Je hebt van die bands en muzikanten die in het verkeerde tijdperk geboren zijn. Twintigers van nu die volledig de 70’s omarmd hebben en in een corduroybroek en retro overhemd de vintage sound van de classic rock-LP’s van hun ouders proberen te reconstrueren. Zo heb je ook bands die ook nog eens in het verkeerde werelddeel lijken te zijn opgegroeid. Mother of Graves uit Indianapolis, USA is er zo eentje. Want hoe Europees kun je klinken?
We wanen ons in dit geval even terug naar de jaren ’90 waar de melodeath- en doom bands het toenmalige metalen landschap van de nodige melancholie en melodie voorzagen. De bekende Britse Peaceville-three (My Dying Bride, Paradise Lost en Anathema), maar natuurlijk ook de Zweedse tak met grootmachten als Katatonia en Opeth. Duistere, zware metalklanken gebracht met een gevoelige en soms mistroostige snaar dus. Waar andere gelijkaardige Amerikaanse bands als Daylight Dies en Novembers Doom deze invloeden al eerder hebben laten horen, gaat Mother of Graves hierin nog een stapje verder.
En daar is niks mis mee! Vooral niet als je het verdomde goed doet, zoals deze Indy’s. Was de eerste full-length Where the Shadows Adorn al een knaller van jewelste, op The Periapt of Absence doet de band op alle vlakken nog een fikse stap voorwaarts. Muziektechnisch, productioneel en qua arrangementen en diepgang laat het vijftal een enorme vooruitgang horen en zijn de songs stuk voor stuk van topniveau. En ja, de nostalgische haakjes volgen elkaar in raptempo op met links naar Brave Murder Day en Turn Loose the Swans en daarnaast is het geluid van de wat nieuwere bands als Swallow the Sun, Be’lakor, Ghost Brigade en Ahab ook nooit ver weg. Maar ondanks al deze herkenbaarheid is Mother of Graves alsnog een band die zich uitstekend weet te onderscheiden. En dat is knap!
Wat vooral opvalt is het brede palet aan klanken en dynamiek dat de band laat horen, meer nog dan op het vorige album. Subtiele pianothema’s, huilende violen en momenten van sereniteit worden ongeforceerd opgevolgd door hakkende deathmetalriffs (Shatter the Visage) of zware, bezwerende doompassages. Een song als Upon Burdened Hands begint als een vrij catchy melodieus deathmetalnummer, verstilt ergens halverwege met subtiele cleane gitaarakkoorden, waarbij de melodie van het beginstuk terugkomt als pianothema om vervolgens weer open te barsten met een riff van jewelste. Geniaal gedaan! Nog een mooi voorbeeld van prachtige ‘out of the box’- songwriting is het nummer A Scarlet Threnody die uiterst kalm, laag voor laag, wordt opgebouwd en pas na een kleine drie minuten openbarst met heerlijke doomriff en grandioze, beklijvende melodieën. En de zwaar overtuigende Akerfeldt-esque grunt van Brandon Howe geeft het geheel nog net die rauwe boost die het nodig heeft.
Score:
87/100
Label:
Profound Lore Records, 2024
Tracklisting:
- Gallows
- Shatter the Visage
- A Scarlet Threnody
- Apparition
- The Periapt of Absence
- As the Earth Fell Silent
- Upon Burdened Hands
- Like Darkness to a Dying Flame
Line-up:
- Brandon Howe – vocalen
- Ben Sandman – gitaar
- Chris Morrison – gitaar
- Corey Clark – bass
- Don Curtis – drums
Links: