Anaal Nathrakh – Passion
Candlelight Records, 2011
Zelden heb ik zo uitgekeken naar een nieuw album als Passion van Anaal Nathrakh. Met In The Constellation of the Black Widow wist de band me in 2009 keihard neer te halen en dat had ik niet meer verwacht na het geweldige Hell is Emty, And all the Devils are Here (2007) en het uiterst wrede meesterwerkje Eschaton uit 2006. De Britse band van Mick Kenny en Dave Hunt weet zich iedere keer weer op uiterst productieve wijze te overtreffen. De vraag is natuurlijk of Passion zonder schaamrood op de wangen tussen de imposante discografie past.
Na uitzonderlijk veel luisterbeurten kan ik concluderen dat ook Passion zonder twijfel een Nathrakh-waardige plaat is geworden. Onheilspellend en mistroostig begint Volenti Non Fit Iniuria om na enkele minuten te exploderen in een vertrouwd, blastend en hels bloedbad van kanonnerende, dubbele bassen, neurotisch geschreeuw en een herkenbare opbouw met terugkerende refreinen vergezeld door kortstondige cleane zanglijnen. Opvallend is dat opvolger Drug-Fucking Abomination bijna dezelfde opbouw betreft als het eerste nummer, hoewel de briljante openingsriffs nog net wat zieker zijn door de vocale martelingen die zich op de achtergrond afspelen na een minuutje of anderhalf. Vanaf Post Traumatic Stress Euphoria vliegt Passion aan je voorbij. Het explosieve nummer zou met gemak op Eschaton gestaan kunnen hebben, ware het niet dat de productie van die plaat een stuk venijniger is in vergelijking met dit bombastische en volle werk.
Het Britse tweetal staat sinds In The Constellation of the Black Widow naast uiterst agressief en bruut ook bekend om typische catchyness. Op Passion is dit terug te horen in Le Diabolique Est L’ami Du Simplement Mal en Paragon Pariah. Beide tracks geven een ontvlambare combinatie weer van chaos en hapklaar materiaal door middel van bijna cheesy refreinen met aantrekkelijke en opmerkelijk snel onder de hersenpan klevende, cleane vocalen. Het korte Locus of Damnation vliegt voor je het weet voorbij om de luisteraar vervolgens één van de meest bizarre tracks van deze plaat voor te schotelen. Tot Huetet Uebel slaat door in extremiteit door de gastvocalen van Reiner Landfermann (Bethlehem). Beelden van wrede martelpraktijken schieten door je hoofd na het horen van de helse kermen van deze heer. Voor mij persoonlijk toch een minpuntje van deze plaat, hoewel dit vooral komt door de manier waarop de vocalen in de mix zijn gezet.
De staart van dit album mag er ook wezen. Met Who Thinks of the Executioner? weet de band namelijk (wederom) wat Eschaton-perikelen naar boven te halen. Neerslachtige leadgitaarlijnen vormen samen met agressieve salvo’s van dubbele bassen een bom van razernij. Het einde is in alle opzichten nabij. De ziektekiemen die vrijkomen gedurende Ashes Screaming Silence laten dit voor een laatste maal horen. Wat overblijft is stilte. Anaal Nathrakh slaat ook met Passion weer keihard toe. Is dit werk beter dan zijn voorganger? Geen idee, want appels vergelijk je niet met peren, ook al lijken ze nog zo veel op elkaar. Liefhebbers van de band kunnen zonder twijfel toeslaan. Teleurgesteld in de mensheid en murw gebeukt door wat dit Britse tweetal hier brengt kan ik niks anders zeggen dan dat deze plaat het enorm ver gaat schoppen in de jaarlijsten.
Tracklisting:
- Volenti Non Fit Iniuria
- Drug-Fucking Abomination
- Post Traumatic Stress Euphoria
- Le Diabolique Est L’ami Du Simplement Mal
- Locus of Damnation
- Tod Huetet Uebel
- Paragon Pariah
- Who Thinks of the Executioner?
- Ashes Screaming Silence
- Portrait of the Artist
Line-up:
- Dave Hunt (V.I.T.R.O.L.) – Vocals
- Mick Kenny (Irrumator) – All instruments
Links: