Heaven In Her Arms – Paraselene
Denovali Records, 2010
Japanse screamo. Waar denkt u dan aan? Envy? Inderdaad, dat was voor kort dé Japanse screamoband bij uitstek. Heaven In Her Arms, dat haar naam ontleent aan het gelijknamige nummer van Converge op het album Jane Doe, is een andere, onbekendere, Japanse screamoband. Waar de sound van Envy toegankelijker en blijer is, is de sound van Heaven In Her Arms veel duisterder. De mannen zijn sterk bevriend met Envy en proberen bekendheid te vergaren met hun tweede album Paraselene.
Laat ik er maar niet om heen draaien. Paraselene is een groeiplaat. Het album grijpt je bij je strot met haar ultra grimmige atmosfeer die onder andere gecreëerd wordt door de productie, de ondefinieerbare krijsen en de trage, angstaanjagende riffs. Vanaf de eerste seconde dompelt Heaven In Her Arms je onder water om je vervolgens acht nummers lang benauwd te laten spartelen. De melancholische en grimmige sfeer is elke seconde voelbaar en op het eerste gehoor is dit erg overweldigend. Paraselene doet alles om de aandacht van de luisteraar vast te houden: van de rustige gitaaraanslagen in 46x tot de steeds repeterende audio sample in Jade Vine, dat doet denken aan een tv die aan en uit flikkert in een horrorfilm, en van het intense Halcyon tot de laatst aangeslagen vioolsnaar in Veritas. Het album beschikt over een zeer goede flow en vloeit volmaakt van nummer tot nummer. De ijzige screamo wordt vermengd met een flinke dosis post-rock op een manier die op het ene moment zo zacht kan zijn als atmosferische post-rock en op het andere moment om kan slaan in harde en trage riffs tot een wanhopige climax. Vooral de langere nummers hebben dezelfde verlammende kracht als bijvoorbeeld het nummer Jane Doe van Converge.
Een flinke portie geduld is voor dit album vereist en dat is tevens de zwakste kant dit album. In de 55 minuten doet Heaven In Her Arms erg zijn best om de juiste sfeer neer te zetten en dat zorgt voor een aantal passages die muzikaal niets toevoegen aan het album, waarbij Jade Vine en Echoic Cold Wrist de beste voorbeelden zijn. Het album had best tien minuten korter kunnen duren en dan was de beoogde sfeer nog steeds aanwezig geweest. De nutteloze passages zorgen ervoor dat Paraselene halverwege erg inzakt en dit maakt het moeilijk om het album in zijn geheel te beluisteren, hoewel de laatste twee nummers, Butterfly In Right Helicoid en Veritas (dat met zijn piano- en vioolpartijen sterk doet denken aan de film Schinder’s List) ongetwijfeld de beste nummers van het album zijn.
Paraselene zal niet aan iedereen besteed zijn, zeker op het vlak van de vocalen die erg eenzijdig zijn. Bij enig doorzetten zal de schoonheid zich echter tonen en de luisteraar meeslepen in de emotieve rit. Voor de fans van screamo, post-rock en black metal is dit een album om de tanden in te zetten.
Tracklisting:
- 46x
- Anamemnesis Of Critical
- Morbidity Of White Pomegrenate
- Jade Vine
- Echoic Cold Wrist
- Halcyon
- Butterfly In Right Helicoid
- Veritas
Links: