Alien Deviant Circus – Ananta Abhâva
Necrocosm, 2015
De laatste tijd wordt mijn zogenaamde “arrogante kritiek” jegens het uitgehold debiele extreme metalgenre mij niet in dank afgenomen (vooral per cyanide-mail natuurlijk). Los van het feit dat de extreme metalmuziekstroming, net zoals eender welk ander “extreem” klinkende herriegemeenschap, meer dan ooit marginaal volk aantrekt (dat niet kan verdragen dat iemand met een brutoloon van meer dan 3.700 euro (zonder extra-legale voordelen) en een “traditioneel huisje-tuintje”-leven, zijn zegje komt doen over hun ondergrondse (on)heiligheid) kan het mijn mild gebleachte, pastelbruine anusje weinig schelen. Wentelt u in zelfannulerende aandachtvragerij, zou ik zo zeggen tegen de zwartzakkerige stempel-aars. En als ik u nog wat verder in de dieperik mag duwen, dan bespreek ik graag de electro-industrialband Alien Deviant Circus met blackmetal-streken. 12 Jaar actief, Frans en – zoals gezegd – industrieel blackmetallend.
Sterk zal het nooit zijn, dit ADC. De Blacklodge en Mysticum-tuigen buiten de boel veel te hard uit op hun progressieve en vruchtbaarheisdodende steriliteit, Alien Deviant Circus komt zelfs te kort op de vele Italiaanse indus-blackies die via Code666 (dat label verdient om zovele redenen meer aandacht) uitgepoept worden. Ap is een 21 minuten durend beukend geval vol pompende beats en schraapstaalgeluiden met typische Neo Inferno 262-fluctuaties en repetitiviteit en receptiviteit die een blackmetal wannabe Mortal Kombat dancer in zijn latex/fake-leder broekje doet glijden als ware het de vochtige liefdesgrot van diens liefdesgodin die plots bereikbaar werd na tien jaar voorspel. Niets minder dan zalig lekker dus. Alleen ja, het vervolg van Ananta Abhâva mist de diepgang van voorgenoemde ervaring en zelfs van aftekeningen van schaduwen die ondergetekende persoon naliet, en zelfs die van gedateerde Blacklodge. Vinden we dat erg? Natuurlijk niet. Alien Deviant Circus creëert met diens extreem lange nummers een soort van uitgewerkte Franse thesis van indusblack; die hetzelfde niveau haalt als de “ta mère suche des coccinelles/cocks in hell/Exorcist”-vetzakkerij. Het is de missing link tussen Blacklodge en het ondergewaardeerde Reverance. Ik wilde dat het sterker was, en gevarieerder, en brutaler. Dat is Ananta Abhâva niet, dus het blijkt steken op zijn degelijke, betrouwbare zelf. Een net-niet-8. Kom maar op met die mails, ik spuit mijn scherm vol verachtend zaad, voldoende om het jouwe apoptosisch te maken. Met je mails…
Tracklisting:
- AP (nâda)
- Hiranya – Garbha (shakti)
- Aham Tattva
- Mrityu Moksha (vâc)
- Maha Pralaya (pradhamsa-abhava)
Line-up:
- GRD – Bas, Gitaar
- Azat-psy-tantra – Drumprogrammering, Gitaar, Keel
- Tankvinss – Gitaar
Links: