De gebroeders Tipton zijn terug in het progressieve metalwereldje. Eerder brachten zij al mentaal gestoorde (doch goede) herrie uit via de bands Zero Hour, Cynthesis, Abnormal Thought Patterns en meer. In 2018 voegen de mannen een nieuwe formatie toe aan hun CV met het in februari opgerichte A Dying Planet. Weten de heren indruk te maken met het debuutalbum Facing The Incurable?
Te beginnen met de opener. Een zweverige start op de toetsen en een akkoord op de gitaar met veel effecten slaat over in een stevige drumpartij en een zware distortion op de snaarinstrumenten. Na een klein minuutje volgen een paar uithalen van Troy Tipton. Dit is een hoge, cleane zang en past prima bij dit genre. Wat verder in het nummer valt mij echter op dat Troy moeite lijkt te hebben. Bij de hogere tonen klinkt zijn stem lichtelijk geknepen en zelfs een beetje nasaal. De lagere tonen komen wel goed uit zijn keel en klinken aangenaam. Over het algemeen is Resist een ijzersterk nummer en is het een prima begin voor een album.
Het zweverige zet zich voort in de titeltrack en brengt je haast in een trance (tenminste, als je dit toelaat). Halverwege het nummer wordt de spreuk verbroken door een zeer hoge zanglijn en distorted gitaren. Een welkome onderbreking en goed uitgevoerd. Over het geheel klinkt dit nummer redelijk emotioneel geladen en zet het een heftige atmosfeer neer. Dit hoor je ook goed terug in de zang. De tekst van Troy klinkt als een verwerkingsproces waar hij vermoedelijk een verhaal vertelt over zijn verwonding aan zijn arm, met als gevolg dat hij geen basgitaar meer kan spelen. De gesproken tekst in de laatste minuut van het nummer versterkt dit vermoeden: “Before I was diagnosed, I was dedicated to being active. Now I spend most of my time travelling back and forth to hospitals. I’m now a prisoner of a different kind. There is nothing painless about living every moment inside your head.”
De emotionele lading gaat door in Human Obsolescence en hier begint het voor mij net even teveel te worden. Gelukkig doet het vierde nummer, Poison the Well, dit gevoel omslaan. Hoewel er nog steeds gevoelige elementen aanwezig zijn, is er meer balans met zware riffs op de gitaren en een polyritmische drumpartij. De subtiele aanslag op de toetsen geeft het geheel een prachtige atmosfeer, alsmede de meeslepende solo die na ruim vijf minuten volgt.
Het akoustische Missing slaat voor mij de plank een beetje mis. Op zich een mooi nummer, maar na de tweede en derde track die ook al zo kalm en zo geladen zijn, is er ook zoiets als teveel van het goede. Wat mij deze ‘misser’ dan een beetje doet vergeven, is een goed uitgevoerde solo van ruim twee minuten. Dit brengt wat meer dynamiek terug in het nummer.
Waar ik dan toch een compliment moet maken voor A Dying Planet, is hoe het album eindigt met het instrumentale Separation Anxiety. Complexe gitaarriffs, een haast funky baspartij en beukende drums maken dit, samen met het eerste nummer, het meest progressieve werk op Facing The Incurable.
Al met al hebben de broers een best stukje muziek neergezet op deze plaat en is er potentie genoeg om hier wat moois van te maken. Er zal wel wat meer dynamiek en samenhang moeten komen om echt indruk te kunnen maken in dit toch al zeer uitgebreide genre.
Score:
70/100
Label:
CynNormal Lab Recordings, 2018
Tracklist:
- Resist
- Facing the Incurable
- Human Obsolescence
- Poison the Well
- Missing
- Separation Anxiety
Line-up:
- Troy Tipton – Zang
- Jasun Tipton – Gitaar, Keyboard
- Brian Hart – Basgitaar
- Marco Bica – Drums
Links: