Hoezo is het Eindhovense An Evening With Knives een trio? De band klinkt alsof er een SWAT-team op je deur staat te bonzen. Daar zit natuurlijk wat studiomagie bij voor deze tweede plaat, maar het moet gezegd worden, de band klinkt groots. Sense of Gravity is het vervolg op Serrated en de titel dekt de lading. De band omschrijft het geluid zelf als: “Where the wall of sound falls down in the sea of tranquility”. Hoe vertaalt zich dat op plaat? Lees gerust verder.
Wat meteen opvalt, is de stem van Marco Gelissen. De eerlijke, persoonlijke brul die uit dat keelgat verschijnt, past perfect bij de muziek. Ik denk niet dat je daar veel andere stijlen mee aan kan, maar dat is totaal niet nodig als het zo goed werkt. Opener Sacrifice omschrijft het mogelijk nog het best met de lijn: “Hide in the stone age” of zoiets. Er zit een vrij zwaar accent op de stem en de intensiteit waarmee het ingezongen is, hakt nogal in op de verstaanbaarheid. Maar geef mij maar ongebreidelde passie in plaats van afgelikte voorgekauwde koek, +1 voor An Evening With Knives.
Waar de band nog punten mee weet te scoren, is het gitaarwerk. Dit is uitstekend over de hele plaat. Er worden veel lijnen gedubbeld, geharmoniseerd of gewoonweg op elkaar gestapeld en dat zal live niet na te bootsen zijn met één gitaar. Ik ben benieuwd hoe dat aangepakt zal worden. Maar wat er op plaat staat, overstijgt nogal de verwachtingen. Sacrifice begint met een intrigerende, kalme tokkel die meteen overgaat in een lekkere sludge riff, +1 voor meteen ter zake te komen. Wanneer de zang dan inslaat als een bom, begint de gitaar heerlijk te variëren en die houdt het interessant. Na twee minuten is de eerste gitaarsolo al een feit en die is echt meer dan welkom. Halverwege het nummer maakt het bombastische plaats voor harmonie in de riff, gitaarsolo twee, ondersteund door spannend cymbaal-en-bas spel dat steeds afbouwt tot er niets meer overblijft. Einde?
Nee. De tokkel van de intro maakt zijn intrede voor wel vijf seconden alvorens de band weer losbarst in sludgeglorie. In de outro tovert de band ineens nog een stel sonische kanonnen om de laatste riff recht te houden, waar ze dit nog vandaan halen, is mij onbekend. Hoe zelfs? Sense of Gravity, u leest het, wordt een interessant plaatje met een passende titel. Escape gaat verder op het elan van Sacrifice maar klinkt frisser, positiever en grootser. We horen prachtige majeur gitaarpassages en een bulderende bas eronder. Even lijkt het zelfs alsof Blue Record van Baroness opstaat, met galop en alles. Enkel die eindriff is wel heel erg gelijkend op Dickhead van Steak Number Eight. Misschien die overslaan wanneer de band het voorprogramma van STAKE doet in de Muziekgieterij?
Levitate is het kortste nummer en brengt ook niks meer dat we niet gewend zijn tot dusver. Ook weer een heerlijke riff in het staartje, de Baroness-gelijkenissen stapelen zich verder op en de stem scheurt keihard. De bas schijnt en dat doet hij ook op On Your Own, waar we voor het eerst een echte adempauze krijgen. Over het algemeen is dit een heel consistente plaat van hoge kwaliteit. De zang kan wat eentonig worden na een lange luisterbeurt, maar het gitaarspel compenseert dat probleemloos. Na één nummer weet je waar je aan toe bent en beginnen is perfect bij Sacrifice, toch wel het sterkste nummer van de plaat. Ik ben er zeker van dat An Evening With Knives heel wat zware zieltjes voor zich zal winnen hiermee. Wie wil, kan de band in maart zien passeren in Nederland en België. Kijk even op de site voor de precieze data. Fans van de oude Baroness en STAKE gaan dit helemaal verslinden. Mijn mediaspeler ging trouwens naadloos over in Prisma van Forest Mountain, misschien dat beide bands eens samen kunnen spelen. Dat zou meer dan goed passen.
Score:
72/100
Label:
Argonauta Records, 2020
Tracklisting:
- Sacrifice
- Escape
- Levitate
- Turn The Page
- On Your Own
- Endless Night
- Every Ordinary Day
Line-up:
- Peter Van Grunsven – Basgitaar
- Ivo Jonkers – Drums, samples
- Marco Gelissen – Gitaar, zang
Links: