Half juni van dit jaar (2024) slingerde (het toenmalige) An Autumn For Crippled Children een bericht via Facebook de wereld in: “Weet je wat? Na vijftien jaar (wat???) en tien albums (wat???) is het tijd voor verandering. We zijn niet meer dezelfde mensen als vijftien jaar geleden. De naam deed precies wat hij moest doen: aandacht trekken en respect betuigen aan een geweldige band. De nieuwe naam wordt An Autumn. Een nieuw album is voor zeventig procent af. Geen enorme verandering in geluid, gewoon beter 😉.”
Beschikte het drietal wellicht over een voorspellende gave toen ze hun vorige album (Closure) uit 2023 van een titel voorzagen? Of was dit een heimelijk verborgen boodschap van wat er te komen stond? Wat het ook is: er is niets mis mee als je vorige naam niet meer als een tweede huid voelt en je door ontwikkeling en het voorbijgaan van de jaren toe bent aan iets anders. Het getuigt van volwassenheid en ontwikkeling om geen genoegen te nemen met de situatie waarin je je bevindt en je dan een nieuwe naam aan te meten die je huidige identiteit beter weerspiegelt. Nu geeft het Friese drietal ons mee dat het slechts bij een naamsverandering blijft en de muziek niet verandert, maar de eerste single die onder de nieuwe naam werd uitgebracht (The Kind of Grief That Never Leaves You) klinkt wat helderder en frisser en doet daarmee toch iets licht anders vermoeden. Heeft de band op het nieuwe Ethereal daadwerkelijk slechts het geluid geraffineerd en gepolijst, of gaat de naamsverandering toch gepaard met een verschuiving van de muzikale bakens?
Ook op Ethereal mondt de altijd zo aanwezige en duidelijk herkenbare combinatie van dromerige shoegaze en post-black uit in beeldende gitaren, lagen aan onorthodoxe, volle keyboardlijnen, intrigerende drumpartijen en harde screamo-vocalen. Daarmee wordt een beeldend, dromerig en weids geluid gecreëerd. De nummers klinken meeslepend en opbouwend, terwijl ze tekstueel van de nodige droefheid en mentale hoofdbrekens zijn doordrenkt. De acht composities op het album, allemaal met een lengte variërend tussen de ruim drie tot net geen vijf minuten, zijn onderling verschillend en herbergen elk een duidelijk eigen karakter. De geregeld gehoorde klacht uit het verleden dat de nummers onderling te weinig identiteit vertoonden en een album van An Autumn For Crippled Children daardoor soms doorkwam als één lange track, is daarmee verleden tijd.
En er is meer aan progressie op het album te horen. Naast de gebruikelijke rauwe en verbeten vocalen, kom je nu ook geregeld mompelende, gesproken woorden tegen (The Kind of Grief That Never Leaves You, Last Night, Just Empty, The Flow of The River). Deze brengen niet alleen een extra laag, maar ook meer diepgang aan. En zou het kunnen dat de composities deze keer met een meer open aanpak zijn benaderd en de band niet wars is geweest van het toelaten van de ietwat vreemdere kanten van het subgenre? De nadruk op een wat zwaarder geluid lijkt van minder belang. Daarentegen is er ruimte voor een melodieuze lijn, waarmee een aantal pakkende momenten op het album gecreëerd worden. In nummers als bijvoorbeeld The Kind of Grief That Never Leaves You, Like Death en The Flow of The River is er iets meer ruimte voor het keyboard, iets meer ruimte voor toegankelijkheid, iets meer ruimte voor helderheid. Ik kan niet ontkennen dat dit nieuwe voorkomen de band erg goed staat. Daarnaast heeft An Autumn deze keer – voor het eerst in hun geschiedenis – de teksten wel vrijgegeven. Ook dit zorgt voor net even iets meer inhoud. Maar goed, dat komt van iemand die het waardeert als teksten tot nadenken stemmen en een band niet blijft hangen in zoutloze bewoordingen.
Op Ethereal heeft An Autumn (inmiddels ben je al gewend aan de nieuwe naam, toch?) in hun bekende geluid nog meer evenwicht aangebracht. Je kunt hier daadwerkelijk spreken van een verfijning; de nieuwe naam brengt geen heel andere, muzikale invulling met zich mee. Wel is de uitvoering geraffineerder en zorgen de aangebrachte nuances ervoor dat alles volledig op zijn plaats lijkt te vallen. Geheel de titel van het album volgend klinkt Ethereal delicaat, hemels en licht. “Geen enorme verandering in geluid, gewoon beter.” zei de band er op voorhand zelf over. Die paar aangebrachte accentverschillen maken de muziek van An Autumn nog meer overdadig, dromerig en uitgebalanceerd dan dat het al was. Gewoon beter, zei je? Dat kan ik alleen maar volmondig met An Autumn eens zijn.
Score:
85/100
Label:
Bölverk Records Collective, 2024
Tracklisting:
- The Kind of Grief That Never Leaves You
- Last Night
- Dreaming
- Like Death
- Ethereal
- Just Empty
- The Flow of The River
- We never end
Line-up:
- CHR – Drum, keyboard
- MCHL – Zang, gitaar, keyboard
- TD – Bas, keyboard
Links: