Overweldigend Afsky in EKKO te Utrecht

De dinsdag na het Samhain festival stond een fijn black-/doommetalpakket geprogrammeerd in EKKO. Het Deense Afsky is op tour met het Duitse Mýrdal en de lokale blackened doommetalband Hezurra mag tijdens deze Nederlandse stop de avond openen. Fotografe Esther ‘t Lam is present namens Zware Metalen en schoot onderstaande foto’s tussen de rook, lichtflitsen en rondvliegend haar door. En bij hoge uitzondering schrijft zij nog een paar woorden om het verhaal tussen de foto’s aan te vullen.

Ik ben nog nooit eerder in EKKO geweest en arriveer net nadat de deuren zijn geopend. Het pand is kleiner dan ik had verwacht. Er is al relatief veel publiek binnen voor een dinsdagavond en ik spot de man achter Afsky, Ole Pedersen Luk, die rustig aan een tafeltje bij de bar zit. Het is dus zo’n concert, waarbij de artiesten zich nog tussen de gasten begeven.

Ik haal een drankje (gratis van het huis, voor iedereen die op tijd binnen is om de opener te zien) en begeef me naar de zaal. Het Nederlandse Hezurra begint al snel. Het is geen makkelijke opener en het duurt even voordat ik goed in het concert zit. De muziek is traag en zwaar, maar heeft beslist veel gevoel. Visueel is het vooral erg donker, met snelle lichtflitsen.

Hierna betreedt het duo Mýrdal het podium. Het is beduidend drukker in de zaal,en moeilijker om rond te lopen. Net als Hezurra overigens, is Mýrdal nog een jonge band. Hij is opgericht in 2022. Met twee personen op het podium kan het moeilijk zijn om de aandacht vast te houden, maar dat lukt hier prima. Het tweetal zet een prima optreden neer, waarbij zanger/gitarist W.K. naarmate de set vordert, regelmatig emotioneel schreeuwt tussen de vocalen in.

Dan is het toch tijd voor de band waar iedereen voor is gekomen: Afsky. De zaal, hoewel niet uitverkocht, staat nu gewoon vol van voor tot achteraan bij de deuren. Ole Pedersen Luk wordt momenteel live bijgestaan door drummer Martin Haumann, bassist Martin ‘Impaler’ en gitarist Frederik Øgaard Jensen. Het zestal rookmachines mag van mij het vijfde bandlid genoemd worden, want die draaien overuren samen met de stroboscooplampen.

Ole start de set met een door merg en been gaande schreeuw en de band neemt direct een hoog tempo aan, vol energie en overtuiging. De drummer is inmiddels verdwenen achter het rookgordijn en we zullen hem pas weer terugzien als hij na afloop van achter zijn drumkit vandaan komt. Om mij heen, in vooral de eerste rijen, headbangt het publiek hard mee met de band. Ole speelt en zingt alsof zijn leven ervan afhangt, terwijl bassist Martin Impaler regelmatig over het publiek heen hangt en gitarist Frederik ook regelmatig de interactie opzoekt met het publiek.

Er zitten zeker ook wat rustigere momenten in de set en het solostuk dat Luk richting het einde speelt, wordt door het publiek ontvangen met een massaal in de lucht steken van de hoorntjes en vuisten. Een passend einde van dit concert, dat ik en medeconcertgangers oprecht vet noemen.