Hoewel de band al sinds 1995 opereert, wist het Britse Mostly Autumn nooit echt door te breken tot het grote publiek. Wellicht dat zanger/gitarist/bandleider Bryan Josh liever anders zou zien, maar ben ik van mening dat het ‘underground’ blijven van de band een zegen is. De muziek die hij en de zijnen brengen, die héél kort door de bocht het best kan worden omschreven als een kruising tussen Pink Floyd en Nightwish, komt het best tot zijn recht in de kleinere (toch vaak betere) concertzalen. Zo ook op een steenkoude zaterdagavond in Zoetermeer.
Eerder dit jaar zag ik de band al eens in Cultuurpodium Boerderij een hommage aan Pink Floyd brengen. Mijn verbazing is dan ook groot als Mostly Autumn opnieuw een optreden begint met Us And Them. Als direct daarna Rock And Roll van Led Zeppelin wordt ingezet, blijkt dat we een set vol covers gaan horen, de ene wat geslaagder dan de ander. Zo is Like A Hurricane van Neil Young met de prachtige vocalen van gitarist Chris Johnson een schot in de roos, maar worden toch al waardeloze nummers als Fake Plastic Trees (Radiohead) en All By Myself (Eric Carmen) er niet beter op. Met dik vijftig minuten aan covermateriaal maakt Mostly Autumn bepaald geen goede indruk en naarmate de set vordert, begint het publiek zich dan ook zichtbaar te vervelen.
Als dan toch het moment aanbreekt waarop iedereen stond te wachten (het afsluiten van de eerste set met Comfortably Numb (ik hoef toch hopelijk niet uit te leggen van wie dat is!?), komen beide gitaristen het podium op om samen met het publiek vocalen op te nemen voor de nieuwe cd. Chris Johnson geeft op vurige wijze leiding aan de opnamesessie en laat de aanwezigen in de zaal meermaals een pakkend stukje “Oh! Oh! Oh!” zingen. Jammer genoeg staan er vier of vijf infantiele zuiplappen in de Boerderij, die thuis waarschijnlijk niks mogen van hun vrouw, en het daarom blijkbaar grappig vinden om door de opname heen te hoesten, schreeuwen en lachen. Man, man, man, wat een humor…
Na maar liefst twintig minuten pauze komt de band terug het podium op om EINDELIJK te beginnen aan het eigen werk. Met het folk-achtige Out Of The Inn wordt in luttele seconden pijnlijk duidelijk dat de gehele eerste set een aanfluiting is geweest. Zoals Mostly Autumn nu klinkt, is het fenomenaal en niet te vergelijken met de amateuristische covers die we eerder vanavond te horen kregen. Persoonlijk favoriet Drops Of The Sun passeert al vrij snel de revue, direct gevolgd door het sensuele Skin On Skin en een drumsolo die zijn weerga niet kent.
Aan de tweede set lijkt geen einde te komen, en met maar liefst vijftien nummers geven de Britten een mooie dwarsdoorsnede van hun oeuvre weer aan het nu zichtbaar enthousiastere publiek. Met als hoogtepunten nummers als Mother Nature en het als toegift gebrachte Heroes Never Die – met die fenomenale solo van Bryan Josh – lijkt er een einde te komen aan het optreden. Tegen die tijd hebben al redelijk veel mensen de zaal moeten verlaten om hun bus of tram nog te kunnen halen. Als de Boerderij wist dat dit een lang concert zou worden, had de band dan niet een uurtje eerder kunnen beginnen?
Maar schijn bedriegt, want het octet keert nóg eens terug op het podium, ditmaal gekroond met een grote verscheidenheid aan kerstmutsen. Nee hè, het zal toch niet? Toch wel. Veel Britser wordt het niet als Mostly Autumn begint aan een drietal kerstliedjes, dat kant noch wal raakt. De gemiddelde (nuchtere) Hollander vindt niks aan dit soort kitch, zo blijkt wel als er driemaal maar mondjesmaat wordt geapplaudisseerd. Ben je als stoere metalhead geïnteresseerd in de kerstliedjes die werden gespeeld, dan staan die onderaan deze review opgesomd.
Desalniettemin is de ovatie die de band krijgt (als het concert dan toch echt ten einde loopt) oorverdovend. Al met al verlaat ik de zaal na drie uur en drie kwartier (!) toch wel met een dubbel gevoel. Wat mij betreft hadden al die covers (maar liefst twaalf van de in totaal negenentwintig gespeelde nummers) niet gehoeven, en was ik veel gelukkiger geworden van een net zo lange show met enkel eigen werk. Mostly Autumn is samen met Haken en Threshold een van de beste Britse progbands van dit moment, maar dit concert gaat (op het fantastische middenstuk na) bij mij niet de boeken in als memorabel.
Datum en locatie:
3 december 2016, Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer
Setlist:
Set 1
- Us And Them (Pink Floyd)
- Rock And Roll (Led Zeppelin)
- Who Knows Where the Time Goes? (Fairport Convention)
- Like A Hurricane (Neil Young)
- Fake Plastic Trees (Radiohead)
- Take the Long Way Home (Supertramp)
- All By Myself (Eric Carmen)
- The Great Gig In The Sky (Pink Floyd)
- Comfortably Numb (Pink Floyd)
Pauze
- Opname nog onbekend nummer
Set 2
- Out Of The Inn
- In For The Bite
- Answer The Question
- Drops Of The Sun
- Skin On Skin
- Drumsolo
- Deep In Borrowdale
- Wild Eyed Skies
- Silhouettes Of Stolen Ghosts
- Silver Glass
- Mother Nature
- The House On the Hill
- Dressed In Voices
- Passengers
- The Spirit Of Autumn Past (Part 2)
- Questioning Eyes
Encore
- Heroes Never Die
Kerstset
- I Believe In Father Christmas (Emerson Lake & Palmer)
- A Spaceman Came Traveling (Chris De Burgh)
- Fairytale Of New York (The Pogues)
Links: