In 2011 besprak ik No Help for the Mighty Ones, en de traditionele doom van SubRosa wist een indruk na te laten die tot op de dag van vandaag is blijven hangen. Vooral de integer verwerkte neofolk en de mooie zang van de frontdame in kwestie zijn zaken die blijven hangen, en blijkbaar maakt het (voor zover ik de meningen kan vertrouwen) live nog een veel diepere indruk. Met hun vierde album For This We Fought the Battle of Ages keren ze terug om nog meer indruk te maken op de metalen gemeenschap, en ook ver daarbuiten winnen ze aan aanhangers.
Volledig terecht, want het is maar zelden dat dergelijke mooie muziek het levenslicht ziet. De elegische zang van alle drie de dames in dit gezelschap zijn op zich al uniek in de metalwereld, voor zover ik weet, en zijn op zich al een meer dan voldoende reden om deze plaat te gaan beluisteren. Reken daarbij de ontroerende vioolstukken en de klassieke stoner/doom-riffs die zeer standvastig in de mix staan en je hebt een pareltje van grote waarde vast. Op deze nieuwe plaat – het moet gezegd worden – maakt SubRosa wel enorm veel meer gebruik van de vorm (de sfeer, het assortiment aan zangstemmen, de herkenbaarheid) dan dat het innoveert of experimenteert. SubRosa maakt gebruik van haar troeven en maakt iets meer voorzichtige variaties op eerder werk, met de nadruk op sfeer, sereniteit en beleving. Ik durf dan ook te concluderen dat dit vooral een plaat is voor fans van de band, en misschien ook mensen die wilden wachten tot de SubRosa volledig tot bloei gekomen was eer haar te plukken. Desalniettemin een zeer karaktervolle plaat van een unieke band. Mooi. Paradise is a Lie, maar dit is echt.
Label:
Profound Lore Records, 2016
Tracklisting:
- Despair Is A Siren
- Wound Of The Warden
- Black Majesty
- Il Cappio
- Killing Rapture
- Troubled Cells
Line-up:
- Levi Hanna – Bas
- Andy Patterson – Drums
- Rebecca Vernon – Gitaar, Zang
- Kim Pack – Zang
- Sarah Pendleton – Viool, Zang
Links:
Score: 81/100