Anaal Nathrakh – Vanitas
Candlelight Records, 2012
De mens. Volgens uw moralistische biologieleraar zonder twijfel een zoogdier. Niet bepaald toevallig net als het varken warmbloedig, levendbarend en na geboorte afhankelijk van zuurstof en moeders tepelmix van koolhydraten, lipiden, stikstof en eiwitten. Een wijs man zei het al eens: “feiten bestaan niet, alleen interpretaties”, en zodoende is het niet verrassend dat wij mensen ook wel worden gezien als organismen die zich met sneltreinvaart naar het einde toe voortplanten, terend op een steeds kaler wordende leefomgeving, een spoor van vernieling achter zich latend. Een ziektekiem, een virus, een gezwel met als enige vijand de meedogenloze en vernietigende kracht van, inderdaad, zichzelf. Het einde van de mensheid, een Apocalyps: ons ultieme doel dat niet snel genoeg gehaald dient te worden, want het wordt een magistrale finale die in 2012 voor de zevende keer alvast in geluidsgolven wordt weergeven door Anaal Nathrakh. Hier is Vanitas.
Zo, dat is eruit. Want het is nu eenmaal een feit (of een interpretatie) dat vele bands het thema van totale vernietiging behandelen, maar dat Anaal Nathrakh bij de allerbesten van dit gilde behoort. Niet alleen tekstueel maar zeker ook instrumentaal waan je je ieder album weer in een nieuw schouwspel dat het spreekwoordelijke, bittere einde in audiovorm vol agressie en overtuigingskracht door je gehoorgang hamert. Op Vanitas is dit zeker niet anders. Sterker nog, de band overtreft in ieder geval zijn voorganger Passion (2011), die het vooral moest hebben van enkele steengoede krakers, maar als geheel album wellicht niet het sterkste van de reeks bleek te zijn. Opener The Blood-Dimmed Tide en bijvoorbeeld Todos Somos Humanos hadden niet misstaan op Eschaton (2006) en het magistrale Forging Towards the Sunset had met zijn cleane zanglijnen afkomstig kunnen zijn van mijn favoriet In The Constellation of the Black Widow (2009). Op Vanitas weerklinken zoals je wellicht al doorhebt die typische Nathrakh-klanken van weleer, maar waar deze plaat vooral in uitblinkt zijn die voortreffelijke melodieën in onder meer To Spite the Face, In Coelo Quies, Tout Finis Ici Bas, Make Glorious the Embrace of Saturn en de uiterst epische afsluiter A Metaphor for the Dead.
Apocalyptische death/grind voor de fijnproever! Zoals je van de band verwacht zorgt die typische productie weer voor een lekker vol, bombastisch geluid dat de muziek zoveel meer lading geeft. Het overgeproduceerde gekrijs van V.I.T.R.I.O.L. (Dave Hunt) klinkt ook hier weer onmenselijk ziek en de allesvernietigende, gelaagde melodieën in combinatie met onverwoestbare blastbeats zijn wederom perfect uitgewerkt op dit album. Als dit de soundtrack van ons einde is, dan kan ik niet wachten!
Tracklisting:
- The Blood-Dimmed Tide
- Forging Towards the Sunset
- To Spite the Face
- Todos Somos Humanos
- In Coelo Quies, Tout Finis Ici Bas
- You Can’t Save Me, So Stop Fucking Trying
- Make Glorious the Embrace of Saturn
- Feeding the Beast
- Of Fire, and Fucking Pigs
- A Metaphor for the Dead
Line-up:
- Irrumator – Bass, Guitars, Programming
- V.I.T.R.I.O.L. – Vocals
Links: