In Meppel hangt een bende metalcorers rond, die zichzelf Dead Man’s Silhouette noemen. Jonge gasten die in het spoor van enkele sterke Nederlandse metalcorebands (het zijn er ondertussen wel wat) in de spotlights willen komen. Dit is hun tweede werkstukje en ze weten anno 2016 al een stuk meer wat ze willen. Getuige deze EP.
Ten eerste klinkt Life Embracing Death al een stuk beter qua totaalgeluid dan Nobody Touches the Donut. Een goede zaak. De energie wordt een stuk beter en consequenter gekanaliseerd en ook onderling houden de nummer meer verband met elkaar. Er wordt in de eerste plaats veel hardcore/metalcore gemaakt voor de fysieke toeschouwer. Doorlopende breakdowns zonder echte uitschieters, springveerriffs en djenterige gitaarhaksels met doffe dreunen vormen de basis van deze herrie, die aangevoerd wordt door een voorman die tekeergaat alsof hij half screamo en half nu metal is (inclusief vocale ondersteuning uit de achtergrond) en die zich ook wel eens waagt aan cleane zang. De zang staat bijzonder hard in de mix, dus de vocalen hebben duidelijk iets te vertellen of dat denkt de band toch in ieder geval. Van mij mogen deze gasten, maar ik hoef het niet per se te horen. Dit is namelijk vooral voer voor jonge hardcore/emo/metalcore-liefhebbers die de lokale scene willen steunen en ook nog vooraan in de twintig zijn. Viriel en fit, zo klinkt dit.
Label:
Eigen Beheer, 2016
Tracklisting:
- Intro
- Distant Memories
- Cold Kiss (ft. Dennis Bakker)
- Argent
- Life Embracing Death
- Spectre
Line-up:
- Missamba Vidal – Keel
- Arjan de Wit – Gitaar
- Robin Koezen – Gitaar
- Nando Bongers – Drums
- Robbin Zantinge – Bas
Links: