Phil Campbell eert 50 jaar Motörhead met zijn zoons in Het Bolwerk

Het is inmiddels vijftig jaar geleden dat Ian ‘Lemmy’ Killmister uit Hawkwind getrapt werd en de nu legendarische band Motörhead oprichtte. Diens meest recente gitarist Phil Campbell sloot pas later aan, maar houdt de muziek nog altijd in leven. Met zijn Bastard Sons toert hij de wereld rond met afwisselend eigen werk en dat van Motörhead. Vanavond staan ze in Het Bolwerk in Sneek om de jubileumtour van de Engelse rock ‘n roll band te vieren. Het Duitse Airstrike verzorgt de openingsact en voor Zware Metalen doet Ruben verslag. Huisfotograaf Gerben Duijster was zo vriendelijk om zijn foto’s beschikbaar te stellen.

Van het Ignite-concert in de Iduna scheur je zo door naar Sneek waar je je een weg door het doolhof van straatjes mag zoeken voor een parkeerplek in de buurt. Een kort loopje door een gure regenbui door en we staan in Het Bolwerk. Een zaal die opgedeeld is tussen een cafégedeelte en een gat in de muur waar het podium zich bevindt. Het is hier gezellig druk, voor velen zal het inmiddels dan ook een traditie zijn om het jaar af te sluiten met een tribute aan Motörhead. En wie beter dan Phil Campbell om die te verzorgen?

Voordat het zover is worden we opgewarmd door het Duitse Airstrike. De jonge formatie verkoopt hier T-shirts met het opdruk ‘Air Fucking Strike’. Dat moet dan wel een doorgesnoven hardrockband zijn die ons van onze sokken gaat blazen. Die slogan lijkt toch enigszins overdreven als ze met Promised Land hun set beginnen. Zo hard gaat het allemaal namelijk niet. Een aangeschoten ogende Julio Noriega neemt het voortouw in de band. De Peruaan speelde zich in de kijker bij de Duitse versie van The Voice waar hij geen enkel stoeltje liet draaien na zijn uitvoering van het Guns N’ Roses-nummer November Rain. Het leverde hem wel de aanstelling in deze band op. Dat betekent dat hij direct een ander Guns N’ Roses-plaatje moet coveren en dat zijn een paar notenbalken van Knockin’ On Heaven’s Door.

Een echte identiteit lijkt de band nog niet te hebben gevonden. Met twee platen op zak zit er nog vrij veel variatie in het geluid. Van degelijke gitaarsolo’s in One In A Million gaan ze ineens een psychedelische kant op in Fallen Angels en komt er een mondharmonica bij in Bitch Boy. De mannen hebben er zelf wel plezier in. Drummer Johnny Glitsch ziet op een bepaald moment een banaan aan een vishengel voor zich bungelen. De band schenkt hier verder geen aandacht aan, dus waar het voor dient zullen we nooit weten. Het is in ieder geval boeiend om naar te kijken. Als afsluiter springt Noriega zelf het publiek in om de boel in tweeën te splitsen met als bedoeling dat de zaal zijn vocalen meezingt. Dit gemoedelijke publiek wil daar wel gehoor aan geven en zo is het laatste nummer Motor Ride ook weer één die ons bij blijft.

We zijn hier natuurlijk voor die andere muziek die ons al jaren bij blijft. Het is inmiddels bijna op de dag af tien jaar geleden dat Motörhead voor het laatst op het podium stond. Inmiddels geldt het al bijna als traditie dat er rond deze tijd van het jaar een tribute aan de band rond toert en laat dat dit jaar nou net Phil Campbell & The Bastard Sons zijn.

Campbell is na oprichter Ian ‘Lemmy’ Killmister het langst zittende lid van Motörhead geweest. 32 jaar, van 1983 tot het overlijden van Killmister in 2015, was hij de gitarist van de legendarische band waarmee hij zestien albums opnam. Inmiddels toert hij geruime tijd met zijn eigen zoons en met eigen materiaal, maar vaker met dat van Motörhead.

Tijdens deze tour zit de familie Campbell zonder vaste frontman, want met drie kinderen die elk een eigen instrument bespelen is het niet gelukt om ook nog een zanger op te voeden. Joel Peters was er op Into the Grave nog wel bij, maar heeft inmiddels afscheid genomen. Als interim vocalist hebben ze Julian Jenkins van de band Fury ingevlogen. Voor dit Motörhead-materiaal blijkt dat een uitstekende keuze te zijn geweest, want Jenkins stort zich volledig op de rol van frontman en zijn rauwere stemgeluid past zelfs beter bij deze muziek dan zijn voorganger Peters. Tijdens het laatste optreden van de tour, en dus zijn laatste optreden als frontman, lijkt hij alles nog even uit de kast te willen trekken. Een opzwepende persoonlijkheid die met veel mimiek het publiek weet aan te spreken. Dit staat in sterk contrast met papa Campbell, die stoïcijns kauwgom staat te kauwen terwijl hij de bekende gitaarpartijen die hij al veertig jaar speelt moeiteloos wegtokkelt. De setlist van vanavond telt maar liefs negentien nummers, en dat zijn dus niet alleen de bekende hits. We horen Stay Clean, Orgazmatron, Metropolis en zelfs Lost Woman Blues. Op die laatste krijgt zoon Todd Campbell als tweede gitarist ook de gelegenheid om wat solo’s over te nemen. Talent zit duidelijk in de familie, het hele podium staat er vol mee.

Overblijfsel van de vorige opstelling en optredens is dat het publiek nog steeds de middelvinger moet opsteken richting bassist Tyler Campbell en hem de pot op moet wensen, alvorens hij de bekende baslijn inzet van Ace of Spades. Pas dan is ook de eerste moshpit van de avond een feit. Probeer ook maar eens stil te zitten, of in dit geval staan, bij dit nummer. Best wel lastig.

We worden getrakteerd op een lange gitaaroutro van Phil na Killed By Death dat op de plaat een fade-out is, maar vanavond dus in zijn geheel te horen. Daarop volgt de cover van David Bowie’s Heroes, die als één van de laatste nummers die Motörhead heeft opgenomen geldt. Een beetje fan weet dat het optreden daar niet kan stoppen, dus na niet al te lange tijd komen de mannen weer het podium op om eerst nog een deep cut te spelen. Hoe lang is het geleden dat je naar Whorehouse Blues hebt geluisterd? Is dat überhaupt een nummer waar je nog aan denkt bij de naam Motörhead? Toch spelen de Campbells het hier met Todd op de mondharmonica. Dat is ook het enige akoestische aan deze uitvoering, want gitaren met klankkast hebben de heren niet bij zich.

Wat een gevarieerde band was het toch ook, dat we dat even niet vergeten als we hier vanavond de deur uitstappen. Maar laten we ze vooral herinneren aan de laatste nummers zoals Bomber en natuurlijk Motörhead. Het nummer dat Lemmy ruim vijftig jaar geleden schreef voor Hawkwind vlak voordat hem de deur gewezen werd en niet veel later, dit keer mét umlaut, werd geadopteerd als een naam die voor altijd in de metalgeschiedenis gegrift is. Maar een Motörhead-show kan je natuurlijk maar op één manier afsluiten en dat is met Overkill. Opnieuw komt er een moshpit op gang en wie er nog bier in de hand heeft smijt het nu door de zaal. Drie rondjes van het absolute hoogtepunt uit het repertoire van Motörhead krijgen we te horen en zo heeft Phil Campbell met zijn zoons, en Jenkins, een ultiem en waardig eerbetoon gebracht aan de band die iedereen in deze zaal zoveel heeft gegeven.

Volgens Phil zit er volgend jaar een nieuwe plaat met eigen materiaal aan te komen, wie die gaat inzingen blijft nog even een raadsel, maar van mij mag Jenkins ook wel aanblijven. Fury maakt leuke muziek, maar ik kan hem hier ook heel goed waarderen. Als het bij deze tour blijft, mogen we van geluk spreken dat we het hebben meegemaakt.

Een Motörhead-tribute in december is wat mij betreft een traditie die in stand gehouden mag worden en voor deze gedenkeditie van vijftig jaar sinds de oprichting en tien jaar sinds het eind van de band konden we geen betere vertolking van de muziek wensen.