Lou Reed And Metallica – Lulu
Universal Music Group, 2011
De meest bijzondere en meest besproken muzikale samenwerking van 2011 is ongetwijfeld die van Lou Reed en Metallica. Vanaf bekendmaking van deze ogenschijnlijke collaberatie richtten de critici hun pijlen direct op Metallica: wat bezielt de band om na een tamelijk goed ontvangen studioplaat én succesvolle optredens via het Big Four-format hun metalroots (nogmaals) te grabbel te gooien via een samenwerking met Lou Reed? Toch een artiest die erom bekend staat meer waarde te hechten aan het totaalconcept van zijn kunstzinnige uitingen, waarbij muziek slechts een ondersteunende rol heeft. En laat nu Lulu eveneens gebaseerd zijn rondom een groter idee van Reed. Een toneelstuk dat hij ooit schreef gebaseerd op oudere toneelstukken waarin het verhaal van een misbruikte danseres wordt verteld.
En de critici hebben Metallica er al van langs gegeven. Lulu is voornamelijk het vehikel van Reed en dat blijkt. De teksten zijn voornamelijk vanuit het perspectief van de misbruikte Lulu geschreven. Een oude man vrouwenteksten horen voordragen doet toch een beetje ongemakkelijk aan. Iets dat Reed ongetwijfeld beoogt. De monotone voordracht van Reed staat prominent in de mix en de langgerekte soundscapes op met name de tweede cd zullen de Metallica-fans net zo vreemd voorkomen als een ‘all you can eat’-schransfestijn bij de Weightwatchers. Slechts bij een nummer als Mistress Dread hoor je op de achtergrond een felle en vertrouwde Metallica. Zij het dat die vertrouwdheid redelijk ver naar achteren is gedrongen in de mix.
De eerste cd telt de wat kortere, meer behapbare, nummers. Op dat schijfje komen de meer bekende Metallica-elementen voorbij, al blijft de regelmatig valse zang van Reed de boventoon voeren. Slechts zelden voelt de combinatie natuurlijk aan. The View, het eerder genoemde Mistress Dread en het langzaam opgebouwde Pumping Blood zijn uitzonderingen. De tweede cd telt een viertal lange nummers waarvan de berustende aflsuiter Junior Dad bijna 20 minuten klokt. Die lange nummers kenmerken zich door ellenlange intro’s die irriteren in plaats van spanning opbouwen. Voor de muziekliefhebber in het algemeen en de Metallica-fan in het bijzonder een ware beproeving die gelijke tred zal houden met het leven van de hoofdpersoon, Lulu. De muziek wordt echter nergens concreet en je hebt het gevoel alsof je naar improvisatie-jams luistert.
Als uiting van kunst kan je Lulu geslaagd noemen. Het is bewust lelijk, het nodigt uit tot discussie en houdt de gemoederen bezig. De opzet van in ieder geval Lou Reed is geslaagd. Daarentegen zal de conservatiever aangelegde metalliefhebber Lulu aangrijpen als de zoveelste uiting van Metallica waarmee de band de goede naam bezoedelt. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden. De tijd zal het leren. Hier punten aan toekennen is zinloos. Ik ben heel benieuwd hoe de in verwarring achtergelaten Metallica-aanhangers deze schok te boven komen.
Tracklisting:
Cd 1:
- Brandenburg Gate
- The View
- Pumping Blood
- Mistress Dread
- Iced Honey
- Cheat on Me
Cd 2:
- Frustration
- Little Dog
- Dragon
- Junior Dad
Line-up:
- Lou Reed – gitaar, zang
- James Hetfield – gitaar, achtergrondzang
- Kirk Hammett – gitaar
- Rob Trujillo – bas
- Lars Ulrich – drums
Links: