Black Sheep Wall – I’m Going to Kill Myself
Season Of Mist, 2015
Eens in de zoveel tijd heb je een hardere band die afstapt van de heersende conventies en hiermee ook wordt opgepikt door de reguliere muziekmedia. Deafhaven en Trash Talk zijn hier voorbeelden van en ik denk dat Black Sheep Wall zich ook aan dit rijtje kan voegen. Maar zoals Deafhaven en Trash Talk op hippe fora werden aangemerkt als ‘the next big thing’ en recensenten superlatieven te kort kwamen omtrent hun originaliteit, was de muziek voor kenners niks nieuws onder de zon. Dit is slechts ten dele waar voor Black Sheep Wall. De band speelt trage powerviolence; een muziekstroming die een beetje is ondergesneeuwd de afgelopen jaren. Black Sheep Wall verlegt de grens door nummers net iets langer en net iets trager te spelen. Ook wat betreft songstructuur, artwork en teksten experimenteert Black Sheep Wall. Hierdoor komt de band voor buitenstaanders als een donderslag en is de band voor kenners interessant.
Deze cd heb ik van een collega over de schutting gegooid gekregen omdat hij er echt helemaal niks mee kon. Eerst vloekte ik nog een beetje over het cadeautje, maar na de plaat meerdere keren gedraaid te hebben begon ik er toch wel van te houden. Black Sheep Wall speelt een stijl die voortborduurt op powerviolence bands als Man Is The Bastard, Acme, Kiss It Goodbye en Coalesce. Toch trekt Black Sheep Wall de traagheid van deze bands door tot het extreme. Op I’m Going to Kill Myself laat de band secondes stilte tussen de aanslagen vallen, terwijl de ‘riffs’ vaak niet meer dan uit twee noten bestaan. Het heeft hierdoor ook iets weg van slowcore-bands als Codeine. Geheel in deze traditie maakt Black Sheep Wall uitgesponnen nummers. Hiervan spant het nummer Metallica wel de kroon: 35 minuten langzaam gespeelde powerviolence waarbij om de tien minuten een kort intermezzo komt. De overige nummers op I’m Going to Kill Myself duren zonder uitzondering negen minuten. Het lijkt hierdoor een lange zit, maar ik ervaar dat op I’m Going to Kill Myself nergens. Dit kan niet door de reperterende zang en riffs komen waardoor het moet liggen aan de sfeer en de drums.
Zelf vind ik White Pig het beste nummer. Hiervan circuleert op internet ook een andere versie genaamd Black Pig. Deze versie is van ex-zanger Trae Malone die tijdens de opnamens van I’m Going To Kill Myself voor de tweede keer is ontslagen en vervangen werd door ex-bassist Brandon Gillichbauer. Wanneer ik deze nummers naast elkaar leg moet ik toegeven dat cd sterker is geworden zonder de “cookie-monster vocals” van Malone. De teksten zijn vreemd. Soms verwijzen deze expliciet naar de band zelf, dan weer naar cultfilms en dan weer naar andere bands. Zo kan het nummer The Wailing And The Gnashing And The Teeth, gezien worden als een soort excuusbrief waarin de eigen band ook en passant zichzelf afzeikt (“I’m sorry then. I’m doing what I can. We let you down again. Fuck this band”). Ook dissoneert de vrolijk getekende voorkant met de titel I’m Going to Kill Myself. Gelukkig wordt Black Sheep Wall nergens echt vaag of pretentieus. Hierdoor is Black Sheep Wall een ‘strange cookie’ die wel lekker is en naar meer smaakt.
Tracklisting:
- The Wailing and the Gnashing And the Teeth
- Tetsuo The Dead Man
- White Pig
- Metallica
Line-up:
- Brandon Gillichbauer – Zang
- Scott Turner – Gitaar, Basgitaar
- Andrew Hulle – Gitaar
- Jackson Thompson – Drums
- Josh Seguin – Basgitaar
Links: