Zo heel af en toe verschijnt er iets dat een mens compleet van zijn sokken blaast. Meestal omdat het een aantal vooroordelen compleet aan stukken gooit. Nu is folk metal niet mijn favoriete genre, wegens iets te veel losgeslagen wannabes die iets teveel verlangen naar een tijd die nooit bestaan heeft. Het is dus met dat vooroordeel dat ik dit Ball Noir, een Nederlandse groep, tegemoet keek. Het gezelschap folk noemen is een gruwelijke onderschatting. Alchemie voor gevorderden komt al dichter bij de waarheid. Balfolk-metal gebruiken ze zelf. En deze Lost Serenades gunt ons een blik in het laboratorium, zoals ze hun zoektocht zelf omschrijven. Een wereld van vleugels, kaarsen, klokken en kostuums.
De opener Cage of Eden (andro) drijft op een soort draailierriedeltje, dat zich meteen in je hoofd nestelt en daar zo bezwerend tekeer gaat, dat je er apestoned gelukkig van wordt. Tel daar de ietwat bezwerende vocalen van Jeroen Gilhuys bij en je hebt een monument van een song. Bij Time Marches On (cercle) is die lier er weer en legt een folkbasis waarop de door gitaar aangedreven track zich voltrekt. Keltische muziek meets metal. Maar weeral die bezwerende ondertoon. Werkelijk schitterend is Never Again (waltz), één brok weemoed. Wentelend, buigend, sierlijk meanderend doorheen archieven van je gemoed. Klanktapijten, gitaren en godweetwat allemaal smelt sierlijk in elkaar tot een van de mooiste walsen die ik ooit gehoord heb. En dan die tekst…
Follow me, I’ll show you were the rabbit hole leads…
Drifting (suite plinn) is een magisch realistisch, sterk repitief brokje verleiding. Met harp. Met klarinet. En een draailier. Samen gaat dat zo’n kleine acht minuten door, tot je helemaal doordrongen bent van dat ritme. Een ritme dat zich ondertussen al zo in je hersenen heeft genesteld, dat je het dagenlang niet meer kwijtgeraakt. Niet meer kwijt wíl geraken.
Bij The Veil (mazurka) ben ik dan helemaal bezweken. Zelden een brok pure horror zo poëtisch voorgedragen gehoord. What lies beyond, the shroud of worlds unseen. In die ene zin zit een song, een wereld samengevat. Heel sterk aan dit nummer is de langzaam opgebouwde dreiging en de sterke, bijna smekende tekst. Muzikale haute cuisine is dit. Net zoals het zeven minuten durende The Other (andro) dat eveneens is. Metallica meets de harp. Het wérkt! En het klopt helemaal. Bekijk even de video en laat je overtuigen.
Score:
96/100
Label:
Eigen beheer, 2017
Tracklisting:
- Cage of Eden (andro)
- Time Marches On (cercle)
- Shaking Ground (scottish)
- Never Again (waltz)
- Drifting (suite plinn)
- Opus 38 (hanterdro)
- The Veil (mazurka)
- The Other (andro)
- After the Storm (polska)
- Let Them Dance (jigue)
Line-up:
- Jeroen Gilhuys – Vocalen, Gitaar
- Marco van Asperen – Gitaar, Draailier
- Lies Sommer – Harp, Draailier
- Rutger van Krieken – Computers, Gitaar
- Mark van den Heuvel – Drums
- Richard van den Hoven – Bas, Basklarinet
Links: