Er zijn aardig wat recensies op deze site waarin ik loop te zeveren over de aspecten die war metal nu eigenlijk war metal maken en welke elementen het fundament nadrukkelijk onderuit schoppen. Het is nu eindelijk zo ver: de plaat die alles wa(a)r maakt, is gearriveerd. Weregoat wordt al een aantal jaar gezien als dé belofte in het genre, na uitstekende EP’s als Unholy Exaltation of Fullmoon Perversity en Slave Bitch of the Black Ram Master. Er werd dan ook reikhalzend uitgekeken naar Pestilential Rites of Infernal Fornication, niet in de laatste plaats door uw redacteur. Het album blijkt de culminatie te zijn van perversiteit en duivelsverering, waarbij lycantropie niet geschroomd wordt om wat nadruk te leggen op het beestachtige karakter van de muziek.
Na een korte zweepslag trapt de band af met Goatlust Invocation, waarop we geconfronteerd worden met de Weregoat die we kennen. Dat houdt in dat de luisteraar wordt blootgesteld aan onwaarschijnlijk primitief hakkende riffs, een furieuze waas van drumaanslagen en ijzingwekkend gegorgel dat ieder zwart plekje op de ziel raakt. Weregoat is duidelijk op een missie om iedere lichaamsholte en -opening van eenieder die onderworpen wordt Pestilential Rites of Infernal Fornication te onteren middels een barbaarse combinatie van dodelijk geweld en precieze bestialiteit. De albumcover spreekt boekdelen over intenties van de band, al betwijfel ik of dit voor het overgrote aandeel van de toehoorders net zo plezierig zal zijn als wordt afgebeeld.
Pestilential Rites of Infernal Fornication is niet enkel ongebreidelde war metal in de stijl van oude goden. Weregoat kerft hier een opening in het genre en plant daar met volle overtuiging een botte bijl, waarmee een eigen hoekje nu werkelijk bewaarheid wordt. De productionele kant van dit offer is daar het meest tekenende bewijs van, want waar de klassiekers, en daarmee het gros van de albums van nieuwere bands (Toch, Crurifragium?) in dit genre zich kenmerken door een productie ruist en raast als het portaal waardoor Satan zelve naar de aarde kruipt, kiest Weregoat voor een rauwe, doch uiterst definiërende productie. De bijl is te onderscheiden van de zweep, en iedere doodsrochel is terug te leiden tot een trillende stemband. Daarmee wordt een nieuwe fundering aangeboord, want er zijn nagenoeg geen bands binnen deze metalen manifesteringsvorm die het presteren om de primitiviteit de behouden en toch een enigszins afgewogen geluid te laten horen.
Dat vertaalt zich overigens niet naar een geluid waar moet worden gezocht naar referenties. Geheel getrouw aan de warmetaltraditie wordt er overduidelijk een koppeling gemaakt met het oergeweld van bands als Venom en Bathory, maar wordt in de occulte riffs ook een ode gebracht aan rammelende thrash. De primordiale insteek van de band toont zich werkelijk zo oud als de vorming van onze aarde op het moment dat Weregoat de balans zoekt tussen mid-tempo en halsbrekende touren, de passages waar op blasfemische wijze met intentie geslacht wordt met behulp van lompe riffs en brute uithalen. De essentie van jarenlange muzikale traditie komt hier naar boven, om in al zijn volledige hevigheid te worden uitgestort over de toch wel iets vermoedende luisteraar. Dit is Weregoat. Dit is war metal.
Score:
95/100
Label:
Vault of Dried Bones, 2017
Setlist:
- Goatlust Invocation
- Osculum Infame
- Molested by Evil
- Screaming Forth Endless Blasphemies and Emitting Foul Seed upon the Pitiful Face of Benevolence
- Forked Tongue Lashes Between the Virgins Thighs
- At Full Moon She Bleeds
- Under the Whip
- Malediction Command
- As Cold as the Devils Seed
- Pestilential Rites of Infernal Fornication
Line-up:
- Nocturnel Hellfuker – Bas, Vocalen
- Sadoseducer – Drums
- Lecherous Agressor – Gitaar
Links: