanden in de vakgroep voorgestelde kernwoorden om te voldoen aan de vraag aan blasfemische blubbercum. De riffs zijn zo vanzelfsprekend, zo vanzelfsprekend. Ondanks de uitvoering die zó bijzonder gebrekkig is, je weet gewoon wat deze man in zijn hoofd uitspookt, zelfs als de handeling die volgt zó bijzonder gebrekkig is. An Ancient Starry Sky is het morsen van je kokos/amandelvocht-cornflakes (Burrrzum-talking) op de ontbijttafel – de muesli met de minste ecologische voetafdruk die je kon vinden in de absurde supermarkt. Dit is black metal die jouw black metal meta-gedoe overstijgt. Neen, black metal is niet zodanig relativeerbaar dat het neerkomt op alternatieve rock voor andersvalide punkers. Black metal is negatief, niet per se gebaseerd op educatief beoordeelde muzikaliteit. Zelfs niet op het feit of een muzikant al dan niet gevoel voor ritme of melodie heeft. Black metal is Burzum, Darkthrone of Judas Iscariot. En ja, ook Emperor, als je een muzikaal genie bent. Maar dat hoeft niet. Je kunt ook een naïeve kwast zijn die geloofde in antikapitalisme, of geloofde in in niets geloven, of in niets voelen omdat het leven zo hard was en je ouders nog harder (vooral je pa – je ma deed alsof), of in Joke die je liet zitten omwille van een of ander debiele reden (ik bedoel Marie natuurlijk).
Waar het uiteindelijk om gaat is natuuuurlijk de evil kwestie Akhenaten, die volgens mij op onnavolgbare wijze enkele nummers poneert die geen enkele Watain/Nachtmystium– of Nargaroth-solo-kwast OOIT uit zijn vingers geperst krijgt. Het is rommelig, het ruist veel te veel om goed te zijn en nergens zijn de foutjes rechtgetrokken, maar het is zo extreem black metal. Pure lichtloze muziek in al zijn gebrekkige schoonheid. Je voelt wat hij wil spelen, zelfs al komt het er niet goed uit. Heerlijke negatieve gevoelsmatigheid. Heerlijk.
Tracklisting:
- Babylon In Ruin
- Unholy Victory
- In Den Qualen Der Hölle
- The Cold Earth
- Extinction
- Armageddon
- Black Eternal Winds
- Outro
Line-up:
- Akhenaten