Het Finse brengt na zes jaar zijn tweede langspeler uit. Een nieuwe gitarist brengt met zich mee dat de death metal sound nu nog meer richting black metal geduwd wordt, althans, dat was de bedoeling. When Depravity Incarnates, het debuut van deze DIY-band was niet onaardig, maar miste karakter en diversiteit. Deze keer beter?
Niet meteen. De algemene sound is er verder op vooruit gegaan, dat zeker. Het ganse album is een strakgetrokken plaat vol brutaal klinkende death metal in een black metal uitvoering. Er is vertrokken vanuit een death metal afstelling en men speelt black metal, zo kun je het het best omschrijven. Black metal screams, typische blastbeats, wat melodisch hybride materiaal uit Zweden laten overkomen en hoppa, klaar.
Technisch gezien is het allemaal prima uitgevoerd, qua inhoud is er nog een pak marge om te groeien. Hetzelfde geldt voor het artwork, waar ik niet meteen fan van ben (kijk zelf even mee naar de hoes). Mensen die houden van alles wat qua geluid en speelwijze ligt tussen Franse black en Poolse death moeten dit maar eens proberen. Verwacht echter geen Arkhon Infaustus of Behemoth, daar is Abhordium qua songwriting nog een paar maatjes te klein voor.
Score:
73/100
Label:
Eigen Beheer, 2017
Tracklisting
- The Chronology of Decadence
- Channeled be My Hate
- Asebeia
- Obsidian Chamber
- Perpetual Desertification
- At the Highest Temple
- Dreary Touch of the Void
- From the Depths I Slithered
- Omega Prayer
Line-up:
- Tommi Koivula – Gitaar
- Arttu Aalto – Drums
- Kari Laaksonen – Vocals
- Henry Jalava – Basgitaar
- Markus Hiitola – Gitaar
Links: