Het Kortrijkse Dyscordia mocht openen op Alcatraz Metal Fest, wat een behoorlijke eer is. Ik vond backstage bassist Wouter en gitarist Stefan terug en stelde ze wat vragen bij een goed glas Omer.
Dag heren. Alcatraz ligt haast in jullie achtertuin, want jullie zijn een band uit regio Kortrijk. Toch lijkt het alsof dit festival tot dusver vrij internationaal geweest is. Hoe voelt het om hier na al die jaren dan toch te staan?
Stefan: Een ongelofelijke ervaring. We hebben op de pre-parties mogen spelen de voorbije jaren en dat was al ongelofelijk en dan krijg je de vraag of je eens niet op het festival wil komen spelen. Dat geloof je eerst niet, maar dan blijkt dat toch echt waar te zijn. Iedereen van de band was dolgelukkig. Ook omdat er heel wat van het eigen publiek elk jaar aanwezig is.
Wouter: We herkenden heel wat mensen in het publiek dus, maar ook veel andere mensen. Ik moet eerlijk zeggen dat de opkomst vrij groot was, toch zeker als opener. Dat heeft ook wel te maken met het feit dat het festival voor de mensen uit Kortrijk en Zwevegem gratis is vandaag. Dat maakt ook dat mensen vroeg hier zijn, en dus op tijd om ons te checken. Als Kortrijkse band, dus dat is wel leuk. Dat is zeker geen evidentie op een vrijdagavond om half vijf. Iedereen komt van zijn werk en dan verwacht je niet zo’n opkomst, maar uiteindelijk was er wel heel wat volk.
Dat merkte je aan de rij die stond aan te schuiven een half uur voor de deuren open gingen. Blijven jullie dit ganse weekend mee feesten?
Wouter: We blijven hier het ganse weekend, dat is traditie voor ons. We proberen dat weekend ook te overleven. Vier jaar geleden zat Alcatraz op een andere locatie en daarvoor was dat in Deinze, maar we blijven elk jaar komen, waar het ook doorgaat.
Jullie hebben een website waar je erg mooi op kan volgen met wie jullie gespeeld hebben. Wat komt er na vandaag bij? Wat vinden jullie memorabel aan deze affiche, dus aan bands waar jullie dit weekend mee op de planken staan?
Wouter: Ik hoop straks Ghost mee te volgen, dat zal wel lukken om half elf. Voor mij persoonlijk zijn het de death- en blackmetalbands die ik interessant vind. Dat worden dus Wolves In The Throne Room, als ik dan nog rechtsta, ook zeker Paradise Lost, I Am Morbid, zeker omdat dan de oude cd’s van Morbid Angel gespeeld worden, Enslaved, enzovoorts. Er zijn heel wat hoogtepunten dit weekend. Fijn dat je gewoon met je fiets naar hier kan komen en dat kan meemaken.
Komen jullie een beetje overeen wat genres betreft dan in de band?
Stefan: We liggen behoorlijk uiteen wat genres betreft, maar er zijn wel wat raakpunten. Ik ga bijvoorbeeld ook wel mee naar Wolves In The Throneroom, ik ga zeker om 1u ‘s nachts niet mijn bed in. Ik vind persoonlijk dan weer Trivium de moeite en Amon Amarth was ik gek van toen ik jong was. Korn zie ik ook enorm zitten en Testament uiteraard.
Wij zien die bands ook allemaal zitten, maar we komen natuurlijk lekker vroeg voor jullie, want stiekem zijn we bij Zware Metalen fan van jullie werk. Dat blijkt toch uit de cd-recensies, waarvan ik jullie eerste EP besprak. Wat is jullie geheim?
Wouter: Moeilijk om te zeggen. We zijn in 2010 begonnen met een mengelmoes uit de vorige bands die niet echt meer bezig waren, zoals Gwyllion, Artrach, enzovoorts.
Stefan: Artrach was bijvoorbeeld progressiever, terwijl Gwyllion een powermetalband was met female vocals. Mij hebben ze ook ergens van de straten opgeraapt. Die symbiose aan verschillende stijlen heeft Dyscordia denk ik gevormd. Iedereen heeft ook de ruimte voor zichzelf en kan dat aanbrengen in de muziek. Zes individuën die muziek maken dus.
Wouter: Ik kan ook niet verklaren hoe wij samengekomen zijn in 2010, maar op een bepaald moment was het zover. Toen kwam het ineens ter sprake van, of we het zagen zitten om een nieuwe band op te richten. Het waren mensen die in zeer verschillende bands zaten en met eigen invloeden, maar samen vormde iets speciaals. We komen ook nog steeds allemaal overeen! Dat is niet zo evident vandaag de dag, want als je een band als Aborted neemt, dan merk je dat dat al lang niet meer het geval is.
De laatste full-length Words in Ruin is al een jaartje oud. Kriebelt het om met iets anders te beginnen?
Stefan: We zijn bezig met iets anders. We hebben al een template voor een achttal nummers en uiteraard moet er nog heel wat verfijnd worden, maar het doel is toch om in 2018 opnieuw gaan op te nemen.
Wouter: We willen niet te lang wachten en het ijzer smeten als het heet is. We wachten voorlopig nog op Piet om lyrics te plaatsen op een drietal nummers dat bijna af is.
Ligt het wat in de lijn van het voorgaande?
Stefan: Ja en neen. Wellicht niet helemaal, want we doen onze zin gewoon. Het zal wel altijd Dyscordia blijven.
Wouter: We denken ook niet echt na over wat er populair is of wat er goed in het gehoor ligt. Het feit dat je een cleane stem hebt, een grunt en drie gitaren die vrij harmonieus samenspelen, maakt dat het altijd wel herkenbaar zal blijven. Dat betekent wel niet dat de stijl hetzelfde blijft. Ik zou wel graag eens wat blastbeat hebben in het volgende album. Dat moeten we nog afspreken.
Stefan: Dat proces verloopt ook erg natuurlijk. We spelen allemaal op elkaar in, we doen er iets mee en dan werken we een nummer uit dat iedereen goed vindt. Zo werkt dat al zeven jaar lang.
Wouter: Bij het laatste album Words in Ruin had ik ook nooit gedacht dat we zouden kunnen evaneren wat we bij Twin Symbiosis gedaan hadden, maar dat blijkt dan toch te lukken. Dat gevoel heb ik nu weer bij de nieuwe nummers, dus we moeten er zeker aan werken. Op dat vlak ben ik een beetje een pessimist, want ik hoop altijd op het niveau van het vorige album, maar dat lukt wel. We hebben in elk geval de kaap van het tweede album bereikt, dus het derde album is denk ik geen ‘maken of kraken’-album meer.
Jullie hebben je ook geamuseerd onlangs op Headbanger’s Ball Fest en daar is een live clip van. Dat komt om financiële redenen wat minder voor in België, maar jullie lijken wel een goede band voor zo’n filmpjes. Misschien ooit een DVD als er geld is?
Stefan: Klopt, financieel is dat wat anders. We hebben voor dat filmpje heel veel geluk gehad dat we konden samenwerken met Bram Merville van Sixshooter. Hij kwam voor Headbanger’s met het voorstel om een live video op te nemen.
Wouter: Zijn Rockhok is een nieuw platform waarmee hij niet alleen nieuwe bands wil promoten, maar ook interviews wil doen met vooral progressieve bands. Haken bijvoorbeeld, of met Mike Portnoy. Zijn YouTube-kanaal is dus vrij veelbelovend en we hadden geluk dat we bij hem konden aankloppen. Hij was vandaag ook een van de cameramannen on stage, dus het was een blij weerzien. We spelen ook hetzelfde tempo live als op cd, dat is een bewuste keuze. We willen dezelfde intensiteit als op cd. Op die manier wordt het interessant om live-beelden te gebruiken voor zo’n clip of voor een dvd.
Road Mark Records klonk als een eigen brouwsel. Gaan jullie labelhunten nu?
Stefan: Onze repetitieruimte ligt op de Marksesteenweg, dus vandaar: Road Mark. We hebben zeker ambities om ergens gaan aan te kloppen en we doen dat met elk album. In het verleden is er eigenlijk nog nooit écht iets interessants over de tafel gekomen, maar moest dat in de toekomst gebeuren, dan gaan we daar niet over twijfelen.
Wouter: Een label dat ons serieus neemt, dat hebben we nodig. Een label dat toekomst ziet in ons en in ons gelooft. We hebben aanbiedingen gehad, maar niet in die aard dat we er zelf in geloven en ermee willen doorgaan. Tot nog toe is eigen beheer de beste oplossing geweest. Het lijkt alsof dat in de metalwereld not done is, maar ik heb het gevoel dat het wat aan het kenteren is en DIY-bands meer geapprecieerd worden. Vroeger moest je een label hebben en nu kan je gerust zelf wat doen, zowel voor merch als voor verkoop van cd’s.
Stefan: Er zijn heel wat mogelijkheden om als onafhankelijke band heel wat mensen te bereiken, maar de grote festivals is nog steeds een probleem uiteraard. We zijn dus enorm dankbaar dat we hier staan vandaag.
Twee jaar geleden lag daar ook plots de cover van Sonata Arctica. Was dat een bevlieging of komt dat nog eens terug?
Stefan: De vraag was eigenlijk naar ons gekomen om dat te doen. De man van Ouergh Records, een Schots label, is een enorme Sonata Arctica-fan en die wilde voor de vijftienjarige verjaardag van Ecliptica een tribute album uitbrengen. Hij zocht bands en contacteerde ons rechtstreeks. Hij vond onze cd’s goed en vroeg ons of we dat zagen zitten. Daar hebben we niet over getwijfeld.
Wouter: We hebben het uitgeprobeerd en uitgewerkt met drie gitaren, want je moet natuurlijk het keyboard vervangen bij Sonata. We wilden er ons eigen ding van maken en dat kon met My Land. Sowieso een heel goed nummer van de band en uiteindelijk hebben we daar goede reacties op gekregen. Hetgeen Piet doet op dat middenstuk vind ik ook wel fijn.
Voor herhaling vatbaar dan? Covers zijn uiteraard in, op de nieuwe Cradle of Filth staat ook weer een Annihilator-cover.
Wouter: We staan er zeker voor open. Hetzelfde is waar voor Body Count en Raining Blood. Covers krijgen alsmaar meer een plekje op de platen van zelfs de grote bands. De uitdaging is gewoon om een leuke cover te vinden die voldoende mensen aanspreekt en waar we ons eigen ding mee kunnen doen. Waar we echt een Dyscordia-stempel op kunnen drukken. Wanneer we dat kunnen, dan gaan we daar graag op in.
Voorlopig blijft Dyscordia een band die vooral erg veel in België optreedt, al zijn er wat uitschieters naar Nederland. Zijn jullie daar actief mee bezig?
Stefan: Zeker en vast. We hebben enkele mensen die daarmee bezig zijn om ons in Nederland en Duitsland aan de slag te krijgen. Het is niet altijd evident, maar de opportuniteiten die er komen, gaan we nemen. Er zijn er nu enkele, zoals het optreden in Hoofddorp, en ook in Duitsland spelen we volgend jaar, maar daar liggen de data nog niet vast. We zijn er zeker mee bezig.
Jullie hebben al wat grotere podia achter de rug. Betekent dat dat jullie nu gereserveerder of onbetaalbaar geworden zijn?
Wouter: Ik denk niet dat we onbetaalbaar zijn. Je stelt je wat in op de marktprijs, maar we zijn in vergelijking met andere bands eigenlijk spotgoedkoop. We zijn ook niet gereserveerd geworden, we blijven gewoon onszelf en we doen gewoon wat we willen. Niet naast de schoenen lopen en met beide voetjes op de grond. Ook dit weekend: genieten van de komende optredens gewoon. We hebben ook al vrij veel optredens dit najaar en we proberen daar eigenlijk ten volle van te genieten.
Stefan: We proberen een band te zijn die tussen het volk staat en dat zorgt ook voor een leuke band met de fans. Dat maakt het ook gewoon fijn als band.
Wouter: Een signeersessie als vanavond voelt dan ook een beetje vreemd aan, want eigenlijk staan we altijd al tussen het volk. Ik heb daar wel heel wat andere mensen gezien, zelfs mensen van IJsland. Dat toont alleen maar aan hoe zeer dat hier leeft en hoe goed het festival is. We zijn blij dat we daar deel van kunnen uitmaken.
Links: