Liturgy – Aesthethica
Thrill Jockey Records, 2011
Doe maar rustig, je hoeft hier echt niet overdreven op te reageren. Waar gaat al de “fuzz” over? Een Amerikaanse metalband heeft een tweede album uitgebracht. Het eerste was aardig, vrij origineel en enerverend to the bone. Dat kan een goede zaak zijn, een slechte zaak zijn of gewoon een zaak zijn. Het feit is dat ze nu nog een album hebben uitgebracht.
En dat gaat door op het elan van het eerste album. Het is het soort album geworden van een metalband die extreem uit de hoek komt, bewust of niet, met een vooral schel en scherptonig geluid. Een beetje zoals ongeproducete demo-opnames van een post black band, maar dan in een Amerikaanse math/prog/tech remix. De vooruitstrevende mensen staan natuurlijk al lang te springen langs alle kanten met waarderingen over fusion en “bruggetjes leggen” bij dit Liturgy, maar wat is het uiteindelijk waard? Wel, ik zal het u zeggen. De blekkies die Aesthetica ferm fijn vinden moeten dringend eens hun elitaire paardenbril afzetten en beseffen dat er ook in andere genres fijne dingen te vinden zijn. Het hoeft daarom niet eens een (gniffel) black metal “feel” of imago te hebben zoals dat hier het geval is. En de zogenaamde meerwaardezoekers? Die mogen ook gewoon eens leren dat black metal bepaalde inhoudelijke en sfeergebonden eigenschappen heeft iets wat werkelijk GEEN KLOTEN te maken heeft met dit soort van muziek. Zeg ik nu dat het slecht is? Bijlange niet. Alleen moet je de dingen naar waarde schatten in een juiste context. Dit is math/tech metal dat op een black metalachtige manier gespeeld wordt, qua drums. Er zit meer black metal in mijn voethygiëne dan in Liturgy, en ik was mezelf vrij veel.
Afgezien van het laatste wil ik wel duidelijk maken dat de muziek van Liturgy best geslaagd is. Op een post-whatever manier creëren ze een muzikaal hypnotiserend slagveld dat behoorlijk irritant inwerkt op je gemoed. En dat is positief! Het geeft tenminste effect, het is niet vrijblijvend en het is memorabel. Het blijft echter irritant, hetgeen niet bevordelijk is voor het aantal speelbeurten zonder geestesverruimende middelen. Daarbij mist het alsnog de ruggegraat om echt doeltreffend met “nummers” uit de hoek te komen. Maar ja, dat is niet nodig in het trendy wereldje waar het allemaal om “beleving” draait. Het is dan ook een impressie van een genre.
Wat er ook moge van aan zijn, Liturgy heeft een nieuw album. Haters gonna hate, fans zullen kwijlen, etcetera. Ik hou het midden aan tussen hype, gevoel en realisme. U maakt zelf maar uit welk schoentje u aantrekt. En waarom moeten ze het artwork van Slayer‘s God Hates Us All zo verneuken?
Tracklisting:
- High Gold
- True Will
- Returner
- Generation
- Tragic Laurel
- Sun of Light
- Helix Skull
- Glory Bronze
- Veins of God
- Red Crown
- Glass Earth
- Harmonia
Line-up:
- Hunter Hunt-Hendrix – Guitar, Vocals
- Bernard Gann – Guitar
- Tyler Dusenbury – Bass
- Greg Fox – Drums
Links: