Anathema – A Natural Disaster
Anathema is al lang niet meer de band die ze ooit was en ik zou nog meer open deuren intrappen als ik er ook nog eens bij vertelde dat het grootste deel van de fanschare van het eerste uur de band reeds dood en begraven heeft verklaard. Ondergetekende vormt op die regel echter een uitzondering. Ik volg de band al vrij lang en ik ben (ruimdenkend als altijd 😉 ) met de jaren meegegroeid met de band. Let wel, ook ik had in het begin moeite met de omschakeling van zangstijl bij ‘Eternity’ en al helemaal met de enigszins veranderde muzikale koers ten tijde van het vorige album, maar ik heb die veranderingen uiteindelijk allemaal naar waarde weten te schatten en ik ben er ondertussen ook van overtuigd dat die albums net als alle andere releases van Anathema voorbeelden zijn van pareltjes van emotionele muziek (doom-metal of gitaarrock, maakt niet uit).
Na de eerste beluistering vreesde ik dus zoals altijd dat Anathema aan het einde van zijn creatieve loopbaan was gekomen. Gelukkig werd na vele luisterbeurten ook nu weer duidelijk dat ik het mis had. Anathema is er wat mij betreft in geslaagd in de vorm van ‘A Natural Disaster’ weer een briljant album af te leveren.
Akkoord, veel muzikaal geweld hoor je op dit achtste album niet meer voorbijkomen, maar toch, de band slaagt er toch maar weer in mij te overtuigen van hun muzikale ideeën.
In principe zou ik ieder nummer afzonderlijk moeten bespreken, want iedere song heeft zijn eigen smoel en kwaliteiten. Anderzijds is het bijna onmogelijk in woorden te vatten hoe Anathema heden ten dage klinkt. De invloeden van Pink Floyd zijn er nog steeds, de gezwollen keyboardpartijen doen mij hier en daar wat denken aan het eerdergenoemde ‘Eternity’ en in ‘Pulled under at 2000 Metres a Second’ verwijst de band enigszins naar de drie voorgaande releases middels een emotionele uitbarsting die zijn gelijke niet kent. Verder moet ik het antwoord op de vraag welk soort muziek de band tegenwoordig speelt schuldig blijven. Wel kan ik vertellen dat ik hier en daar invloeden hoor van Radiohead, Portishead, Antimatter (nieuwe band van Duncan Patterson, ex-bassist/songschrijver van Anathema) en, ik zei het al, Pink Floyd. Maar al deze invloeden zijn maar aanwijzingen en nergens klinkt de band compleet als een andere.
Feit is wel dat Anathema met ‘A Natural Disaster’ een album heeft gemaakt waar emotie en atmosfeer de sleutelwoorden zijn en waar ieder detail op zijn plaats lijkt. Ik heb ook de indruk dat er in de band geen plaats is voor ego’s, zo laat Vincent zonder probleem de leadzang in maar liefst drie nummers over aan iemand anders. In de titelsong is dat Lee Douglas, een dame met een hemels stemgeluid dat perfect bij de song past en in ‘Are you there?’ en ‘Electricity’ is dat Danny. Deze laatste slaagt erin met ‘Are you there?’ zowaar de sterkste prestatie van de hele schijf neer te zetten: emotioneel, ingetogen, sereen, … prachtig.
Verder meld ik nog dat Jamie Cavanagh (broer van Danny en Vincent), die de band destijds mede heeft opgericht weer van de partij is (The Kelly Family achterna?) en dat deze keer alle songs (op één na) geschreven zijn door Danny, terwijl dat evenwicht vroeger toch wat meer verdeeld was.
Ach, ieder woord dat ik over ‘A Natural Disaster’ neerpen doet het album waarschijnlijk oneer aan. Wat mij betreft is dit één van de beste platen van het jaar en ik hoop dan ook dat hij z’n weg vindt naar de liefhebber.
Tracklisting:
- Harmonium
- Balance
- Closer
- Are you there?
- Childhood dream
- Pulled under at 2000 Metres a Second
- A Natural Disaster
- Flying
- Electricity
- Violence
Line-up:
- Vincent – vocals, guitar
- Jamie – bass, programming
- John – drums
- Les – programming, keys
- Danny – guitars, keys, vocals
Links
- Website: http://www.anathema.ws