Amaranthe – Massive Addictive
Spinefarm records, 2014
Fout, fouter, Amaranthe. The Nexus scoorde ik vorig jaar 86/100 en eigenlijk is die ondertussen nóg gegroeid. Een 90/100 was eigenlijk wel op zijn plaats. Ook het debuut van deze Eurovisiesongfestivalmetalband kan rekenen op een 8,5 op 10 van mij en krijgt me aan het meezingen in de wagen. Zoon Amon zingt in gebrekkig Engels alle teksten van beide albums mee met zangeres Elize Ryd en ook collega’s zijn reeds overtuigd van de catchyness van deze band. Ik ben dan ook een echte referral geworden en duw ze in eenieders strot. Het was dan ook keihard uitkijken naar plaat nummer drie. Bruller/schreeuwer Andy Solveström werd vervangen door Henrik Englund en dat was het zowat qua veranderingen, werd gehoopt.
Helemaal juist is die laatste stelling niet. Amaranthe heeft de moderniteit in zich en wijzigt muzikaal van koers. Het blijft übercatchy vanaf het openingsnummer Dynamite, waarin de keyboardriedels weelderig en gezwind tieren doorheen de strofen om enkel tijdens het ijzersterke refrein tot stilte te komen. Alleen ja, je stelt meteen vast dat de power en de funfactor wat verminderd is en de mainstream melo-popmetal(core) verder gefinetuned wordt om de metalheads te charmeren die niet zo gesteld zijn op snelheid en kracht. Het lukt Amaranthe gedeeltelijk om zijn unieke songwriting-kwaliteiten in nummers te gieten die wereldklasse bevatten, zoals de eerste single Drop Dead Cynical, zeker één van de “beste” nummers van het jaar, met een industriële inslag die het verschil maakt ten opzichte van 90% van de andere nummers.
Na Drop Dead Cynical wordt het allemaal iets minder pakkend, meliger, gewoner, rustiger, … Massive Addictive, nochtans het titelnummer, is veel te rockerig en refreingericht, terwijl er intrinsiek niet veel meerwaarde te vinden is in dit trage nummertje. Hoe anders is het extreem geslaagde Digital World, zowaar nog sterker dan Drop Dead Cynical. Sterke tekst, een ijzersterke blend tussen EBM, industrial en metal en een geil refrein waar zelfs Rihanna mee zou gaan lopen. Fuckin’ hell, wat is dit lekker! Dit nummer levert de band op zijn eentje een acht op. Hierna zakt de plaats wat in, enkel Unreal en Skyline halen een gekend Amaranthe-niveau. De skip-knop staat dus niet stil bij dit Massive Addictive. Beetje jammer, want de vorige luister ik bijna integraal uit. En hoewel er twee nummers op dit Massive Addictive staan die met kop en schouders uitsteken boven de grauwe grijze massa, ben ik niet 100% tevreden van dit album. 82% tevreden, laten we het daar op houden.
Tracklisting:
- Dynamite
- Drop Dead Cynical
- Trinity
- Massive Addictive
- Digital World
- True
- Unreal
- Over and Done
- Danger Zone
- Skyline
- An Ordinary Abnormality
- Exhale
Line-up:
- Elize – zang
- Jake – zang
- Henrik – screams
- Olof – gitaar, toetsen
- Johan – bas
- Morten – drums
Links: