Zondag 25 juni
As I Lay Dying is vandaag de eerste band die in Marquee 2 mag openen.
Ondanks dit vroege tijdstip loopt de tent helemaal vol en zie je dat de band veel trouwe fans heeft die vandaag komen kijken.
Vandaag is het voor mij de eerste keer dat ik deze band live mag aanschouwen en ik zit dan ook vol smacht te wachten todat deze band zijn eerste noten aanslaat.
En wat voor noten!
Een grote moshpit en vele crowdsurfers zijn de eerste seconden van het optreden al druk aan de gang.
Deze reactie vanuit het publiek werpt zijn vruchten af en je kan zien en voelen dat de band steeds actiever wordt.
Nummers van zowel Frail Words Collapse als Shadows Are Security wordt om en om op het publiek los gelaten en de band neemt ook nog even de tijd om wat van hun ‘laatste’ CD A Long March: The First Recordings te spelen.
Persoonlijke favorieten Meaning In Tragedy, Confined en Darkest Nights krijgen de meeste publieksreactie en worden luidkeels mee gebrult/mee gezongen.
Wil je de band graag een keer live zien dan krijgen we aan het einde van het jaar weer een herkansing als ze volgens eigen zeggen samen met Bleeding Through op stap gaan door europa. [E]
Bij Ensiferum is het een feestje van crowdsurfende- en dansende mensen.
De folk/vikingmetal van deze band is natuurlijk erg geschikt om een feestje op te bouwen en dat gebeurt ondanks het nog vroege tijdstip.
Hier en daar lijken de songs wel een beetje op elkaar maar dat geeft niet want daar gaat het niet om bij deze band.
De muziek wordt vol overtuiging gespeeld en je kan lekker uit je dak gaan en dat doen we met z’n allen.
De geschilderde strepen op het gezicht van de bandleden hebben wel iets weg van indianen, die op oorlogspad gaan.
Na een kleine veertig minuten kunnen de heren en dame van Ensiferum dan ook terecht vaststellen dat ze kwamen, zagen en de tent overwonnen.
Deze band moet maar snel weer eens in de buurt komen spelen. [J]
Beyond Fear, bij iedereen ongetwijfeld bekend als het nieuwe bandje van Tim ‘Ripper’ Owens, komt vandaag langs om hun debuut te promoten.
Een debuut dat eigenlijk niet echt een topalbum is..
Ook live overtuigd de band niet echt.
De riffs zijn sowieso wat modderig van opzet, waardoor men genoodzaakt is vooral te steunen op het groovende ritme.
Dat lukt in de eerste songs aardig, maar na een kwartiertje begint de verveling toch toe te slaan.
De nummers zijn net als op de CD inwisselbaar en Tims machtige stem kan het tij helaas niet doen keren.
Dat het tot de Black Sabbath mini-medley (War Pigs/Neon Knights/War Pigs) duurt alvorens het publiek echt heftig reageert, spreekt wat dat betreft boekdelen.
Afgesloten wordt met het minst middelmatige nummer van de plaat: Scream Machine.
Een welkom lichtpuntje in een energieke, maar saaie set. [G]
Nu Anthrax hem definitief aan de deur heeft gezet, kan zanger John Bush zich weer ten volle concentreren op Armored Saint.
Persoonlijk vind ik dat de muziek van Armored Saint ook een tikkeltje beter bij hem past dan die van Anthrax.
Hoe dan ook, de band doet waarvoor men gekomen is: de weide platspelen.
De toegankelijke, doch robuuste heavy metal gaat erin als koek bij het gros van de bezoekers, het geluid behoort tot het betere van de dag en de band is op zijn zachtst gezegd nogal energiek.
De spelvreugde straalde van de band af tot ver voorbij de PA-toren.
March Of The Saint was voor velen de kers op de taart en dat was voor mij niet anders.
Strakke show. [G]
Enkele jaren geleden klaagde zanger Sabathan nog dat zijn band nooit op de grote festivals werd gevraagd, nou nu is het dus zover.
Enthroned heeft de taak Marquee 1 tot een ware hel om te toveren, maar slaagt daar toch niet echt in.
Niet dat de band matig speelt, verre van, en ook de nummers zijn van bovengemiddeld niveau.
Feit is echter dat deze band net iets te extreem is voor het zeer diverse Graspop-publiek.
Slecht een handvol ingewijden weet de ultrasnelle black-metal van deze Walen ten volle te appreci?ren.
Rond mij zie ik steeds wisselende gezichten, m.a.w. men komt even kijken wat de band brengt en druipt dan weer af.
Zelf was ik erg onder de indruk van het gebodene.
Vooral bij mijn favoriet Scarred By Darkwinds stond het kippevel me op de armen.
Vlak voor mij (links vooraan dus) stond trouwens een wel zeer extreme aanhanger wild te grimassen en allerlei (ongetwijfeld zeer rituele) bewegingen te maken.
Af en toe keek hij ?s met vlammende ogen om zich heen om de menigte rondom hem duidelijk te maken dat we wel degelijk met Satan in hoogst eigen persoon te maken hadden.
Hier wordt ik toch even triest van..
Het black metal volkje..
Je moet het weten te waarderen..[G]
Als Enthroned Marquee 1 opent begint Devildriver aan zijn set in Marquee 2.
Veel mensen kennen deze band natuurlijk door zanger Dez die vroeger zijn grunts in new-metal bandje Coal Chamber liet horen.
Devildriver is qua muziek helemaal niet te vergelijken met Coal Chamber want tegenwoordig gaat het er allemaal wat sneller en harder aantoe maar een zanger met zo’n aparte strot is altijd herkenbaar.
Ook zie je aan de zanger dat deze al heel wat jaren meegaat en hij een heuse entertainer is.
Elke nummer zweept hij het publiek zo op dat iedereen helemaal gek wordt.
Nummers van zowel hun debut CD als hun laatste CD worden snel achter elkaar door gespeeld zodat de band lekker veel kan laten horen.
Hoogtepunt van dit optreden was de cirkelpit waar de zanger om vroeg.
En niet zomaar eentje, nee hij moest om de 2 palen in de tent heen, en hij was niet tevreden voordat dat helemaal gelukt was.
‘Push back, fuckers, Push back. We will not start this song until that fucking circle pit is running around these two poles’ is wat Dez een aantal keer herhaald.
En antwoord krijgt ie.. De grootste cirkelpit die ik ooit in mijn leven heb gezien wordt hier op de zondag even evenvoudig in elkaar gezet.
Wat een man is die zanger toch.
Toch moet ik ook een minpuntje noteren en dat is toch dat alle nummers wel een beetje op elkaar lijken na een tijdje dus misschien iets meer variatie zou goed doen aan dit verder bijna vlekkeloze optreden. [E]
Het is tijd voor In Flames!
Het regent inmiddels behoorlijk maar dat deert niemand echt.
Het lijkt wel of de hoofdact van de dag moet gaan spelen zo druk is het al op dit tijdstip.
Vorig jaar speelde de band in de tent en dat was voor mij het hoogtepunt van dat jaar.
Een ieder die daar niet bij was kan dus nu een herkansing krijgen.
De set bestaat voornamelijk uit songs uit de latere periode van de band, dus geen songs van de eerste paar CD?s op Behind Space na.
Dat is dan wel jammer want er is niks mis met die oudere cd’s maar de band heeft ervoor gekozen om een set te spelen waarbinnen de songs goed op elkaar aansluiten en daar passen de oudere songs blijkbaar minder goed tussen.
De band begint iets eerder met spelen.
Het geluid is goed vanaf de eerste noot (iets waar ze vroeger nog weleens last van hadden behoort dus blijkbaar voorgoed tot het verleden).
O.a. Leeches, Trigger, Quiet Place, Take This Life en Cloud Connected worden gespeeld.
Welke song de band ook inzet het maakt niet uit, het is een gekkenhuis van bangende, crowdsurfende, pittende en springende mensen.
Zanger Anders Friden in zijn rare outfit inclusief pipo-sokken en stropdas springt en brult als een waanzinnige.
De rest van de band staat retestrak te spelen.
Het begint weer te regenen maar dat merkt bijna niemand.
Tijdens Only For The Weak gaat dan ook het hele veld op en neer.
De mooie ballad Come Clarity is één van de weinige rustpunten in de set, verder is het vooral vol gas.
De band ziet dat het goed is en na de wat rustigere afsluiter A Touch Of Red is het feest helaas voorbij.
Een toegift zit er helaas niet in.
Wederom voor mij het hoogtepunt van graspop, wat een band! [J]
Na een geweldig optreden van In Flames op het hoofdpodium is het nu de beurt aan Ignite in Marquee 2.
Ignite combineert punkrock met hardcore. ‘punkcore?’ en weet dat heel erg goed te doen.
Het publiek is inmiddels massaal toegestroomt om deze band aan het werk te zien.
De enthousiasme straalde er vanaf en de zanger was heel erg goed bij stem.
Zelf heb ik het na een paar nummers alweer gezien omdat ik niet zo’n punk liefhebber ben maar dat betekend niet dat de band niet goed speelde.
Een hele strakke en goeie band die mij iets minder kon intereseren maar zeker niet de rest van de tent want die ging uit zijn dak. [E]
Tijdens het wachten op Helloween is het echt rotweer geworden.
De band begint dan ook iets later met spelen en dat is wel logisch als je ziet wat een bakken water er het podium opplenzen.
King For A 1000 Years van Keeper III is de eerste song die we mogen horen.
Deze wordt gevolgd door Eagle Fly Free en If I Could Fly.
Deze laatste werd even verkeerd aangekondigd door zanger Andi Deris.
Het oudje waar hij het over heeft komt hierna namelijk. ‘You I know I fucked up’.
Dan is het dan toch echt de beurt aan de song Halloween.
Deze song wordt dan ook met veel gejuich ontvangen.
Power van het helemaal niet verkeerde album.
The Time Of The Oath wordt dit keer gespeeld in een normale lengte.
Gelukkig maar want deze song willen ze nog weleens uitbouwen tot een minuut of acht waarvan er dan vijf door het publiek worden gezongen.
Dat is iets dat Andi Deris nou eenmaal graag doet.
Andi zelf is redelijk bij stem, de songs, die van de oudere CD?s komen klinken hier en daar in de hoogte wat piepend maar ja hij heet ook geen Michael Kiske.
De songs, die echter op zijn stem zijn geschreven klinken op zanggebied prima.
Gitarist Sascha Gerstner heeft zijn plek inmiddels wel gevonden op het podium.
De andere gitarist Michael Weikath is zowaar vrolijk alleen heeft nog steeds dezelfde problemen met zijn gitaargeluid.
Hoe is het toch mogelijk dat hij de ene keer wel te horen is en even later weer niet?
Tijdens Future World mogen we dan toch nog even het voor- en nazingspelletje doen en na Dr. Stein is het afgelopen.
Een leuk optreden van deze Duitse band, die toch heel wat latere metalbands heeft beïnvloedt. Hulde. [J]
Buiten giet het nog steeds keihard maar dat is niet de enige reden dat Marquee 2 helemaal volgeladen staat.
Agnostic Front begint namelijk ook met spelen en hoe!
De hardcore van deze 5 heren blaast de tent helemaal overhoop.
Helaas heeft de band ook te kampen met geluids problemen (waar de band overigens zelf niks aan kan doen) en valt de rechter PA soms helemaal weg.
Omdat dit gebeurd is gitarist Vinny Stigma helemaal niet te horen en vallen er complete gitaarpartijen weg.
Ook is zanger Roger Miret soms niet tot bijna niet te horen.
(Waar ik eigenlijk ook weer niet helemaal om kan treuren want na een tijdje klinkt die stem soms wel erg vervelend).
Jammer van het constant uitvallen van de rechter PA maar het grotendeel van het publiek kon er niet mee zitten en werd er zelfs tot ver achterin de tent ‘gedanst’.
Eigenlijk vind ik Agnostic Front geen festival band want bij Agnostic Front horen stagedives, headwalks, sing alongs en moshpits en daar moet de band toch echt voor in een zaaltje zijn maar verder een goed optreden. [E]
Links: