Azusa – Loop of Yesterdays

Geschreven door op 09-04-2020 om 18:50.

Azusa, het nieuwe project van oud-Dillinger Escape Plan-bassist Liam Wilson, is al toe aan de tweede plaat. Met Loop of Yesterdays krijgt de band van mij een derde kans na het erg zwakke Heavy Yoke en een afgrijselijke liveshow op Arctangent. Die show was zo schabouwelijk dat de instrumenten weigerden nog verder te spelen. Nota bene, de basgitaar. Te veel klappen gehad bij Dillinger Escape Plan, zeker? Er stonden daar vijf individuen op het podium die niet goed wisten wat ze nu eigenlijk wilden. Er was amper contact tussen de bandleden, het geluid trok nergens naar en de band wist totaal niet om te gaan met tegenslagen. De flow was uit de set en het kind was begraven. Maar hoe klinkt het nu?

Een belangrijke kritiek die ik bij het vorige werk had, is dat er teveel abrupte wissels zijn. Thrash, jazz en logge hardcore worden op een weinig elegante en subtiele manier samengeperst tot een amorf amalgaam. Daardoor lijkt het alsof de band niet goed weet wat hij wil en dat is op Loop of Yesterdays nog niet volledig de kerk uit. Er is wel verbetering, zo is Monument wel een geslaagd kooksel. De popprinsesjes zang in het refrein staat hier lekker haaks op de hardcore bravoure en de screams. Maar het is wel het meest recht-toe-recht-aan nummer op Loop of Yesterdays. En ja, die riffs zijn gewoon te lekker.

Detach maakt bijvoorbeeld al heel wat meer bochten. Het is een lekker ‘chugga-chugga’ nummer. De screams doen denken aan deftige hardcore en de cleans zitten echt tussen Reba Myers (Code Orange) en Eva Spence (Rolo Tomassi) in en die gitaarsolo is helemaal raak. Enkel zijn de zanglijnen zeer beperkt in bereik en voorspelbaar. Ik kreeg laatst ook te horen dat die nieuwste Intronaut te veel hak-op-de-tak is, maar dan moet je Azusa al helemaal links laten liggen. Waar Intronaut er voor de eerste maal net in slaagt om ietwat coherente nummers te schrijven, vraagt Azusa een patent aan op plotse overgangen die nergens op slaan. Het drumwerk op de hele plaat is wel van een héél hoog niveau en de korte jazzy uitspattingen en screams klinken goed. Een ‘doorn in mijn oor’ is wel de spoken word op de titeltrack. Dat is gewoon niet cool mensen. Stop daarmee. Dat nummer sla ik elke keer over.

Ik denk niet dat er met Loop of Yesterdays veel potten gebroken gaan worden, maar het is toch een stap vooruit tegenover die extreem zwakke beginplaat. De band kan mee op de golf van Code Orange en Rolo Tomassi, maar surft vooral op de bekendheid van de bassist. Echter worden die verwachtingen niet ingelost. De plaat is luisterbaar, maar mijn advies is om de twee singletjes hierboven eruit te plukken en die in je rotatie te gooien. De eerste zes tracks zijn ook een heel stuk sterker dan de laatste zes, dus begin gewoon bij het begin moest je het volledige stuk een kans willen geven.

Score:

68/100

Label:

Indie Recordings, 2020

Tracklisting:

  1. Memories of An Old Emotion
  2. One Too Many Times
  3. Detach
  4. Seven Demons Mary
  5. Support Becomes Resistance
  6. Monument
  7. Loop of Yesterdays
  8. Rapture Boy
  9. Skull Chamber
  10. Kill – Destroy
  11. Golden Words
  12. Aching Ritual

Line-up:

  • Eleni Zafiriadou – Zang
  • Liam Wilson – Basgitaar
  • Christer Espevoll – Gitaar
  • David Husvik – Drums
  • Alex Skolnick (Testament) – Gitaarsolo op Detach

Links: