In zijn eerste leven maakte Acid Reign met bands als Re-Animator en Xentrix deel uit van de eerste golf Britse thrashmetalbands. De twee eerstgenoemde orkestjes kwamen we in 1989 tegen op de Speed Kills … But Who’s Buying Volume 4-verzamelaar om te constateren dat ze lang niet zo slecht waren als sommige Nederlandse bladen wel wilden doen geloven. De Acid Reign-tracks Life In Forms en Suspended Sentence waren primitief en rauw en hadden daarmee een eigen charme in een genre dat nog volop in ontwikkeling was.
Onze Engelse vrienden brachten in die tijd twee albums uit: The Fear (1989) en Obnoxious (1990). De jaartallen tussen haakjes betekenen automatisch dat Acid Reign met zijn releases moest opboksen tegen albums als Beneath The Remains (Sepultura), Seasons In The Abyss (Slayer) en Rust in Peace (Megadeth), platen die inmiddels onaantastbare klassiekers zijn geworden. Onbegonnen werk natuurlijk en in 1991 gooide Acid Reign dan ook de handdoek in de ring.
De laatste jaren heeft er echter een heuse herwaardering plaatsgevonden van de vroege Britse thrash metal. Zo wordt in het boek Contract In Blood: A History Of UK Thrash Metal (al dan niet terecht) uitgebreid uit de doeken gedaan dat de scene al die jaren misdadig ondergewaardeerd is geweest. Of de toegenomen waardering er iets mee van doen heeft weten we niet zeker, maar feit is dat zanger H sinds 2015 weer een versie van Acid Reign bijeen heeft. En nu, 29 jaar na Obnoxious, komt hij met een nieuwe plaat met de zeer actuele naam The Age Of Entitlement.
Bij eerste beluistering valt direct op dat het bandgeluid behoorlijk is veranderd. Weg is het charmante, wat rommelige maar zeer authentiek Britse geluid. The Age Of Entitlement klinkt juist zeer professioneel en (durven we het te zeggen?) Amerikaans. Dan bedoelen we niet dat Acid Reign nu plots de riffmosterd bij bands als Slayer of Exodus haalt. Het bandgeluid heeft door de crossoverriffjes vooral weg van de variant van thrash metal die Anthrax speelt. Die gedachte wordt nog verder aangewakkerd doordat de zang van H aanzienlijk is verbeterd, zodanig zelfs dat de beste man nu bij vlagen als een punky Joey Belladonna klinkt.
Het lange maar nooit vervelende Within The Woods en het lekker agressieve United Hates verdienen ook vermelding evenals Blood Makes Noise. Dit laatste nummer is een cover van … Suzanne Vega. Verslik je nu niet meteen, het nummer krijgt een bijna Mucky Pup-achtige behandeling en wordt zo een echte hardcoremeezinger. Feestelijk! Iets minder geslaagd vind ik dan weer het eindeloos (het nummer duurt zes minuten!) herhalen van het refrein in NewAgeNarcissist.
Het geluid van de plaat is (zeker voor thrashbegrippen) erg goed. Mede daardoor liggen de songs bij eerste beluistering al goed in het gehoor. Het is dan ook niet vreemd dat in het thuisland – waar op dit moment alles wat Brits is uiteraard veel beter is dan wat van elders komt – de negens en tienen de band om de oren vliegen. Echte uitschieters qua riffs, songschrijven of agressie ben ik op het album echter niet tegengekomen. Ik wilde het dan ook maar bij onderstaand cijfer houden.
Score:
77/100
Label:
Dissonance Productions, 2019
Tracklisting:
- T.A.O.E.
- The New Low
- NewAgeNarcissist
- My Peace Of Hell
- Blood Makes Noise
- Sense Of Independence
- Hardship
- Within The Woods
- Ripped Apart
- United Hates
Line-up:
- Howard H Smith – Vocalen
- Pete Dee – Basgitaar
- Paul Chanter – Gitaar
- Marc Jackson – Drums
- Cooky – Gitaar
Links: