Pendragon – Passion
Madfish, 2011
Na dertig jaar en acht albums is het vuur nog niet geblust bij Pendragon. Dat is de conclusie na het beluisteren van het negende album van deze band getiteld Passion. Sterker nog, ze worden alleen maar beter. Langzaam maar zeker hebben ze met het laatste album Pure en deze nieuwkomer uiteindelijk de absolute top in het progrockgenre bereikt en zijn ze de sub-top waarin ze, in mijn ogen, jarenlang verkeerden absoluut ontstegen. Natuurlijk moet je houden van de van nature wat kabbelende en relaxte sound van Pendragon echter met zoveel muzikale kwaliteit en zoveel gebruikte invloeden en technieken weten ze in ieder geval een steeds breder wordend publiek te boeien.
Nick Barrett, de frontman van de club, heeft naar aanleiding van het grote succes bij een groter publiek van de laatste cd en de binnengehaalde prijzen en lofuitingen in de schrijvende pers, besloten om na al die jaren het nieuwe album niet op het eigen label uit te brengen maar aansluiting te zoeken bij een groter en internationaal werkend label. De keuze is uiteindelijk gevallen op Madfish, een label van Snapper Music. Die maken in ieder geval werk van deze nieuwe release. Er is een ‘making of’-DVD bij de plaat gevoegd die men zelf een progumentary noemt en door de band zelf op video is opgenomen. Daarnaast wordt de release uitgebreid gesteund. De band zelf is met het uitbrengen van Passion een grote Europese tour gestart die hen op achtendertig plaatsen in Europa brengt. De cd werd gelanceerd en de Europese tour gestart in De Boerderij in Zoetermeer, helaas komt de tour hier verder niet meer terug dit voorjaar.
Met Passion brengt Pendragon een waardige opvolger uit van het album Pure. Het lijkt erop dat ze de lat voor zichzelf steeds hoger weten te leggen. Er zijn zoveel invloeden in te ontdekken, zowel uit het klassieke alsook het moderne. Porcupine Tree, Alan Parsons Project, Pink Floyd, Led Zeppelin, Dream Theater, het zit er allemaal in, maar ook stukjes moderne elektronica, een lichte vorm van grunt en zelfs iets wat qua ritme verdacht veel op rap lijkt. Al deze zaken worden gebruikt en tot een nieuw geheel gesmeed. Dat geheel blijkt dan de sound van Pendragon te zijn. Toch een eigen gezicht en een kenmerkend geluid, zonder dat men nu van originaliteit beschuldigd kan worden. Qua melodielijnen kabbelt het geheel rustig voort en het kost geen moeite om er met een kopje koffie op de bank rustig bij te blijven zitten en te genieten. Dat kan je niet echt vaak zeggen van platen die hier besproken worden.
Het stemgeluid van Nick Barrett is herkenbaar en hoort onmiskenbaar bij de muziek. Echter de kracht is nu ook weer de valkuil, met wat sterkere vocalen zou de muziek wellicht nog beter tot zijn recht komen, maar dan wordt er, denk ik, behoorlijk aan eigenheid ingeleverd. Muzikaal, qua compositie en qua productie valt er vrijwel helemaal niets op deze schijf aan te merken. Pendragon heeft de absolute top bereikt en Passion is een album wat het in zich heeft om een klassieker in de dop te zijn.
Tracklisting:
- Passion
- Empathy
- Feeding Frenzy
- This Green and Pleasant Land
- It’s Just a Matter of Not Getting Caught
- Skara Brae
- Your Black Heart
Line-up:
- Nick Barrett – Vocals, guitar, keyboards
- Clive Nolan – Keyboards, backing vocals
- Peter Gee – Bass
- Scott Higham – Drums, backing vocals
Links: