Ieder jaar staat er minstens één niet-black of -death metal plaat in mijn eindlijst. Qua power metal ging het de laatste jaren vooral om Orden Ogan, maar vorig jaar was daar ook plots Dynazty. Beiden bands die op AFM Records verschijnen. De nieuwe Orden Ogan valt me helaas wat tegen, dus tot nu toe bleef het droog op het vlak van power metal in 2021. Maar toen, toen viel plots Arion in mijn bakje. Fins, getoerd met Battle Beast, een stabiele line-up sinds 2011 (behalve dan een nieuwe frontman in 2015) en nu toe aan zijn derde langspeler. Ik had er nog nooit van gehoord en na het beluisteren van vorig werk hoefde dat ook niet. Alleen is er nu Vultures Die Alone.
Wát een energie, wat een kracht, wat een power. Ik heb het zeker niet enkel over de mix en de productie die respectievelijk door Matias Kupiainen (Stratovarius) en Adam “Nolly” Getgood (Periphery) verzorgd werden, wel over de teksten. Wanneer ik door de vorige platen fiets van deze band dan hoor ik symfonische heavy/power metal met ietwat voorspelbare nummers. Deze nieuwe plaat is een stuk minder lieflijk en traditioneel. Vultures Die Alone (kijk zeker voorbij het artwork) is een echte banger! Hoog tempo, flirtend met thrash, lichte industrial, melodeath… en ja ok, met een ballad, aangevuld met een kleffe en kleverige song waar Battle Beast’s Noora Louhimo komt strijden voor het milieu. Ik laat ze voor wat ze zijn en geef jullie de nummers met ballen mee. Enerzijds nummers waar de band zich overtuigend in afreageert op emotionele vampieren, op mensen die negativiteit in hun leven brachten, narcistische trekken hebben… het lijkt soms Hatebreed wel! En aan de andere kant ook ferme pep- en boostnummers om het zelfvertrouwen torenhoog op te trekken. Dat alles in een supersnedige en enorm catchy taal, met refreinen als honing. Het begint meteen met Out of My Life en het volgende meezingmoment:
When you feel like you’ll die
When there’s nowhere to hide
When it’s only a matter of time
You gave up, I was right
It was all just a lie
You don’t love me, get out of my life
Is de boosheid nog niet weg? Herinner jezelf er dan even aan dat die zelfzuchtige overtreders, bloedzuigers, kwelgeesten, trutten en teven er nooit zullen in slagen om een diepe(re) connectie te maken met een andere persoon en eenzaam het licht zullen zien uitgaan. A Vulture Dies Alone! Nog niet genoeg? Geen probleem. De apotheose moet namelijk nog komen. Gedaan met verantwoording afleggen en je bestaan te verdedigen. I Love to Be Your Enemy. Frontaal in de aanval!
Calm before the storm
Prepare to lose all that you’re fighting for
Down with hypocrisy
I love to be your enemy
The battle rages on
I’m here to take what’s mine, I’m in control
Down with hypocrisy
I love to be your enemy
Om af te sluiten wens ik mezelf wel nog even te excuseren bij iedereen die de voorbije tijd in mijn buurt was en zal zijn. Ik uit zeer vaak mijn frustraties en irritaties over het feit dat volgens mij steeds opnieuw dezelfde nummers voorbijkomen – zowel op de playlists als de radio – terwijl ik nu hetzelfde doe en zelfs sta mee te zingen. Ik kan me echter niet voorstellen dat er dit jaar een even catchy album zal langskomen, dus binnen een week of vier zal het wel voorbij zijn. Ik beloof het. Maar eerlijk, zeg nu zelf, jullie hebben liever deze dan de nieuwe Altarage, toch? Alvast bedankt voor het begrip. Verder wens ik me niet te excuseren bij mensen die zich (negatief) aangesproken voelen door deze review.
Score:
90/100
Label:
AFM Records, 2021
Tracklisting:
1. Out of My Life
2. Break My Chains
3. Bloodline
4. I’m Here to Save You
5. In the Name of Love
6. A Vulture Dies Alone
7. I Love to Be Your Enemy
8. Where the Ocean Greets the Sky
9. I Don’t Fear You
10. Until Eternity Ends
Line-up:
Georgi Velinov – Bas
Topias Kupiainen – Drums
Iivo Kaipainen – Gitaren
Arttu Vauhkonen – Keyboards
Lassi Vääränen – Keel
Links: