Symphony X – Iconoclast
Nuclear Blast, 2011
Fans van Symphony X kunnen hun hart weer ophalem, want vandaag is de band uitgekomen met het nieuwe album Iconoclast. En dit keer met wel een heel vernieuwend thema, namelijk een futuristische dystopie.
Sinds de oprichting in 1994 door gitarist Michael Romeo is de band door de jaren heen steeds bekender geworden door de progressieve neo-klassieke metal waarin veel gebruik wordt gemaakt van verhalen uit de historie en mythologie. Van de Egyptische oudheid tot aan Homer’s Odysseus, de muziek bleef bij elk album wel rond deze mythische tijdlijnen hangen. Vandaar dat het ook als een verrassing komt dat de band dit keer voor een toekomstig verhaal kiest. Het bruïtisme van dit mechanische thema uit zich vooral in Electric Messiah, waar je naast de gewoonlijke melodische deuntjes ook wat doom- en electro-invloeden voorbij hoort komen. Hiermee wordt er zonder de eigen muziekstijl te verlaten overgegaan op iets wat toch wel de dystopie duidelijk vormgeeft zonder dat het gaat lijken op een industrial-stijl zoals bijvoorbeeld bij Pain.
Ondanks dat ik zelf een groot fan ben van het vorige album (Paradise Lost), was het me wel duidelijk dat er iets heel belangrijks mistte in vergelijking met voorgaande albums en dat was de brute, maar mythische sound waar Symphony X juist zo bekend om staat. Gelukkig keert dit geluid in zijn volste glorie weer terug in dit album en vooral liefhebbers van nummers als In The Dragon’s Den zullen dan ook echt moeite hebben hun kwijl binnen te houden bij het horen van deze nieuwste tracks. Wat wel weer opvallend aan dit album is, zijn de nieuwe invloeden die je regelmatig voorbij hoort komen. Zo hoor je in Children Of A Faceless God zo nu en dan wat noties van Ronnie James Dio en bij When All Is Lost juist duidelijk Russel Allen’s eigen projecten met Jorn Lande terugkeren in de muziek.
Gaaf is dit album zeker en het is lastig hier negatief over te oordelen, maar er is wel een persoonlijk nadeel wat ik wil benadrukken en dat is dat er eigenlijk geen enkel nummer echt bovenuit springt. Waar met vorige albums teruggedacht wordt aan bijvoorbeeld The Odyssey is er hier geen enkele song wat net dat stapje verder gaat om je te laten klaarkomen. Elke track klinkt erg cool en weet duidelijk het futuristische thema op zijn eigen manier fantastisch neer te zetten, maar een echt memorabel stuk valt er gewoonweg niet te noemen.
Nog iets krachtiger en met nog meer pit weten de heren met snoeiharde gitaren en opvallende melodische composities op keys je helemaal in hun muziek op te nemen. Opnieuw brengen ze een topper in de schappen.
Tracklisting:
- Iconoclast
- The End Of Innocence
- Dehumanized
- Bastards Of The Machine
- Heretic
- Children Of A Faceless God
- Electric Messiah
- Prometheus (I Am Alive)
- When All Is Lost
Line-up:
- Russell Allen – zang
- Michael Romeo – gitaar
- Michael Pinella – keyboard
- Michael Lepond – basgitaar
- Jason Rullo – drums
Links: