Welkom in de ondergrond, waar onbekende figuren vrolijk musiceren op elk instrument waar zij met hun klauwen aan kunnen zitten, maar waar dat niet per se tot een coherent album leidt. Asciimov bestaat bij de gratie van de heer Oscar Martin. Een multi-instrumentalist uit Spanje die met Asciimov een mix brengt van black metal en neo folk. Schijnbaar is deze muziek uitgebracht als soundtrack voor Hands of Necromancy II, een retro shooter. De game ziet eruit als een soort horrorversie van Doom. Hij rommelt wat aan in de ondergrond met bands als As Light Dies en Alien Syndrome 777. Hands of Necromancy II lijkt een tweede album te zijn, maar dat is slechts misleiding. Dit is een debuutplaat.
Een andere misleiding is de term black metal. Dit is toch echt slechts een mix van sci-fi darkwave, neo folk en ambient zonder duidelijke blackmetalinvloeden. Er is geen sprake van typische tremolo-picking of extreem negatief geladen mineurakkoorden of krijsende vocalen. Toch een aantal elementen die typisch zijn voor black metal lijkt me. De spaarzame gitaren gebruiken wat distortion, maar als het al een genre is dan zou ik het eerder doom noemen.
Mire of Secrets and Mysteries heeft het langstdurende gitaarwerk. De track bouwt op met ritueel aandoende percussie en twee elkaar beïnvloedende geluidsgolven. De gitaar pakt de lead over, maar speelt slechts hele noten. De sfeer is onrustig en zenuwachtig. Plots stopt deze opbouw en blijft slechts over dat twee achtste noten op de bassdrum worden gespeeld. Een orgel valt in. Deze speelt twee noten. Een repeterend arpeggio op een akoestische gitaar volgt. Een tweede akoestische gitaar voegt zich bij het geheel. Het orgel en ander percussie pakken de lead over. Als je dan vervolgens nog een soort accordeon krijgt die de lead pakt die ook weer bestaat uit een vrij eenvoudige nootopvolging snap ik niet wat de bedoeling is. Ook dit opbouwende gedeelte valt weer weg en wat overblijft zijn de eentonige schelle tonen van een orgel en panfluit. De initiële spanningsboog lijkt even te worden versterkt door de plotse rust en de drumslagen. De ontknoping blijft uit. Je verwacht een lead die de luisteraar meeneemt over kasteelmuren en naar diepe kerkers. Dat gebeurt niet.
Life and Death Conclave heeft last van een te drukke instrumentatie. Is er ook iets leuks? Het heeft een epische koorzang! De keyboardmelodie die daarheen leidt is slechts een wat irritante herhaling, waarbij de koorzang dit ook niet daadwerkelijk doorbreekt. Vervolgens neemt een ander instrument precies dezelfde irritante notenopvolging over. Dit maakt het eentonig, saai en oninteressant. Dawn of Sorcery is nog een goed voorbeeld waar de instrumentatie niet goed samen klinkt. Na een minuut speeltijd hoor ik een (bas)gitaar, tamboerijn en percussie die ik niet kan thuisbrengen. Het biedt een soort rituele beat. De geluiden klinken echter zo druk bij elkaar dat je als luisteraar de rituele flow juist niet goed opvangt.
Asciimov komt niet tot een melodie, maar blijft hangen in wat notenrepetities en variaties daarop. Oscar Martin is meer geïnteresseerd in een veelheid aan instrumenten toepassen. Hierdoor springt Asciimov soms van de hak op de tak. De veelheid aan instrumenten moet daarbij het gebrek aan complexiteit verbergen. En wat meer is: de verschillende geluiden van de instrumenten vullen elkaar ook niet overal lekker aan. Het schelle orgelgeluid krijgt bijvoorbeeld een zware bassdrum, waardoor dit de mystiek van het orgel verstoort. De sfeer van het album is een mix tussen overenthousiaste epiek (Citadel of Shadow), oneindig gekabbel (Mystical Riddles) en drukke kakofonie (Life and Death Conclave).
De besproken tracks tonen volgens mij goed aan wat er nog te verbeteren valt aan Hands of Necromancy II. De tracks zijn eenvoudig en plagerig in de zin dat je toch benieuwd bent naar waar iets heenleidt. Het punt is alleen dat ik me door het album heen skip. De opbouw blijft te lang repeteren en de spanning zakt weg, of epiek van een ontknoping biedt geen melodie. Hierdoor klinken ontknopingen zwak. Misschien werkt dit voor de game, maar ik zou met het geluid uit spelen. Asciimov slaagt er niet in om de luisteraar bij de hand te nemen en mee te voeren langs het verhaal dat de band wil vertellen. Dit is voornamelijk te wijten aan een teveel. Dit teveel zorgt ervoor dat je als luisteraar niet geboeid blijft, maar je gaat irriteren. De eerste is teveel verschillende instrumenten toepassen die elkaar niet logisch aanvullen of versterken, maar eerder een doel op zich lijken. Het tweede is teveel herhaling. Een track waarbij je eenzelfde simpele notenrepetitie blijft herhalen leidt al snel tot verveling. De laatste is teveel afwisseling waardoor Asciimov van de hak op de tak springt. Hands of Necromancy II is veel, maar te weinig van het goede.
Score:
55/100
Label:
Darkwoods Productions, 2024
Tracklisting:
- Arcane Reveries
- Ascension of the Fallen
- Citadel of Shadows
- Dawn of Sorcery
- Echoes of the Fallen Realm
- Life and Death Conclave 02:57
- Mire of Secrets and Mysteries
- Mystical Riddles
- Odyssey of Forgotten Lore
- Pathways of the Shimmering Underworld
- Sands of the Forgotten
- The Flame that Forges the Earth
- Veil of Frost
- Whispering Canopy
Line-up:
- Oscar Martin – Alles
Links: