Kraak noch smaak met Alien Ant Farm in de Effenaar

Nostalgie kruipt waar het niet gaan kan. Toen ik las dat Alien Ant Farm na vijf jaar weer ons land aandeed, werd ik toch nieuwsgierig wat deze band tegenwoordig nog te bieden heeft. De band heeft in het verleden enkele zeer goede platen uitgebracht, die eigenlijk ten onrechte in het nu-metal genre zijn geplaatst, terwijl de band interessantere dingen deed dan 90 procent van die stroming. Of die band de tand des tijds heeft doorstaan? Dat zullen we vanavond zien. In het kielzog namen de buitenaardse mieren ook nog CKY mee, een band die vooral bekend is van Jackass. Al met al een nu-metal revival. Friso Veltkamp doet verslag.

Wat na binnenkomst meteen opvalt is dat de grote zaal van de Effenaar goed gevuld is. En dat op een doordeweekse dag in Oktober. Dit geeft wel aan dat de bands van vanavond nog altijd een trouwe schare fans hebben, die vooral bestaat uit veertigers, waarvan de meesten weer eens een oud nu-metal shirt hebben aangetrokken, of een hele outfit,  zoals een vriendelijke vriend in het publiek die met Adidas jas en Fred Durst cap met de outfit-hoofdprijs naar huis gaat.

Voor we de twee belangrijkste acts van deze avond zien is het eerst de beurt aan The Treatment. Waarom deze band aan de line up is toegevoegd is mij een raadsel. Het heeft werkelijk geen enkel raakvlak met CKY en Alien Ant Farm. The Treatment speelt namelijk een soort blues/glamrock en doet dat niet bijzonder goed. De muziek is duidelijk gericht op een makkelijke publieksparticipatie: simpele riffs, simpele nummers, maar eerlijk is eerlijk, wel een goede zanger. Alleen; de nummers blijven niet hangen. Dan kun je zulke stoere poses aannemen en zulke mooie shawls om je nek hangen, als de muziek niet brengt wat deze muziek zou moeten brengen, dan houdt het gewoon op. Helemaal als je als band nog wat roeptoetert dat dit de beste show van de tour is, terwijl het halve publiek gapend toekijkt. Next.

Dit is toch vooral de band die bekend werd door Jackass en die ooit een hit scoorden met 96 Quite Bitter Beings. Daarmee is de band wel samengevat. Hoewel CKY al jaren meegaat en meerdere platen heeft uitgebracht, is hun muziek nooit echt verheffend geweest. En dat blijkt vanavond ook weer en ligt aan zowel de presentatie als de muziek. Zanger Chad oogt wat stoned als hij het podium opkomt, en die mellow attitude klinkt echter ook door in de muziek. Want: wat is dit saai. Wat is dit teringsaai. De nummers gaan allemaal op hetzelfde tempo door, drummer Jesse lijkt slechts één drumpatroon te kennen, dat hij tot vervelens toe herhaalt. Er zit zeker wel een groove in deze muziek, maar alleen daarmee red je het gewoon niet. Het is een monotone stroom aan geluid.

De nummers beklijven niet. En dat dat roept bij mij de vraag op: wat voor relevantie heeft deze band anno 2024 nog. Wie luistert dit in godsnaam? Missschien (wellicht) ligt het aan mij, want het publiek lijkt het allemaal best te pruimen en reageert bij vlagen nog wel een beetje enthousiast. Het is wel jammer dat Chad vraag welk nummer het publiek wil horen en daar vervolgens totaal niet naar luistert. Het publiek lijkt overigens vooral één  nummer te willen horen, het alom bekende 96… Die is halverwege de setlist geplaatst, en krijgt gelijk een grote respons. Het blijft een prima nummer, met die catchy riff, maar de band is er in de loop van de jaren niet in geslaagd om een waardige opvolger te creëren. De overigens nummers gaan het ene oor in en het andere oor uit. Dit is misschien wel het saaiste optreden dat ik dit jaar heb gezien. Ik blijf echter volhouden tot het eind, waar Chad nog vraagt welke cover de band moet spelen: Turbonegros All My Friends Are Dead. Of Bite it Your Scum van GG Allin. Het wordt de laatste, waarmee de band met de verkeerde keuze afsluit. Ook dat nog.

Het duurt maar liefst drie kwartier voordat Alien Ant Farm eindelijk zijn set begint. Waarom zo lang?  Zijn ze nog bezig met een tafeltennistoernooi of moeten ze Empire Of The Ants nog uitspelen op hun steamdeck? Het is bijna een wonder dat de zaal gevuld blijft. Wanneer de band uiteindelijk toch maar eens het podium opkomt valt als eerste op dat de tand des tijds niet helemaal genadig is geweest voor de bandleden. Een paar kilootjes erbij, gezichten die wat ouder zijn geworden en bovendien: andere bandleden. Het blijft natuurlijk eeuwig zonde dat Tye Zamora de band alweer enkele jaren geleden heeft verlaten. Zijn spel en indrukwekkende achtergrondzang maakten een groot verschil. Die laatste taak wordt vanavond ingevuld door een vijfde bandlid die naast de drummer de staat en meezingt, maar vooral energiek aan het bewegen is. Jammer is dat ik hem niet goed kan horen.

De band begint de set met Courage, een slimme keuze die meteen de aandacht trekt van iedereen die voor 1990 geboren is. Dit nummer wordt opgevolgd met het sterke Wish, waarbij de band nog altijd laat horen hoe goed de nummers de tijd hebben doorstaan. Die klinken namelijk nog altijd vitaal. Helaas valt dat niet te zeggen over de presentatie van de band. Misschien is de lichtshow wel het meest interessante van  vandaag; zo flitsend als die is, zo routineus worden de nummers afgeraffeld. En dat gevoel komt vaker voor vanavond. Hoewel de band kan teren op een hele zooi aan toffe nummers, wordt het allemaal wel op een zoutloze manier gebracht. Alsof het show 153 in een reeks van 400 is. En ook al is dat misschien het geval, laat het dan niet zo merken. Alles gebeurt op de automatische piloot.

Het wordt allemaal zonder opsmuk geserveerd. Het voelt als zoutarm eten. Een prachtnummer als Attitude wordt bijvoorbeeld een beetje afgeraffeld, Movies kent nog wel wat sterke momenten omdat we daar voor het eerst de achtergrondzanger horen meezingen. Maar het hele optreden ademt een woord uit: dinsdag. De meest nietszeggende dag van de week. Een dag die in het leven is geroepen voor werkoverleg en om de maandag en woensdag te overbruggen.

Dat is jammer, want ik had op meer gehoopt. Ik heb de band door de jaren heen hele sterke shows zien geven. Dit is er niet één van. Begrijp me niet verkeerd: het is nog altijd een band die zijn nummers goed spelen en hun setlist voelt als een aaneenschakeling van herkenbare hits, het is een nostalgische trip. Maar het is allemaal zo plat. De band heeft overigens een nieuwe plaat uit, Mantras getiteld, daar wordt vandaag het sterke Storms Over van gespeeld. Dit zorgt voor een moment van opleving. Misschien dat de band de nummers van twintig jaar terug ook wel een keer zat is, want in dit nummer zit gelijk meer energie en drive. Maar ja, dat is niet waarvoor het merendeel van het publiek komt. Zij willen de geijkte hits horen, en de band bedient ze op hun weken, met het onoverkomelijke Smooth Criminal als slotakkoord. Dat nummer mag Alien Ant Farm onderhand gerust weglaten, maar het publiek gaat wel los en de zaal verandert in een springfeest voor veertigers. Misschien is dat ook wel het lot van deze band. Aan de andere kant was het ook wel weer gezellig, de nummers zijn goed en over tien jaar zal ik waarschijnlijk gewoon weer gaan.

Datum en locatie

22 oktober 2024, Effenaar, Eindhoven

Link:

• Effenaar