Black President – Black President
People Like You Records, 2009
Als er in 2004 een Amerikaanse president gekozen moet worden, ontsteekt gitarist Charlie Paulson in woede over de kwaliteiten en standpunten van de kandidaten. Net op dat moment loopt hij de net naar Los Angeles verhuisde Christian Martucci (o.a. Chelsea Smiles) tegen het lijf en samen zetten ze hun boosheid om in een song getiteld Last Fucking Hope. Een bassist en drummer die muzikaal en qua gedachtengoed in de band pasten werden gevonden en de naam van de band werd Black President. Op basis van dat ene op band gezette nummer besloot People Like You dat deze band een welkome toevoeging zou zijn voor het label, een contract werd getekend en een album opgenomen. Het werd een zelfgetiteld album, Black President dus en de wereldwijde release staat nu voor de deur.
De songs van Black President zitten vol met politieke en sociale statements. Toch willen de mannen zich niet in een bepaald politiek hoekje laten drukken. “Je hoeft geen hippie te zijn om liberaal te zijn en dat we tegen Bush en zijn bende zijn wil ook niet zeggen dat we democraten zijn. We vinden alle presidentskandidaten oneerlijk en ongeschikt, dat vonden we toen en dat vinden we nu. Toen we de band Black President noemden, hadden we ook niet echt een persoon als onze nieuwe president Obama voor ogen. Meer iemand als Chuck D., Huey P. Newton of Shaft” aldus oprichter Paulson . De muziek noemen ze zelf door soul gevoede punkrock, aggresieve muziek met het gevoel van Amerikaanse 60’s soul. Naar mijn mening dekt de vlag de lading aardig.
De boodschap in de muziek van Black President is dermate nadrukkelijk aanwezig, dat je het wel met ze eens moet zijn om de muziek ook te kunnen waarderen. Gelukkig ben ik dat en ik vind het dan ook een zeer vermakelijk schijfje. Muzikaal stelt het allemaal niet zo heel veel voor, alhoewel gitaarwerk en zang voor echte punk toch wel bovenmatig van kwaliteit genoemd mogen worden. Instrumentaal is het leuk om te horen dat de mannen allemaal ook achtergronden hebben in andere muzikale richtingen. De invloeden van hardrock, heavy metal, ska, soul en hardcore zijn er allemaal in te horen, maar in totaal blijft het pure en onvervalste punk.
Lekkere muziek, heel direct gespeeld en geproduceerd. Punk op Amerikaanse wijze, wat minder rauw en ongepolijst als de Engelse versie, maar wel even ruig en met een duidelijk statement. Jammer vind ik het steeds weer als men dan besluit ook een cover op te nemen. Natuurlijk past Elected van Alice Cooper prima in het concept en natuurlijk is het een geweldig nummer, maar als er weinig nieuws aan wordt toegevoegd heeft het weinig meerwaarde naar mijn idee. Neemt niet weg dat dit een prima punkalbum is en voor de liefhebber het beluisteren zeker waard! Lang hoeft dat overigens niet te duren, want punkers eigen ben je er met een half uurtje (inclusief Motörhead cover Iron Fist als bonustrack) weer vanaf. Wil je ze ook live bewonderen? Een uitgebreide Europese tour in juni en juli zit er aan te komen en in het kader daarvan staan ze op 13 juni in Amersfoort.
Tracklisting:
- Intro
- Last Fucking Hope
- So Negative
- Not Enough
- short list of outspoken SUSPECTS
- Neon
- Who Do You Trust?
- Watch You Drink
- Vacate The Vatican
- Hallelujah
- Not Amused
- Ask Your Daddy
- Gaslamp James’ Campaign Speech
- Elected
- Iron Fist (bonustrack)
Line-up:
- Christian Martucci – Vocals, Guitar
- Charlie Paulson – Guitars
- Jason Christopher – Bass
- Dave Raun – Drums
Links: