Dream Theater – A Dramatic Turn of Events
Roadrunner Records, 2011
Minder metal en minder tempo en tempowisselingen, meer prog, drama en overgeproduceerd keyboardgeluid. Dat zijn de eerste indrukken van het nieuwste Dream Theater-album. De discussie of Dream Theater zonder Mike Portnoy nog wel Dream Theater is laat ik grotendeels aan mij voorbij gaan. Daar is nu wel genoeg over geroepen overal. Niemand is onvervangbaar, al dacht Portnoy daar zelf heel anders over, dat blijkt overduidelijk op het nieuwe studio-album A Dramatic Turn of Events. Een fraai album, dat zeker, maar wat mij betreft toch net niet van die hoge kwaliteit die de laatste twee producten haalden.
In 1985 begonnen onder de naam Majesty groeide Dream Theater uit tot een soort van instituut in de prog metal. Met A Dramatic Turn Of Events leveren ze, als ik goed geteld heb, het twaalfde studioalbum af. Voeg daar de nodige live albums, compilaties, video’s en DVD’s aan toe en dan pas zie je goed hoe omvangrijk en belangrijk de bijdrage van deze band aan de muziekhistorie geweest is. Ondanks het feit dat de muziek lang niet altijd gemakkelijk of hapklaar te noemen is geweest, slaagde men er toch in een breed publiek aan zich te binden en werden de muzikanten uit de band alom bekend en geroemd vanwege de muzikale kwaliteiten en veelgevraagd bij andere muzikale projecten. Uiteindelijk leidde dat ook tot het verrassende afscheid van bandlid van het eerste uur Portnoy in 2010. Met Mike Mangini op het drumkrukje gaan ze echter weer gewoon door waar ze gebleven waren.
Het concept van de nieuwe cd was al klaar en een deel van de muziek al opgenomen toen Mancini voor het eerst aanschoof. Zijn muzikale inbreng op dit album is dan ook minder groot dan bij Portnoy het geval was. Ongetwijfeld gaat dat bij een volgend album veranderen want Mancini toont overduidelijk, ook live, dat hij heel wat in zijn mars heeft en niet zomaar een trommelaar is. Feit is ook dat hij niet het eerste de beste drumstelletje heeft, dat laat de foto hieronder duidelijk zien. Voor nu lijkt de macht wat overgenomen te zijn door de keyboards van Jordan Rudess. Bijkomend voordeel daarvan is dat James LaBrie minder hoeft te forceren om alles bij te houden en daardoor een duidelijk sterkere vocale bijdrage levert dan in de voorgaande edities het geval was.
De composities zijn weer breed uitgemeten en complex en de jazz-fusion elementen liggen weer voor het oprapen. Onvervalste prog met fraai uitgewerkt en afgewerkt gitaarspel. Lang voortborduren op eenzelfde muzikaal thema hoort daar natuurlijk ook bij. Daarbij wordt wel meer in één tempo gespeeld en dat tempo ligt over het algemeen wat lager dan dat we gewend waren. Bovendien zijn de bombastische keyboardinvloeden soms wel erg overheersend. De extreem langzame en dromerige passages inclusief nagemaakte keyboard-, piano- en vioolklanken en bijna zwoele zang genieten niet mijn voorkeur en duren wat te lang naar mijn smaak.
Jawel Dream Theater weet na al die jaren en albums nog steeds te boeien en heeft verrassend genoeg nauwelijks aan kwaliteit ingeboet. Deze nieuwste cd van de band laat een iets ander geluid horen, maar toch blijft men overduidelijk gewoon trouw aan de eigen sound. De grote schare fans en liefhebbers kan dan ook volop zijn hart ophalen. Zelf hoop ik een volgende keer weer op wat meer tempo en minder langzaam gedoe, maar dat is mijn persoonlijke mening. Voor nu een prachtig album van een prachtige band. Waar de meeste bands in dit genre op Eredivisie-niveau spelen is dit Champions League-kwaliteit, zal ik maar zeggen. Een verplichte aanschaf voor de liefhebber dus.
Tracklisting:
- On The Back Of Angels
- Build Me Up, Break Me Down
- Lost Not Forgotten
- This Is The Life
- Bridges In The Sky
- Outcry
- Far From Heaven
- Breaking All Illusions
- Beneath The Surface
Line-up:
- James LaBrie – Vocals
- John Petrucci – Guitars, backing vocals
- John Myung – Bass, Chapman Stick
- Jordan Rudess – Keyboards
- Mike Mangini – Drums, Percussion
Links: