Nog meer ruige Belgische gitaarmuziek? Nog meer ruige Belgische gitaarmuziek! Deze keer is het Anzium. Anzium, want de bende heeft als vestigingseenheid de gemeente Anzegem als ik me niet vergis en ze zijn ook allemaal gek van chemicaliën, aangezien ze ex-drugsbaronnen zijn. Dat laatste is trouwens niet waar, ze zijn het nog steeds. Anzium is de doorstart van de rock/punkband Blast, die de buurt onveilig maakte met maatschappijkritische teksten en lawaaierige geluiden die een ganse geschiedenis (alternatieve) rock hebben voortgebracht. Ook met Vitamin W is het een gans spectrum aan rock-aandoeningen geworden dat we voorgeschreven krijgen.
Ieder nummer op deze plaat is een review op zich waard, laat me daarmee beginnen. Helaas laten mijn vinger en de redactie dat niet toe. Laat me daarom de grootste draden uit deze plaat halen. Natuurlijk is er een grote stroming punk te detecteren in Vitamin W, punk die ondanks het feit dat er een aantal boomers in de zaal zit toch behoorlijk aanstuurt op aandacht voor de toekomst. Allemaal bijzonder pretentieloos en niet al te complex, zoals punk oorspronkelijk ook was vooraleer een paar standjanetten en MTV ermee wegliepen. Op Vitamin W isook een aantal Franstalige nummers terug te vinden, een niet zo stille getuige van de verplichte lessen Frans in de Vlaamse scholen in België (andersom is alleen in sci-fi mogelijk) en een degelijk socialisatieproces waarbij chansons de bovenhand kregen op schlagers.
Echt superstrak of snel of brutaal of agressief is het allemaal niet, maar dat was Crass ook niet. Frontman Bert moet ook niet zo nodig staan schreeuwen, maar heeft een mix van Britse punk en Sparks in zich zitten die best wel aanstekelijk is. Daarbij is ook hier de basgitaar goed hoorbaar, in tegenstelling tot de meeste andere bands die hier besproken worden. Altijd een reden om meer punten te geven. Dat de asociale overheid het weer eens moet o(i)ntgelden (of is het ironisch?) en dat oorlog en de vluchtelingenproblematiek bijvoorbeeld niet oké zijn, moest zeker nog eens benadrukt worden. Je wilt er als punkband natuurlijk alles aan doen om niet als nazi aangezien te worden. Dat hoort zo. Het afsluitende nummer – Al Funduk – verraadt dan weer een bepaalde sensibilisering jegens de Palestijnse zaak en affiniteit met progmetal, maar dat past in feite nog steeds erg goed in het Vitamin W-plaatje.
Punkrock zonder pretentie dus, met boodschappen en kennis van zaken in vele domeinen van de (rock)muziek. Niet iets waar de doorsnee metalhead zich zal mee bezighouden, wel iets waar de lokale muziekzoeker zich kan aan opwarmen. In tijden van Covid-19 geen slechte zaak om eens om de hoek te gaan luisteren wat daar te horen valt, dus doe gerust een poging.
Score:
73/100
Label:
Eigen beheer, 2020
Tracklisting:
- Long Road to Paris
- Vitamin W
- Breaking the Fences
- Simonne
- Fuck the State
- Tu me Fais
- Red Island
- Undone – Redone
- War
- Weight of the World
- Al Funduk
Line-up:
- Francis – Gitaar
- Peter – Gitaar
- Christian – Basgitaar
- Matthias – Drums
- Bert – Vocalen
Links: