Zaterdag 27 mei

Openingsact op de laatste dag was het Duitse Cerebric Turmoil. Deze plek hadden zij veroverd door eerder deze maand de finale van de zogenaamde Fuck the Commerce Battle te winnen. Opgericht in 2004 onder de naam Chaosphere heeft de band na een bezettingsverandering begin dit jaar tevens de naam gewijzigd. Vandaar dat de bandnaam bij de meeste aanwezigen dan ook nog onbekend was. Dat onbekend niet onbemind maakt bleek wel uit de massale belangstelling voor deze prille veelbelovende band. Een leger van zombies had zich in alle vroegte verzameld voor het podium. Veel beweging zat er niet in dit publiek maar aangezien 12 uur voor een festivalganger als zeer vroeg in de ochtend geld mag hen dit niet aangerekend worden. De respons van het publiek maakte duidelijk dat de hyperagressieve en zeer technische deathmetal wel degelijk gewaardeerd werd. Bij de band zelf ontbrak het zo vroeg op de dag zeker niet aan spelvreugde of energie. Met name Felix, de kale reus van een frontman, was zichtbaar gedreven te bewijzen dat ze hun plaats op FTC verdiend hadden. Toen bij het nummer Straighten Your Face zanger Angelo van de band Gorezone de gelederen kwam versterken werd helemaal duidelijk hoeveel tomeloze energie en agressie er deze ochtend op het podium stond.Al met al werd er gezorgd voor een geweldige wake-up call. Wel bleek het zware geluid en het technisch ingewikkelde spel iets te zwaar op de maag te liggen op zo’n vroeg tijdstip. Volgend jaar ongetwijfeld een hogere positie in de line-up want deze band gaat het mijns inziens nog ver schoppen. [HJB]

Het bewijs dat niet alle goede bands laat op de dag spelen werd geleverd door Mental Amputation. Ondanks de grote leegte voor het podium zette de band z’n beste beentje voor. Het geluid was redelijk, zelfs tijdens de prettige gitaarsolo’s die vaak nog wel eens weg willen vallen in de algehele geluidsbrij. Een van de twee gitaristen had nog wat problemen met z’n gitaar-riem en een losschietende kabel, maar dat mocht de pret niet drukken. Toen er na enig overleg dan toch nog een toegift gespeeld mocht worden was het weinige publiek tevreden en konden we ons op gaan maken voor de Apeldoorners van The Lucifer Principle. [MW]

Het blijft leuk om in een vreemde omgeving ook Nederlandse acts te kunnen aanschouwen. Dit jaar was ook ‘doublebassfueled deathmetal’-gezelschap The Lucifer Principle van de partij in het Duitse Luckau. TLP kennen we in Nederland wellicht van overtuigende live-performances en hun puike zelf uitgebrachte demo’s Burn! en Flamethrower. Kenmerkend binnen de band is Mike, die zich op het podium flink uitleeft met zijn contrabas: deze meneer gaat werkelijk volledig op in zijn instrument! De heren zetten een knallende show neer door droge death met midtempo stukken door de festivaltent te blazen. Zanger Erik is een enthousiasteling, voelde zich thuis voor het publiek en besloot zowel de Nederlandse als de Duitse kijkers tevreden te stellen door geregeld van taal te veranderen. Geweldige nummers als Dei Gratia, Stench Of Your Bloodline en I Am The Law wisten de mensen in de festivaltent behoorlijk wat energie te bezorgen met de ‘droge’ elementen. Tijdens I Am The Law bereikte de muziek het vermakelijke effect dat me deed denken aan Megadeth’s Symphony Of Destruction luisteren op een oude tape. De band blijft maar nummers schrijven, dat is ze overigens geraden ook, zo kregen we de eer om onder andere het nieuwe nummer Into Decay eens live te horen. Droge death stond centraal en de show was wat mij betreft ‘honderd procent stomp.’ [RvdS]

Ik kreeg het idee dat het merendeel van de aanwezigen in de tent, waaronder ondergetekende, niet echt zaten te wachten op de gekke Italianen van Resurrecturis. Toegegeven, de band had een energieke performance en speelde strak, maar de gekke bekken van de bassist en de macho-act van de zanger kwamen wat geforceerd over. Het zal voor veel mensen een leuk bandje zijn geweest om onder het genot van een biertje even wat bij te kletsen. De verzoeken van de zanger om wat lawaai te maken waren dan ook enigzins aan dovemansoren gericht. [MW]

Als deathmetal liefhebber ben je natuurlijk geregeld bezig om eens wat nieuwe bands te ontdekken en via de gekste wegen doe je soms de vetste ontdekkingen. Zo kwam ik in 2004 in aanraking met de brutal death van het Duitse Dawn Of Disease. Pas een jaar later vond ik eindelijk die verdomde mini, getiteld Through Bloodstained Eyes, bij een kraampje van een Duitser op een metalmarkt. De band live zien is niet iets wat dan binnen de mogelijkheden lijkt te liggen, maar gelukkig hebben we hiervoor FTC! Bovengenoemde mini is tot nu toe nog steeds de enige release van de heren, maar er wordt momenteel hard gewerkt aan nieuw materiaal. De band is pas actief sinds 2003 en dan mag een show op FTC wel een verdomd leuk kansje zijn! De heren stonden aanvankelijk vrij onwennig op het podium, de houdingen werden overgenomen in het publiek, waardoor het wat ‘rustig’ bleef. Pas na de helft van de speeltijd kwam de band wat losser en had dit gelukkig prima gevolgen voor de vermakelijkheid vóór het podium. Midtempo death stukken, veelal gevolgd door ruig ragwerk zorgden voor een spannend geheel en men leek onder indruk van de speelkunsten van deze mannen. De instrumentbeheersing is geweldig in orde, alleen de drummer maakte af en toe kleine hoorbare foutjes. Qua geluid was het jammer dat de gitaar er soms magertjes doorheen kwam zetten, maar dit was niet gedurende de hele show het geval. Zanger Thomas was de levendigste persoon op het podium en zijn houding verbeterde binnen de korte speeltijd. Buiten de ietwat schuchtere podiumpresentatie was deze show prima te verteren door de ongelooflijk lekker te volgen deathmetal, spannende technische elementen en uitdagende tempo-veranderingen. [RvdS]

Het Oostenrijkse Demolition speelt melodische thrash met een deathmetal sausje en was dan ook niet geheel op zijn plaats op dit brute festival. Muzikaal deed het sterk denken aan een band als Kreator en hoge scheurende solo’s werden niet geschuwd. Veel powerchords en een eindeloze herhaling van twee of drie riffs zorgden ervoor dat pakkende nummers als Thermal Detonator en Demolition vrijwel meteen mee te zingen waren. Met dit soort muziek en een positieve, haast vrolijke uitstraling wisten ze het FTC publiek totaal niet te bekoren. Het geluid had weer eens beter kunnen zijn aangezien vooral de bas wederom veel te hoog in de mix stond en er ook te veel reverb was maar op het spel zelf was weinig aan te merken. Wat wel erg op de zenuwen werkte was het haantjesgedrag van leadgitarist Janos Murri, tevens de zanger/gitarist van het Italiaanse Resurrecturis. Met een enorm ego en hieraan gekoppelde bewegingen wist hij de eigenlijke fronman compleet te overschaduwen. Wel moet gezegd worden dat zijn spel bij Demolition een stuk beter was dan bij zijn “eigen” band. Opvallend was dan ook dat hij naderhand zelf verklaarde bij dit optreden enkel een sessiemuzikant te zijn terwijl de leden van de band zelf hem als volwaardig lid beschouwen. Persoonlijk heb ik toch erg genoten van deze ideale Duitse festivalband die verre van ideaal bleek voor dit deathmetal festival. [HJB]

Het Duitse Le Scrawl kon het FTC-publiek maar moeilijk in de greep krijgen. De mix tussen grindcore, ska en jazz was toch te fragmentarisch om lekker op los te kunnen gaan. De band heeft goeie muzikale ideeen, maar op het FTC-podium kwamen deze niet of nauwelijks over. Het hielp ook niet echt dat het geluid zodanig was afgesteld dat de ska en jazz partijen de overhand hadden en de grindpassages nauwelijks enige druk uitoefenden. Het ‘Mission Impossible’ thema bracht gelukkig nog enig gevoel van herkenning, maar dat kon het optreden niet meer redden. Misschien had de band het publiek wat beter mee gekregen als de onderlinge stukjes muziek binnen een nummer wat langer duurden dan hooguit een seconde of zeven. [MW]

Een brute grunt van zanger Chris kondigde het optreden van Grind Inc. op gepaste wijze aan. Het publiek, dat tot dat moment nog niet veel reden had gehad om al te veel inspanning te verrichten, begon tijdens de set van dit Duitse vijftal al lekker op dreef te raken. Drummer Adriano Ricci wekte bij aanvang nog niet echt de indruk een strakke drummer te zijn, maar hij zal even nodig hebben gehad om op te warmen, want gaandeweg begon hij steeds strakker te spelen. Ook de horde metalheads in de zaal leek het allemaal steeds leuker te gaan vinden, tijdens de toegift was ik zelfs getuige van het hilarische tafereel van een nogal in de olie zijnde fan die een zitbankje als gitaar gebruikte. Een erg plezierig optreden dus. [MW]

De band Driller Killer bleek een stuk beter te pruimen dan de zwaar overgewaardeerde cultfilm van Abel Ferrara waar ze hun naam vandaan hebben. Voor dit optreden hadden twee leden van Koradus zich bij de band gevoegd en zij leken in deze band meer op hun plaats te zijn. Als een stoomtrein walsten ze dan ook over het publiek heen met hun simpele hardcorepunk-achtige deathmetal. De communicatie met het publiek ging louter met behulp van de pakkende nummers die bij tijd en wijle zelfs aan een band als het oude Discharge deden denken. Het publiek vormde zich hierbij tot een grote moshpit waar niemand zich leek te storen aan het feit dat de muziek eigenlijk zeer simpel was en weinig afwisseling kende. Toen bleek zonder enige aankondiging het optreden ineens voorbij te zijn maar gelukkig werden er nog wat toegiften gespeeld voor het uitzinnige publiek. Dat het laatste nummer over Finland ging vond ik een opmerkelijke keuze voor een Zweedse band gezien de niet altijd even beste verhoudingen tussen beide landen. Muzikaal gezien een optreden dat zich heerlijk door je lichaam boorde waarbij het enige roestplekje de ietwat ongeïnteresseerde presentatie was. [HJB]

Totenmond profileert zich graag als Anti-Metal, wat ook de benaming is die ze de door hun gespeelde muziek graag geven. Het gehele optreden stond dan ook in het teken van het afzeiken van de gehele metalscene, de bijbehorende muziek en met name de aanwezige metalfans. Het is een vermakelijke gimmick die zijn glans echter al lang had verloren voordat deze Duitsers hun anderhalf uur durende set hadden afgemaakt. Dat de Duitse metalmensen wel degelijk over een gezonde dosis zelfspot beschikken bleek wel uit de louter positieve reacties van het publiek. De muziek van Totenmond zelf valt echter wel degelijk in het genre van de doom/death metal al kent het enige punk invloeden. Verre van dynamisch sleepten de nummers zich meestal voort waarbij de nutteloze distortion gecomplimenteerd werd met irritant piepende versterkers. De overmaat aan bas in de mix maakte het geheel ook niet prettiger om naar te luisteren. Zo af en toe hadden de nummers een pakkende hook maar over de gehele linie genomen was het niet genoeg om de aandacht vast te houden. Tekstueel gezien werd behalve metal zelf ook het extreem rechtse ideeëngoed in de zeik genomen hetgeen het enige was wat ik wel kon waarderen. De enige reden die ik dan ook kan bedenken dat deze band zo’n grote schare lyrische fans geniet is de gratis wodka die de band het gehele optreden lang uitdeelde. Toch wel rare jongens, die Duitse metalheads. [HJB]

De voor mij grootste positieve verrassing van dit jaar kwam van de heren van het Duitse Lay Down Rotten. De hoge plaats op de bill bleek volledig gerechtvaardigd te zijn. De groovende death metal met nummers als Cutting Deeper en Murder Instinct ging erin als zoete koek en een grote horde headbangers verzamelde zich dan ook voor het podium om hun nekspieren even helemaal naar de tering te zwiepen. De band had een vet geluid, het was alleen jammer dat de sologitarist wat moeilijk te horen was. Helemaal feest werd het toen de fors gebouwde gitarist Daniel Jakobi aankondigde even te willen kijken of we nog wakker waren, waarna de band de Carcass-cover Heartwork inzette en daarna eigenlijk niets meer fout kon doen. ‘I guess you’re still awake’ klonk het vanaf het podium. Het einde van het uurtje speeltijd was voor het merendeel van het publiek veel te vroeg aangekomen, en na veel geschreeuw om een toegift mocht de band nog even het podium op om de fans tevreden te stellen met het nummer Fuck George W. Bush. Een erg goed optreden van een band die ik vaker live hoop te mogen aanschouwen. [MW]

Verdomme, het was al weer zo ver: de laatste show van FTC IX was die van het Duitse Gut. Een toko vol extreem vermoeide festivalgangers mocht eerst nog even luisteren naar de woorden van Herr Ziege, zo vertelde hij dat deze show eigenlijk niet in het tourschema paste, maar dat ze toch nog netjes hun show kwamen doen. We werden ervan op de hoogte gebracht dat de band direct na het spelen door moest reizen. De grinders waren tergend lang bezig met installeren van hun troep, maar de maskers en bivakmutsen begonnen hun show met enkele seconden teringherrie. Zoals we bij voetbal balbezit in percentages kunnen uitdrukken, zouden we hier kunnen spreken van speelactiviteit. Het nietsdoen en het ge-ouwehoer van de heren heeft de 50% wel degelijk overschreden. Natuurlijk, dat hóórt bij grindcore, maar het was helaas een ietwat pijnlijke zaak zo vlak na het overtuigende optreden van Lay Down Rotten. Dit grindcore gezelschap is op geen enkele wijze muzikaal te beschrijven, daarom maar een speciale behandeling voor dit tuig. Géén concertreviewtje, maar een cabaretverslag is misschien wel de beste benaming. De maskers zaten goed, de bivakmutsen waren nog niet vol gezweet en de snoeren waren aangesloten. Zo nu en dan werden er nummers, allen korter dan één minuut, gespeeld. Al gauw viel op dat meneer de drummer blasts en double bass achterwege liet. De enige die werkelijk uit zijn dak ging tijdens het spelen was de bassist. Tussen de gruizige grindgeluiden door deed meneer de frontman vele pogingen zich te profileren als cabaretier. De voorwerpen, die hem nog wel eens van toepassing zouden kunnen komen tijdens de show, stonden gezellig bij elkaar voor het drumstel… Er werd wat te roken gevraagd aan het publiek, voor twee peuken en wat lucifers werd uitgebreid de tijd genomen, om het gejoel van het publiek enigszins te matigen werden er enkele dreigementen geroepen als “Ik kan ook gewoon stoppen met optreden en van het podium stappen.” Mensen, wat hebben wij getolereerd? Ze staan er bekend om: de dildo. Wat doe je daarmee? Er werd slechts mee gezwaaid en gevraagd om een vrijwilligster. Ik stond me te ergeren aan het feit dat de humor ontbrak om even van het podium te stappen en de dildo aan een willekeurige meid in het publiek te overhandigen… maar nee… Gut heeft de dildo weer fijn mee naar huis genomen: heel jammer! Verder nog was nummers, gelukkig een paar achter elkaar, zodat er eindelijk langer dan een halve minuut gepit kon worden. De zanger was alleen te zien tijdens zijn cabaret stukken, want tijdens de nummers vond hij het fijner om op de grond te gaan liggen. Er werd erg goed geacteerd óf de mannen hadden kunstig veel gezopen. De waarheid kan me geen hol schelen! Door de ellendige tijdsverspilling moesten de heren vertrekken met de objecten waarvoor zij geen tijd hadden gehad: slagroom en knakworsten. Dat was dat… vermoedelijk was het hoog tijd om onderweg naar de volgende show knakworsten met slagroom te gaan eten. Ondergetekende zou de humor graag wat meer uitgebuit zien en het percentage raggen wat hoger hebben! [RvdS]