Arryan Path – Terra Incognita
Pitch Black Records, 2010
Als je nog hulp nodig had met je Sinterklaassurprises, dan hadden deze jongens je wel te hulp kunnen schieten met hun ‘spectaculaire’ rijmtalenten. Ze kunnen er duidelijk niet genoeg van krijgen op hun nieuwe album, waarvan de helft van alle nummers er vol mee zit. Wees dan ook gewaarschuwd als je niet van gedichtjes houdt; je moet dan namelijk echt niet luisteren naar het nummer Ishtar waarin er bijna het volledige nummer in rijm wordt gezongen. Je zou bijna om een touw gaan vragen.
Deze epic power metal-band komt hier met zijn tweede album aanzetten. Tot nu toe hebben ze nog weinig roem geboekt, mede door hun naam die vaak vergeleken wordt met het nazisme. De naam blijkt echter overgenomen te zijn van een bepaalde bloem.
Ondanks het steeds terugkerende rijmpatroon, bevat dit album nog wel een aantal redelijke nummers. Tracks die beginnen met een Arabische sfeer geven toch wel een zekere apartheid aan de muziek en hierin vind je ook invloeden van bijvoorbeeld Orphaned Land. Hoewel Minas Tirith ietwat afwijkt van de rest van het album, is dit wel een nummer waarin je het gevoel van de muzikanten kan terughoren. Dit is ook het enige nummer die je als battle metal kunt omschrijven.
Nadeel is dan wel weer dat deze metalband nou niet bepaald creatief is geweest. Als je tien minuten lang naar een constant herstartend loopje moet luisteren, word je daar niet bepaald blij van. Men begint de nummers goed, maar dan weet men duidelijk niks meer te verzinnen, en begint alles weer opnieuw.
Opvallend is ook dat de titeltrack juist weinig gevoel uitstraalt. Zeker in een nummer waar de zanger eindelijk zijn stem mag gebruiken, houdt hij dezelfde toonhoogte en hetzelfde volume aan. Met een knipoog naar Iron Maiden roept hij opeens “Let me hear you roar!”, maar jammer genoeg komt dit alleen maar gevoelloos over doordat hij geen kracht in zijn stem gebruikt.
Wat valt er verder nog op te merken aan de band? Er wordt zeker geprobeerd om aan een eigen sound te komen, en je hoort hierin verschillende invloeden, waaronder Avantasia maar ook Iron Maiden en Rhapsody of Fire. Je zou denken dat deze stijlen gecombineerd nog best iets gaafs kunnen opbrengen, maar ondanks de redelijk goede intro’s, verpesten ze hun album door de continue timeloop van herhalingen door het gehele album heen. Mijn advies is dan ook om in het volgende album iets meer kracht te gooien en wat minder terugkeer van herhalende patronen in de zang, teksten en instrumentale stukjes. En alsjeblieft, stop met het eeuwige gerijm.
Tracklisting
- Cassiopeia
- Molon Lave
- Terra Incognita
- Open Season
- Ishtar
- The Blood Remains on the Believer
- Elegy
- Angel with no Destination
- Minas Tirith
- The Mind (CD Bonus)
Line-up:
- Nicholas Leptos – Zang
- Socrates Leptos – Gitaar
- Geroge Kallis – Keyboard
- Stefan Dittrich – Drums
- Vagelis Maranis – Gitaar, Zang
Links: