Canada is een vruchtbare voedingsbodem voor allerlei vormen van extreme en minder extreme metal. Misschien ligt het wel aan de uitgestrektheid van het land of de ongerepte natuur van de donkere naaldwouden, die zorgen voor een gevoel van vrijheid maar ook de vrees voor (sociaal) isolement? Wat ook de reden is, dit land ontlokt de meest uiteenlopende emoties aan de lokale metal artiest: onversneden gramschap (Blasphemy), militant nihilisme (Revenge), prehistorisch occultisme (Antediluvian) of een vreemde adoratie voor de kosmos, katten en het ultieme kopje koffie (Devin Townsend). Rare jongens, die Canadezen. Sommige bands zoeken het echter niet zo ver en proberen met hun muziek simpelweg de grootsheid en onbarmhartigheid van de desolate Canadese natuur te vertolken. Het in 2014 opgerichte Arctos behoort tot deze laatste strekking en dit doet hij aan de hand van een heel eerlijke vorm van atmosferische black metal.
De EP A Spire Silent (2017) was alvast een zeer geslaagd modern atmo/meloblack plaatje, veelzijdig en onafgebroken interessant. De meest opvallende elementen van Arctos bleken de grauwende, bij momenten Johnny Hedlund (Unleashed)-achtige vocalen van Dan Wilberg en het veelvuldig gebruik van piano, bespeeld door broer Nick Wilberg. Het album dat hier besproken wordt, Arctos’ eerste langspeler Beyond The Grasp Of Mortal Hands, gaat gewoon verder op het elan van die eerste EP, maar aangezien er nu meer tijd is om alle facetten van deze muziek in detail uit te werken, komt het karakter van Arctos op dit album eindelijk tot volle wasdom. Beyond The Grasp Of Mortal Hands: het verhaal van de sterfelijkheid en nietigheid van de mens en zijn innerlijke worsteling met eenzaamheid en teleurstelling. En dit alles tegen de achtergrond van de Noord-Amerikaanse wildernis en de grandeur van het Canadese rotsgebergte. En laat ik al onmiddellijk duidelijk zijn hierover: het is een meeslepend verhaal geworden met bijzonder veel diepgang en sentiment.
The Ancestors’ Path.
“Ik loop over het strand. Het geluid van de getijden zou me tot rust moeten brengen, maar ik voel een dreiging die op mij drukt. Deze plaats vult mij met de herinnering aan een heroïsch maar bloederig verleden. Het pad dat ik volg is dat van mijn voorouders die hier zijn heengegaan. Een kraai krast in de bomen. Het drukkende gevoel neemt toe en wordt ondraagbaar. Als een zweepslag voel ik plots al die negatieve emoties die in mij leven uitbarsten. Razernij mengt zich met melancholie en deceptie. Een ontnuchterende ervaring. Het pad dat helder was, ligt nu in schaduwen. Alle zekerheden zijn verdwenen. Ik zal nooit meer vrij zijn van twijfel of schuld. Het water roept mij en gewillig laat ik mij onderdompelen in diens kille omhelzing. Ik word overspoeld door een onbevattelijke leegte. Mijn pad is de dood en die weg zal ik volgen.”
Mijn excuses voor dit stukje proza, maar als ik schrijf dat dit album een verhaal is, dan denk ik dat ik dat het best kan motiveren door de muziek eens om te zetten in een verhalende vorm. Ter verduidelijking: bovenstaand stukje tekst is een combinatie van de gevoelens die The Ancestors’ Path bij mij oproepen, de elementen die door de muziek zelf worden aangebracht en de teksten die door Dan Wilberg aan de muziek zijn toegevoegd. Een filmisch-epische start dus, gevolgd door een uitbarsting van zwartgallige furie. Het gebruik van tremolo picking, in combinatie met de rasperige vocalen en de geëmotioneerde melodieën, doet sterk denken aan het werk van Mgła, maar ook aan continentgenoten Uada. Halfweg komen de getijden terug om de protagonist te overspoelen. Ditmaal fungeren ze muzikaal als achtergrond voor een rustig akoestisch stukje dat gevoelens van treurnis en innerlijke berusting doet opwellen. Een heel geslaagde power metal-achtige solo wordt gevolgd door kordaat gesproken woord en stoere cleane samenzang. Dit druipt allemaal van de emotie en het is mooi om te merken dat de muziek en de lyrics tegelijkertijd hetzelfde verhaal vertellen en elkaar dus perfect aanvullen. The Ancestors’ Path is met zijn bijna elf minuten een lang openingsnummer dat aanvoelt als een afgewerkte entiteit: een verhaal binnen het verhaal.
Persoonlijke favoriet (luistertip!) Shattered Tomb start vervolgens met enkele Tribulation-achtige gitaarakkoorden, die aansluitend wat extra punch krijgen wanneer ze door de drums worden ondersteund. Shattered Tomb is duidelijk een stuk sneller en steviger dan het vorige nummer. Hier krijgen we thrashy riffs voor de kiezen en bepaalde stukken lijken zo uit Midvinterblod van Unleashed geplukt te zijn (maar dan de blackmetalversie ervan). Na een kort rustmomentje krijgen we een stuk te horen met Emperor-geïnspireerd gitaarwerk, met daar bovenop spokende synths waarvan de melodie door de gitaren wordt overgenomen. Bijzonder catchy en krachtig dit! Die Unleashed-achtige stukjes zijn heerlijk gemeen en agressief. Ook dit klopt perfect met de lyrics, want deze stukjes beschrijven de “Zwarte Wolf” die uit de doden is herrezen en zijn tanden ontbloot in een gemene grijns.
“Winds howl, the forest burns, Arctos risen again!”
The Spectre is een kort instrumentaal tussenstuk met natuurgeluiden, dat langzaam opbouwt naar Autumn’s Herald…Interitus, waar het naadloos in overloopt. Qua hevigheid ligt deze track in de lijn van Shattered Tomb, maar de melodielijnen doen hier wat post-black achtig aan. Wat hier het meest opvalt, is de warme, cleane zang die doet denken aan Moonspell of Tiamat. Alleszins zeer geslaagd! Prachtig ook hoe de sfeer volledig omslaat met een belofte:
(clean) “It’s glimmering light, a promise…
(grauwend) A promise of life yet to be?”
Autumn’s Herald…Interitus maakt verder ook gebruik van dezelfde succesformule als op de voorgaande nummers: pakkende melodieën, akoestische gitaar, piano, natuurgeluiden en akelige synths: duister en spookachtig. Als een verre weeklacht van de komende dood:
“This is beauty’s end, to wither and die. To collapse and to crumble, beneath this uncaring sky.”
Hoewel A Realm Beyond met zijn verschroeiende tempo, zijn machtige, monumentale riffs, zijn uitzonderlijk boosaardige vocalen en dreigende synths mogelijk het meest duistere nummer op Beyond The Grasp Of Mortal Hands is, voegt het eigenlijk niet echt iets toe dat we voorheen al niet eens gehoord hadden. Het is kort (naar de normen van dit album toch) en krachtig! En zo komen we alweer bij het laatste nummer van dit geweldige album, The Light Beyond the Sky (The Passage II), en tevens mijn enige puntje van kritiek: de laatste twee nummers zijn lood om oud ijzer. Of anders gezegd: niets nieuws onder de zon; je hebt het gevoel dat je dit allemaal al eens gehoord hebt. Deze tracks springen er in geen geval uit en zijn gewoon een voortzetting van de stijl die daarvoor al werd toegepast. Hierdoor eindigt Beyond The Grasp Of Mortal Hands een beetje in mineur en niet op een hoogtepunt. Gezien de nogal melancholische, neerslachtige teneur van dit album is dat dan misschien nog niet eens een slechte zaak, maar Arctos mist hier duidelijk nog de creativiteit om van elk nummer een meerwaarde te maken. Tekstueel sluit dit het album wel mooi af:
“A lonely mount, where I now stand, beyond the grasp of mortal hands.”
Beyond The Grasp Of Mortal Hands is desalniettemin een zeer sterk album met fascinerende melodieën en héél veel sfeer. Maar er is nog een duidelijke groeimarge. Met al die depressieve gevoelens over dood en eenzaamheid is het overigens absoluut geen toeristische brochure voor een reisje Canada geworden. Maar wel doodeerlijk en mistroostig. U weze gewaarschuwd!
Score:
87/100
Label:
Northern Silence Productions, 2019
Tracklisting:
- The Ancestors’ Path
- Shattered Tomb
- Somnos Aeternus
- The Spectre
- Autumn’s Herald…Interitus
- A Realm Beyond
- The Light Beyond the Sky (The Passage II)
Line-up:
- Dan Wilberg – Stem, gitaar
- Nick Wilberg – Piano
- Josh Needham – Drums
- Jeremy Puffer – Gitaar
- Jacob Maisonneuve – Basgitaar
Links: