Adrenaline Mob – Omertá
Century Media, 2012
De reden dat Mike Portnoy uit Dream Theater is gestapt/gezet is gelegen in het feit dat hij rust wilde en de ruimte om zich op te laden voor de tweede carrièrehelft van het progmetal instituut uit New York. Die ruimte werd hem niet gegund en Portnoy werd de deur gewezen. De beste man is echter niet bij de pakken neer gaan zitten en heeft verschillende projecten op touw gezet waarvan Adrenaline Mob er een is. Samen met Russell Allen (Symphony X) brengt hij nou net niet de muziek die je van deze combinatie zou verwachten. Zelf rept men over “Disturbed meets Dio”. Dat klopt aardig, maar dan wel Dio ten tijde van albums als Strange Highways en Angry Machines, nou niet direct de pareltjes uit het oeuvre van wijlen de kleine man met de grote stem.
Maar goed. Omertá dus. Vanaf opener Undaunted (machtig refrein) is het duidelijk dat we geen progressieve metal mogen verwachten. De spierballenmetal valt nog het best te vergelijken met een band als Disturbed. Puntige staccato riffs met een ritmesectie die op standje “beuken” staat. Vond je Rusell Allen op de laatste platen van broodheer Symphony X al minder “zingen” en meer metal brullen? Op Omertá gaat zijn rockscheur helemaal los. De nummers op dit volwaardige debuut kennen, buiten de af en toe freakerige gitaarsolo’s, weinig franje en bepreken zich tot de kern van de zaak. Portnoy speelt volledig in dienst van de muziek en is niet overheersend aanwezig. Op bas treffen we overigens John Moyer van Disturbed.
Is Omertá jaarlijstmateriaal? Nee, dat niet. Daarvoor is de muziek niet bijzonder genoeg. De nummers zijn weliswaar degelijk, maar de verzameling songs is, hoewel goed gespeeld, te inwisselbaar. Het is een degelijk album volgens het boekje. Drie strakke meppers, een semi-ballad (All On The Line), twee doorsnee rockers (waarvan Feelin’ Me is gezegend met een dijk van een gitaarriff), een vreemde eend in de bijt (de cover Come Undone van Duran Duran) en nog eens vier degelijke tracks. Al moet gezegd worden dat de powerballad Angel Sky zowel muzikaal als tekstueel braakneigingen brengt.
Als je bekend bent met de in 2011 uitgebrachte EP Adrenaline Mob zal je merken dat vier van de vijf nummers van dat minialbum ook op Omertá zijn terug te vinden. De in mijn ogen niet geslaagde cover Come Undone, met gastrol van Lzzy Hale (Halestorm), niet meegerekend telt Omertá slechts vijf nieuwe tracks. Creatieve bloedarmoede wellicht?
Bovenstaande neemt allemaal niet weg dat Adrenaline Mob een prima energiek metalalbum heeft uitgebracht dat zeker de weg naar mijn cd-speler nog wel eens zal vinden. Ik ben benieuwd of dit bij een eenmalige actie blijft of dat wij in de toekomst meer van dit collectief mogen verwachten. Blijft het hierbij dan verwacht ik niet dat Omertá de boeken in zal gaan als legendarische eenmalige actie. Voor nu een dikke voldoende. Niet meer, niets minder.
Tracklisting:
- Undaunted
- Psychosane
- Indifferent
- All on the Line
- Hit the Wall
- Feelin’ Me
- Come Undone
- Believe Me
- Down to the Floor
- Angel Sky
- Freight Train
Line-up:
- Russell Allen – zang
- John Moyer- bas
- Mike Orlando – gitaar
- Mike Portnoy – drums
Links: