Cosmonauts Day – Paths of the Restless
Eigen beheer, 2011
Cosmonauts Day, tevens het verjaardagsfeest van de eerste Russische bemande ruimtevlucht, is een Russische instrumentale band die het leven zag in 2010. Jong dus, maar dat is geen reden om er niet op deze eerste plaat al goed op los te experimenteren middels het combineren van genres en het uitbouwen van nummers tot over de tien minuten lang. Voor een postrockband zou dit tamelijk normaal zijn, maar Cosmonauts Day komt met meer op de proppen. Dit klinkt in de basis als het recept voor een topper, maar dat valt in het geval van dit eerste album, Paths of the Restless, toch ook wel weer mee. Hoe komt dat?
Paths of the Restless heeft een behoorlijk sludgy geluid. Het geheel heeft iets zompigs, waardoor je het volume flink op moet draaien wil je alle details horen. En dan nog moet je je best doen. Ik durf dan ook niet te zeggen dat ik niet zometeen de plaat nog eens op zet en niets nieuws meer hoor. Sludge is duidelijk een belangrijke inspiratiebron geweest voor dit collectief, maar van minstens even groot belang zijn postrock, postmetal, progressieve metal en zelfs een vleugje hardcore. Dit mondt uit in songs tussen de 2:52 en de 10:04, maar erg veel zegt dit niet: het album luistert het beste weg wanneer gewoon in één keer van begin tot eind geluisterd, zodat de werkelijke overgangen tussen tracks niet opvallen.
De hoofdmoot van het album bestaat dus uit een kruising tussen hierboven genoemde genres, vaak op verschillende tempo’s, wat het geheel al een hoop diversiteit meegeeft. Waar de band het vooral van moet hebben is de sfeer die gecreëerd wordt door de melodieuze gitaarpartijen. Mooi is dat de band een vergelijkbare sfeer weet neer te zetten in meerdere nummers, vaak op hele verschillende ritmes. De pit moet er echter wel in blijven, zodra de vaart eruit is wordt het direct veel minder interessant. Gelukkig is dit het grootste deel van het album het geval.
Cosmonauts Day wist mij ook niet direct te boeien, dat duurde minstens een luisterbeurt of drie. Dat komt doordat er naast flink wat boeiend materiaal ook gewoon een hoop minder interessants te horen is op Paths of the Restless. Zelfs na meerdere luisterbeurten blijft voor mij dan ook een aantal kritiekpunten staan. Nu zijn dat een hoop kleine punten, maar allen zijn heel gemakkelijk op te lossen; door zang toe te voegen. De muziek is hier en daar boeiend, maar zang zou er zoveel aan toe kunnen voegen, vooral qua emotionele diepte. Zonder zang moet men echt de uiterste best doen om de songs van begin tot eind boeiend te houden, niet makkelijk wanneer je ook nummers van langer dan vijf minuten wil schrijven. Hetzelfde geldt voor het album in zijn geheel. 43 minuten is voor het genre een redelijk korte speelduur, maar voelt langer doordat alle nummers een beetje naar elkaar klinken. Zang zou dit ongetwijfeld verhelpen.
Ik kan dus kort zijn in mijn oordeel: Cosmonauts Day is een band met reuzeveel potentie, alleen men mist een zanger. Met een album als dit op zak moet het vinden van een brulboei toch wel lukken, zou ik zeggen. Er lopen overigens genoeg zangers rond van bands die er onlangs mee gekapt zijn. Isis, Buried Inside, Fall of Efrafa, ik zeg maar wat. Ik ben in ieder geval benieuwd naar de opvolger.
Tracklisting:
- The Captain
- The Art of Being Nothing
- Cave of Trees
- Rift
- Blackout
- Satellite
- The Great Disease
- The Last Watchman
Line-up:
- Dima – Guitar
- Chekan – Guitar
- Krasen – Bass
- Nikita – Drums
Links: