Ad Hominem – Dictator
Darker Than Black, 2009
Dictator. De plaat die me bijna mijn gezicht, mijn relatie en mijn job kostte. Zelfmedelijden daar gelaten, no pain no gain. Climax of Hatred werd een stevige plaat met een volle sound, Theory 0 een zoethoudertje met het hitje Achtung! en een slijmerige Unleashed-cover. Aan de kant blijven staan heeft geen zin, inhoud is er wel degelijk. Hoe die inhoud is? Zegt u het mij maar! Voor mij is het met de voeten van censuur spelen, vrije meningsuiting uitdagen en shockeren. Wie me iets anders in de mond wil leggen zal met verduiveld goede argumenten moeten afkomen. De mens is geen pure wetenschap, en ik ben geen psychopatholoog. Maar wie zonder zonde is, die is aan het zeveren. Zo zie je maar, het zijn maar woorden. Tactisch en strategisch. Even realiteitsuitdagend als de superbe Joodse “legende” Andy Kaufman.
Muziek? Ja, wel degelijk. Waar menig black metal band zonder occulte achtergrond blijft zitten in het prikkeldraad der muzikale zinloosheid heeft Ad Hominem op deze plaat bewezen dat kracht en inzet talent te boven kunnen komen. Ondertussen heeft men zich verbaal ontdaan van alle rassenhaat, en volkomen gericht op verwerping en intimidatie jegens religie (Slaves of God) en economie (Zog is Dead). Van enige adoratie voor wat ze zelf een “achterhaalde ideologie” noemen is haast geen spoor merkbaar (op de volgende plaat staat Death to NSBM, omdat het kan, toch?), provocatie daargelaten. De enigen die hier last van ondervinden zijn mensen die vast zitten in decennia-lang rouwproces (sterkte gewenst) en enkele misnoegde fundamentalisten van de andere kant (extreem politiek maakt me ziek). Oh ja, ik ben geen nazi en zo.
Voor de rest? Wel, in tegenstelling tot veel gimmick-artiesten heeft Dictator erg veel te bieden. Een stevige sound, met bijna machinaal gepositioneerde drumaanslagen, technisch verfijnde gitaarlijnen en veel industriële intermezzo’s. Net als menig militaristische en elektronische neo-klassieke artiest is men verwikkeld in postmodern pessimisme aangaande de mensheid. De miserabele agressie die vocaal uitgebracht wordt is erg aantrekkelijk, en grimmig. Dictator is als een magneet vol weerhaakriffs die je zo naar binnen trekken. Een combinatie van Zweedse hooks en catchy mars-akkoorden, Fear Factory-achtige beatdrums, gedubbelde vocalen met een menigte-effect en vlijmscherpe aanvallen op je psychologisch welzijn.
Ik betrap mezelf op een aanvalsalerte mimiek terwijl het nummer Zog is Dead passeert. Wat er ook aan mag zijn, of het nu Zog, God, Sok, Blog, of Jokkebrok is, dit is een verschrikkelijk sterk black metal nummer. En neen, afgezien van enkele metroseksuele trekjes en een obsessie voor metal heb ik geen psychische problemen (onder voorbehoud). Dit is een ijzersterke plaat, en mensen met context en relativeringsvermogen zullen zich niet belemmerd voelen om hier helemaal weg van te zijn. Mensen met ijzersterke principes wiens hoorvermogen zelf wordt beïnvloed door een (volgens hen) rationeel waarde-oordeel, kunnen een ander oordeel hebben. Hen zou ik voorstellen de drumsolo in Total Völkermord te beluisteren en de volgens hen wellicht dubieuze teksten even te negeren.
Het is waar, Coca Cola schijnt niet zo lekker te zijn zonder etiket. En een etiket werkt in twee richtingen. Ik werk zoveel mogelijk zonder, en laat mijn oren het werk doen. En mijn oren geven de volgende score.
Tracklisting:
- In Power
- Dictator
- Slaves of God
- The Encomium of Terror
- Chambers of Hate
- Solitary Supremacy
- Zogisdead
- Total Völkermord
- Schlachthaus Der Gedanken
Line-up:
- Kaiser Wodhanaz – Vocals, bass
- Milite K. – Guitar
- D.Nacht – Guitar
- Rust – Drums
Links: